Ook ver van de frontlinie worden de macro-economische gevolgen van de inval van Rusland in Oekraïne gevoeld. Verdere vertragingen, leveringsproblemen en prijsstijgingen van grondstoffen en producten zijn het gevolg. Er is een enorm spanningsveld tussen alle duurzaamheidsambities – van Klimaatakkoord tot Europese Green Deal – en de beschikbaarheid van duurzame grondstoffen die passen bij de noodzaak om de CO2-voetafdruk van ons handelen kleiner te maken. Zeker in de bouw en de verfindustrie.
Manifest
Terecht dat Mengend Nederland, een samenwerkingsverband van verschillende brancheorganisaties, al eind vorig jaar aan de bel trok. In een manifest roept zij de Nederlandse overheid en de grondstofproducenten op de duurzame productie van grondstoffen dichterbij huis, dus in Nederland en Europa, te stimuleren. Daarnaast moet op basis van feiten over nut en veiligheid gebruik van chemische stoffen worden gecommuniceerd. Je moet voorkomen dat, op basis van foutieve informatie, het kind met het badwater wordt weggegooid. Zeker als alternatieven niet of gering voorhanden zijn. Tot slot moet verduurzaming van grondstoffen op een holistische manier, dat wil zeggen in totale samenhang, worden benaderd.
Eerlijke CO2-balans
Wat dit laatste betreft was het artikel over ‘smog-etende’ en CO2-absorberende muurverven in Eisma’s Schildersblad nummer 3-2022 ontluisterend. Ron Hulst, manager R&D bij Koninklijke Van Wijhe Verf die bekend staat om zijn kritische houding betreffende duurzaamheidclaims, bestreed de aangehaalde technologieën niet, maar zet wel vraagtekens bij de effectiviteit. Die is volgens hem laag omdat condities waaronder een verfsysteem in de praktijk moet opereren verre van ideaal zijn. Hij wil de term greenwashing niet in de mond nemen, maar waarschuwt wel voor selectief ‘winkelen’. Dat spanningsveld doet zich voor in de hele keten en bij alle producten. Laten we elkaar niet voor de gek houden en streven naar een eerlijke CO2-balans waarbij wordt gekeken naar de hele levenscyclus van een product.