Ha Alberto, word je al herkend op straat?
‘Haha, ja, maar dat was al zo voor ik in Op1 was. Op de snelweg zie ik mannen zwaaien, ik rijd rond in een herkenbaar busje. Wel leuk trouwens, een dag na Op1 bezocht ik een collega. Nadat ik mijn bus had geparkeerd, stapte een vrouw van haar fiets. “Jij was toch gisteravond op tv, woon jij soms hier?”, vroeg zij. Dat zijn leuke dingen om mee te maken.’
Je plaatste recent een opvallend betoog op Instagram en LinkedIn, waarin je onder meer schreef over een aanslag op jou als vakman. Leg eens uit.
‘Het gaat om klanten die na een uitgebrachte offerte vragen om korting. Dit komt voor bij de helft van alle offertes en ik hoor het ook van andere schilders. Een lagere prijs kán wel, maar dan moeten mensen wel begrijpen dat ze niet dezelfde kwaliteit krijgen. Waar het mij om gaat is dat ze met zulke vragen mijn waarde als vakman naar beneden halen. Ik weet wat ik kan bieden, de recensies zijn er: Alberto is goed, hij is serieus en werkt netjes. Maar misschien denken mensen: hij is grappig, doet dansmoves, is een vriendelijke vent, die hoeven we niet zo serieus te nemen, hij zal wel goedkoop zijn. Terwijl ik al schappelijk bén in mijn prijzen. Ik ben niet de duurste. Maar mensen blijven het proberen: “Bedankt voor je offerte, maar kan er iets vanaf?”. Waar houdt dit op, vraag ik me dan af.’
Hollandse handelsgeest? Inflatie?
‘Voor corona speelde dit al. Vorige week sprak ik nog een collega die een schappelijke offerte had gemaakt en tegen wie de klant zei: “Zozo, schilder jij soms met goud?”. Als een klant al zo begint, heb jij als vakman totaal geen motivatie meer. Ik zie zulke opmerkingen als vijandig, alsof ze een zwaard boven je hoofd houden. Om nog maar te zwijgen van de diesel en de verf die steeds duurder worden.’
Heeft het te maken met het (vermeend slechte) imago van de schilder, waarover jij afgelopen zomer in Op1 zei “dat men ons heeft neergezet als schildertje”?
‘Ik maak inderdaad vaak mee dat mensen over ons beroep denken: even een kwastje eroverheen en klaar. Op de bouw ook, toen ik nog in vaste dienst werkte. Kwam je op een karwei en zeiden stukadoors en timmermannen: “Hee, daar heb je schildertje”. Bedoeld als grap, dat weet ik, en misschien neem ik het ook wel te serieus, maar ik vind het beledigend. Die schilder fixt het wel eventjes, dat idee. Terwijl: ik moet schuren, grondverf halen, naschuren, aflakken en ga zo maar door.’
Denk je dat je pamflet op sociale media helpt?
‘Dat weet ik niet, maar het was voor mij een intens gevoel dat eruit moest. Ik kwam thuis en had zoiets van: ik ben dit zó zat. Iedereen die ik vanaf nu benader, moet weten hoe ik erin sta. Ik ga het gewoon schrijven, recht uit het hart. Dan ben ik op mijn best en niet als ik alle woordjes ga wegen. Mijn vriendin, die werkt als maatschappelijk hulpverlener en veel rapporten opstelt, vond het goed geschreven en was supertrots.’
Was ze ook trots op je talkshowdebuut?
‘Zeker. Ik was wel zenuwachtig hoor, voor de uitzending. Ik besefte: dat jij daar als schilder zit, dat is best groot. Wanneer de laatste schilder op tv is geweest, kan ik me niet herinneren. Na afloop drink je dan in de studio een biertje en maak je een praatje met de andere gasten en de presentatoren. Ze zeiden dat ik het goed had gedaan.’
En vakgenoten, wat zeiden die?
‘Twee collega’s die ik wekelijks spreek, reageerden er goed op. Maar reacties van mensen online, die ik wel had verwacht, bleven een beetje uit. Misschien denken sommigen: waarom Alberto nou weer, die popiejopie-danser? Ik dacht dat ik vaker zou horen: “Eindelijk, iemand die het voor ons opneemt”.’
Doe je het voor de reacties?
‘Nee, maar ik ben me er wel bewust van dat ik iets kan oproepen met mijn dansfilmpjes. En ik ben me er ook bewust van dat ik met zo’n brief op Instagram klanten kwijt kan raken. Ik ben wel een stuk of twintig volgers kwijtgeraakt. Of dat door mijn brief komt, weet ik niet, maar ik vermoed van wel. Maar ik heb veel méér steunbetuigingen gehad, ook in privéberichten.’
Ben je je een ambassadeur gaan voelen van het schildersvak?
‘Daar heb ik wel over nagedacht: wil ik dat zijn? Maar ik ben geen meelopertje, geen jaknikker. Als iets niet goed is, is het niet goed. Is het niet oprecht, dan is het niet oprecht. Dat zal ik altijd uitspreken. Als ambassadeur kan je dat niet doen, moet je op je woorden letten. Ik weet niet of zo’n rol bij mij past. Maar het kriebelt wel.’
Je plaatst met behoorlijke regelmaat vrolijke werkfilmpjes. Hoe druk ben je daar eigenlijk mee?
‘Zeker wel zes uur per week, maar dan doel ik puur op het monteren van de beelden. Het filmen zelf gaat, met een selfiestick, eigenlijk hand in hand met het schilderen. Was ik twee jaar geleden nog vooral die dansende schilder, nu merk ik dat er ook een bepaald respect is voor mij als vakman. Maar wees gerust: met mijn filmpjes ga ik zeker door. Lekker entertainen en het schildersvak leuk neerzetten. Misschien ben ik dan over een paar jaar wel een échte BN’er.’