Pagina 9 van: SchildersVakkrant 22, 17 december 2021
917 december 2021 • nr 22 • SchildersVakkrant ONDERNEMEN
Paul Bakker schildert met één hand en wil mensen met
een afstand tot de arbeidsmarkt begeleiden
D
at Paul Bakker nogal
volhardend is, komt
hem vaak goed van
pas. Behalve bij die
ene slechte gewoonte.
De schilder met één hand – zijn lin-
kerarm is bij geboorte maar half vol-
groeid – redt zich uitstekend in zijn
werk en in het leven, alleen pres-
teert hij het ook om eigenhandig
een sigaret te draaien. ‘Helaas wel’,
grijnst Bakker, friemelend aan een
vloeipapiertje in de achtertuin van
een rijtjeshuis in Schagen. ‘Ik heb
avond aan avond geoefend met een
pakkie shag.’ Waarbij hij proteert
van de vijf mini-vingers aan zijn lin-
kerarm. ‘Met nageltjes. Alles erop en
eraan.’
Zijn mentaliteit dankt de 39-ja-
rige Noord-Hollander aan zijn moe-
der. ‘Andere mensen vonden mij
zielig, maar mijn moeder vond mij
nooit zielig.’ Zij laat de kleine Paul
net zolang prutsen tot hij zelf een
nieuwe vaardigheid onder de knie
hee. Zoals veters strikken. ‘Pas als
het echt niet lukte, kwam ze me hel-
pen.’ Ook in zijn volwassen leven
gaat het zo. Een lampje vervangen
doet hij zelf. ‘Daar kan ik iemand
voor bellen en dan hangt-ie binnen
tien minuten. Ik doe er veel langer
over, maar aan het eind van de dag
hangt die lamp. Eigenwijsheid? Mis-
schien. Ik wil niet aankelijk zijn
van andere mensen, vind dat ik al-
les zelf moet kunnen.’
Zoals schilderen. Sinds drie
jaar hee Bakker zijn eigen bedrijf.
Zijn papieren behaalt hij rond de
eeuwwisseling aan het SPOS, de
toenmalige SchildersVakopleiding.
Hij werkt een aantal jaren in loon-
dienst, maar dat wordt hem te een-
tonig. ‘Ik werd het ziekenhuis inge-
bonjourd.’ Niet vanwege een eigen
mankement, maar om er te werken.
‘Ik was hele dagen aan het scannen
en sauzen. Dan leer je niet veel.’
Hij gee er de brui aan en gaat
solliciteren. Werkt zes jaar als koe-
rier. ‘Dat bedrijf nam alleen maar
mensen aan met een chronische
ziekte of lichamelijke beperking. In
feite werd je gediscrimineerd als je
gezond was. Er werkten zware sui-
kerpatiënten, ik herinner me een
jongen met één been, iemand in
een rolstoel, collega’s met spasme
of hartfalen en een dwerg. Een heel
breed scala. De vrouw die dat be-
drijf oprichtte, had zelf een broer
die deels verlamd was, maar wel
kon rijden in een aangepaste auto.
Zij was een rouwdouwer en hield
vol. Wij reden voor de Eerste en
Tweede Kamer, voor ministers en
SCHAGEN pEen handicap? Een beperking? Niets van
dat. Paul Bakker uit Den Helder is geboren met één
onvolgroeide arm, maar hee zich als schilder nooit
gehinderd gevoeld. Hij kan een boek schrijven over
hoe verrot de Nederlandse arbeidsmarkt kan zijn,
maar maakt met zijn succesvolle onderneming een
lange neus naar iedereen die hem ooit afwees. ‘Als
iemand zegt dat ik iets niet kan, wil ik bewijzen dat
ik het juist wél kan.’
Een vertrouwd beeld van Paul
Bakker: verfblik om de linkerarm,
kwast in de rechterhand
FOTO’S: MARC MOUSSAULT
advocaten. Dat wij een koeriers-
dienst waren met een randje, sprak
aan. Toen ik er wegging, had het
bedrijf drie vestigingen; in Amster-
dam, Utrecht en Den Haag.’
Succes hee Bakker ook bij een
vleeswarenfabriek in Opmeer, waar
hij met gemak kuubskisten van der-
tig kilo stapelt, maar helaas zijn de
teleurstellingen op de arbeidsmarkt
talrijker. Zoals zijn sollicitatie tot
taxichaueur. ‘Aantoonbare rijerva-
ring had ik en ik heb aantoonbaar
geen brokken gemaakt. Dus ik een
pak aantrekken en naar het taxibe-
drijf. De man die me ontving zei: “Je
krijgt een bak koe en daarna kun
je gaan.” Ik zei dat ik kwam solli-
citeren, maar dat kon volgens hem
niet. Omdat ik niet in staat zou zijn
mensen in een rolstoel achterin de
auto te duwen en vast te maken. Ik
wist zeker dat ik dat wél kon en dat
wilde ik laten zien, maar die kans
kreeg ik niet. Ja, dan kookt mijn
bloed.’
Dat bedoelt hij met discrimina-
tie. ‘Ik heb me de ballen uit de broek
gesolliciteerd en kan een hele mul-
tomap vullen met afwijzingen. Dat
hee me zeker geraakt, maar aan
de andere kant: ik voel een enorme
trigger als iemand zegt dat ik iets
niet kan. Dan wil ik juist bewijzen
dat ik het wél kan.’ Om van al het
gedonder af te zijn begint hij zijn
eigen bedrijf. ‘Dat ik nergens aan
de bak kwam, speelde mee. Maar ik
had ook gewoon weer kriebels om
te schilderen. Wel een gok, want ik
heb drie kinderen. Het begin is best
zwaar geweest, maar nu klaag ik
niet. Ik heb mijn klantenkringetje
en een mooi inkomen.’
Toch knaagt er iets. ‘Wat is er
mooier dan mensen met een afstand
tot de arbeidsmarkt het vak te leren?
Voor hen zou ik een leermeester wil-
len zijn. Ken je Dove Kwasten, voor
dove en slechthorende schilders?
Dat zou ik graag willen doen voor
schilders met een fysieke beperking
of met autisme, ADHD of een lichte
vorm van het downsyndroom. Want
ik weet hoe moeilijk het voor hen is,
hoe hard de maatschappij kan zijn.’
Op een blauwe maandag werkt
hij bij de Action in Zwaagdijk met
deze groep arbeidskrachten die
hem zo na aan het hart ligt. ‘Als ik
ze één taak gaf, kwam het altijd
goed. Maar als ik tegen iemand met
bijvoorbeeld autisme zou zeggen: je
moet dat kozijn schuren, die kachel
afsoppen en ook nog een baantje
behang plakken, dan wordt-ie kie-
rewiet. Nee, één stukje tegelijk. Dan
duurt het misschien wat langer,
maar ik weet zeker dat deze mensen
heel secuur werken. Sterker nog:
mierenneukers zijn het en die heb-
ben we nodig! Al doe je een maand
over het schuren van een kozijn, het
zal me jeuken. Als het maar mooi
wordt.’
Wat let hem om zijn droom te
realiseren? ‘Die grote-mannen-on-
derbroek aantrekken en het gewoon
doen; ondernemingen aanschrij-
ven, crowdfunding regelen. Maar
het bevalt me nog zo goed zoals ik
het nu doe.’ Hoe dat gaat, met één
volwaardige arm? Daar hee Bakker
zijn routines voor: de verfpot han-
gend aan zijn linkerarm, terwijl hij
kwast of rolt met zijn rechterhand.
Een steiger opbouwen, zo hoog
als gewenst, is voor hem geen pro-
bleem. Spuiten? Kom maar door. Be-
snijden? Plamuurmes vastgeklemd
tussen muur en linkerarm, zodat hij
de rechterarm vrij hee om te schil-
deren. Hij beheerst kortom het hele
arsenaal aan vaardigheden. ‘Men-
sen vinden het vaak mooi en knap,
maar voor mij is er niets spannends
aan. Zo heb ik het mezelf aange-
leerd.’
Het is ook zijn boodschap aan
anderen: laat je niet tegenhouden,
door niemand. ‘Als de buitenwereld
zegt “dat kan je niet”, maar jij bent
er heilig van overtuigd dat je het wél
kan, ga lekker op je bek en doe het
gewoon.’ Zoals zijn moeder het hem
leerde. ‘En kijk waar ik nu sta.’ PB
Services is zelfs erkend leerbedrijf.
Maar, wel of geen beperking, ‘schil-
deren is geen kantoorbaan met een
Tesla’tje voor de deur’, waarschuwt
Bakker alvast met een lach. ‘Je
wordt af en toe vies en krijgt plakke-
rige vingertjes van de verf. Dat hoort
er allemaal bij.’
Zien hoe Paul zijn werk doet? Scan
deze code voor een vlog op Schilders-
VAKTV
Bakker solliciteerde zich ‘de ballen
uit de broek’, maar is nu gelukkig als
zelfstandig schilder
Bakker beheerst het hele arsenaal
aan vaardigheden van de schilder
‘Mijn moeder vond mij
nooit zielig’
‘Ga lekker op je bek en
doe het gewoon’
‘Laat je door niemand tegenhouden’
TEKST: RENÉ VORDERMAN