De nieuwste van Dofine: ‘Wij vinden vaak weer het wiel uit’

Hans Luiken kan, als hij zou willen, heel makkelijk scoren. Met zijn bedrijf Dofine, dat zowel exotische interieurs bedenkt als aanbrengt, scoort hij sowieso. Internationale faam, publicaties in luxe glossy’s én de Nationale SchildersVakprijs in 2020. ‘Ik durf wel te zeggen dat wij bij onze doelgroep een autoriteit zijn op het gebied van decoratieve afwerking.’ Vaak krijgt hij de vraag een succesvol ontwerp – zoals het prijswinnende Ruby Rose in Utrecht – letterlijk op een andere plek te herhalen. Goed voor de poen, maar niet voor de creatieve moraal. En dat laatste blijft leidend bij Luiken. ‘Ik wil altijd iets nieuws maken. Ook uit fatsoen naar de opdrachtgever, om niet zomaar een gezamenlijk gevormd idee te kopiëren naar een andere plek.’

Een van de opdrachtgevers bij zijn meest actuele werk, The Streetfood Club in Breda, in Sippien Baarsma. De twee kennen elkaar al jaren. ‘Een jaar of acht geleden werkten we voor het eerst samen met Dofine, bij de Watertoren in Utrecht’, vertelt Baarsma. Er volgde meer gezamenlijk werk in de Domstad. ‘Dit is de eerste keer dat we buiten Utrecht werken. Bij ons is het altijd 1+1=3. Samen bereiken we iets extra’s, een hoog niveau. Wij vinden best vaak het wiel opnieuw uit, doen nooit iets twee keer. Vanaf een half idee, een schets, gaan we op weg. Je begint soms aan iets waarvan je niet weet waar het eindigt. Zo’n traject durft niet iedereen met elkaar aan te gaan. Niet iedereen kan het ook. Ik ken buiten Dofine eigenlijk geen enkele partij die zo kan én durft te werken. Dus Hans, ik ben gedoemd de rest van mijn leven met jou samen te werken.’

Aanstekelijk

Luiken en Baarsma spreken elkaar met aanstekelijk plezier op een van de verhoogde gedeeltes van The Streetfood Club. Dit superhippe restaurant – of beter: horeca-concept – in een gebouw dat eerst een evenementenlocatie en daarna boekhandel was, zit aan de rand van het bruisende stadscentrum. Waar te beginnen met kijken? Zeg het maar. De ogen worden links, rechts, boven en onder geprikkeld. ‘Als je ADHD hebt, kan je hier wel gek worden’, erkent Luiken met een lach.

Wat hij er met Dofine gedaan heeft, is wat hij met zijn bedrijf altijd doet: het vertalen van een concept naar de afwerking. ‘Wij vermaterialiseren een idee. Met kleur, textuur en design: dat is onze heilige drie-eenheid.’ Naast de Gaudí-achtige podia – open, verhoogde delen aan beide kanten van het vertrek – springt de grote zijwand meteen in het oog. Een levendige jungle met palmbomen, een tijger, apen, papegaaien, toekans en ander kleurrijk gespuis. Ín die muur dichtgetimmerde ramen, die van trompe-l’oeil-effect zijn voorzien. De bezoeker kijkt als het ware een andere, donkere ruimte in. De muur is met graffiti tot leven gewekt door Marcus Wedman, al jaren actief met de spuitbus. ‘Hij kan onwijs goed, gedetailleerd en snel spuiten.’

Mentaliteit van don’t give a fuck

Dan Daniël Huitema, nog zo’n creatieve snuiter in de stal van Dofine. ‘Ik kom uit de graffiti’, zegt Huitema trots. In Breda heeft hij muren verfraaid met geairbrushte palmbomen en kleurverlopen. Zoals een zonsondergang – het ‘golden hour’ zoals hij zelf zegt – met pasteltinten. ‘Je moet lef hebben om dit te doen’, vindt Luiken, die graag nog veel meer uit The Streetfood Club had willen halen. Maar ook hij moet waken over de beschikbare tijd en het budget. Neem de oerwoudwand, die gespoten is op een licht gestructureerde, minerale ondergrond. ‘Liever had ik daar iets fresco-achtigs van gemaakt.’ Hoe dan ook zit er muziek in de ruimte, geeft Luiken toe. Hij is zelf een fervent festivalganger. ‘Dat sfeertje inspireert mij enorm. Ik laat me graag meevoeren op de diversiteit van klanken, zang, mensen en de geur van rock-’n-roll. Die mentaliteit van don’t give a fuck maakt je vrijer in je expressie.’

Graag wijst hij nog even op de structuur van de warmroze achterwand. ‘Gemaakt met klei, lekker lodderig. Proefondervindelijk stellen we vast of zoiets werkt. Is dat het geval, dan is het gaan met die banaan.’ De muur is bovendien een voorbeeld van Luikens voorkeur met ‘ecovriendelijke’ materialen te werken. ‘Al vind ik dat een truttig woord.’ Van huis uit is hij verflaborant. ‘Wij mengen heel veel zelf. Ik schrijf ook recepturen voor andere producten, zoals leem, kalk en cement. Toen ik bij Drenth Verven werkte, besteedde ik veel vrije tijd aan het bedenken en bouwen van decoratieve stands en podia. In die periode is Dofine geboren, als in: do fine, doe eens lief.’ Zijn creatieve inslag (‘eigenlijk wilde ik de reclame in’) en chemische kennis, geven hem een unieke positie. ‘Ik ben 57 jaar, maar ruik al 58 jaar verf. Ik kom uit een schildersfamilie.’

‘Het gaat altijd anders dan je denkt’

Met The Streetfood Club hoopt hij te begeesteren. ‘Een deur mooi laten glanzen is prachtig, maar zulke exotische dingetjes als hier: dat geeft zó’n variatie. Je hoeft bij ons echt niet alleen maar aapjes te schilderen. Je moet ook heel mooi pleisterwerk kunnen aanbrengen, mooie borstelverfjes. En meer. Bij een klus als dit heb je goede behangers, schilders én decorateurs nodig. En die moeten dan ook nog tempo maken, want je kunt hier niet maanden gaan schilderen. De jongens en meiden moeten op elkaar ingespeeld zijn en kunnen improviseren, want het gaat altijd net even anders dan je denkt. Maar als jij een kwast, roller of spatel kunt hanteren, niet motorisch gestoord bent en graag mooie dingen maakt, kun je een heel eind komen. Kortom: mensen die iets creatiefs met de handjes willen maken, mogen me bellen.’

Vrijdag 8 juli verschijnt over dit project een video op SchildersVAKTV. Houd ons YouTube-kanaal in de gaten!

Meer over schilderen en coaten lezen? Bekijk onze categoriepagina.