Het is een luxeprobleem, in veel opzichten. Oorzaak: een grote vraag naar professioneel schilderwerk. Waardoor werkelijk iederéén die wel wat kan met een kwast en roller van mond-tot-mond en van deur-tot-deur gaat. Werk zat. En dan scheelt het niet zo dat ondernemen nou niet per se je ding is: acquireren, offreren, nacalculeren, factureren. Je maakt een prijs waar je het wel voor kan doen, stuurt op tijd je factuur en bewaart je bonnetjes voor de boekhouder, die kosten kunnen er nu ook wel vanaf.
Dus da’s geen probleem, maar de situatie wordt wel veroorzaakt door de luxe dat de klussen zich blijven aandienen. Het wordt pas een probleem als de klussen je boven het hoofd groeien. Als je gevraagd wordt om een prijs te maken voor een school, een fabriek, een grote villa. Je hebt er zin in, of kunt moeilijk nee zeggen. Maar in je eentje is dat niet te doen.
Tot voor kort dook je dan in je netwerk. Daar was altijd wel een schilder in de buurt te vinden wiens werk je vertrouwde, sterker: waarmee het vaak leuk samenwerken was. En die het werk er wel goed bij kon hebben of in ieder geval tijd voor je vrij maakte, al was het maar zodat hij het omgekeerde ook aan jou kon vragen, mocht het geval zich voordoen.
Maar… dat is dus niet meer. Iedereen heeft zijn eigen werk. En geen tijd meer om de buurman uit de brand te helpen. En eerlijk gezegd ook geen zin want een zzp-tarief is anders dan de marge die je op een werk kunt overhouden. Dat is het luxeprobleem.
En daarmee kampen al helemaal de bedrijven die altijd op zzp’ers dreven: een handige ondernemer met skills en een goede babbel die het werk binnenhaalde met daaromheen een roedel van een man of zes die permanent voor en vaak met hem het werk uitvoeren. Weg zijn ze opeens, die vaste krachten die zo’n beetje als familie van je voelden. Op weg naar eigen geluk. En hoe ga je nou al die gaten dichtlopen?
Ik heb hier al eerder over geschreven. Ik kom er nu op omdat ik voor SchildersVakkrant met een club sprak die het anders aanpakt. Waar ze elkaar financieel vasthouden als zzp’ers. Aan de ene kant met een soort lidmaatschapsgeld, aan de andere kant door geen vaste prijzen te rekenen, die dan vaak ook nog vriendenprijsjes zijn, maar door de marge van elk project eerlijk met elkaar te splitten. Zodat het niet méér loont om je eigen klussen te doen dan die voor een ander. Interessant? Lees die krant!
Dit zijn inderdaad hele interessante oplossingen om onderling op gelijkwaardige manier het werk te kunnen verdelen .
Het probleem die deze oplossing creëert blijft natuurlijk.
Dit mooie vak is de nek omgedraaid door de grote jongens die overal inzitten bij overheid aanschuiven en allerlei cao groepen en maar willen specialiseren en geen belang meer zagen in eigen personeel die nog allround vakmensen willen opleidingen .
Daarnaast werden “door de werkgevers ” aangestuurd dat vmbo opleidingen bouwgerelateerd verdwenen dus jongeren die van de basisschool afkwamen en die graag met de handen wilde werken de mogelijkheid werden ontnomen en moesten wachten tot ze de vmbo opleiding hadden afgerond en daarna pas een ambacht konden gaan leren. maar dan alleen dat gedeelte waar ze voor kozen. schilder, timmerman enz.
Als je bedenk dat een 40 jaar geleden je 65 duizend schilders ingeschreven stonden bij pensioenfonds en dat dit tegenwoordig nog maar 15 duizend is dan weet je wel waar het knelt. Dus omdat de grote jongens niet meer op allround vakmensen zitten te wachten wordt er ook niet meer in klein onderhoud verbouwingen enz. geïnvesteerd dus moeten al die kleine zelfstandige die nooit gehoord worden bij overheden, pensioenfondsen scholing omdat deze clubs overleggen waarin de cao leidend is en de zelfstandige daar niets mee te maken hebben wordt dus de agenda nog steeds door deze groepen bepaald en zo lang dat is gaan wij nooit een opleiding krijgen waarin de jeugd die graag met de handen werkt een volwaardige opleiding krijgt die recht doet aan het ambacht die het nog steeds is in het klein onderhoud. Waardoor deze groep weer kan groeien en dus beter het werk kunnen opvangen.Laat de grote “ontzorg” bedrijven uit onze tak van ambacht stappen zodat ambachtslieden weer zelf hun koers kunnen bepalen. Dan kan er weer iets ontstaan van onderuit en niet van bovenuit gestuurd.
De overheid zou er verstandig aan doen om deze groep ambachten weer te beschermen en beleid te maken op scholen om weer een volwaardig vakman met brede kennis op te leiden en dit niet aan bedrijven overlaten wat nu al decennia lang gebeurd.
Zo niet dan zal het ambacht verdwijnen