Richard Lubbers parkeert zijn busje op de blubberige bouwput vlak bij metrostation Vlaardingen Centrum. Rechts van hem tientallen bedrijvige kraanwagens, links de studentencontainers. De streetwise directeur van schilders- en glaszettersbedrijf Groen BV zit op de praatstoel en daar zit-ie nog wel even goed. ‘Wie van ons twee aan de knoppen zit?’, herhaalt hij de vraag over het eigenaarsduo – hijzelf en zijn vader Hans – van Groen BV. ‘Mijn pa zegt dat ik dat ben. Dat kan zijn, maar als hij zegt dat we de andere kant opgaan, dan luister ik toch. Die ouwe is zo gek nog niet.’
Groen uit Papendrecht bestaat al sinds 1861. Hans Lubbers treedt er op zijn zestiende in dienst en neemt de toko rond de eeuwwisseling over. In 2014 gaat het bedrijf op de fles. Iets wat Richard, die er dan ook al werkt en is opgeklommen van schilder tot projectleider, niet over zijn hart kan verkrijgen. ‘Ik heb een zak geld geleend en de naam opgekocht. De reden dat ik dat gedaan heb? Vijftig procent goodwill en vijftig procent trots. Ik eet al mijn hele leven van dit bedrijf en zoals je ziet eet ik niet slecht. Mijn vader was een fenomeen in het dorp Papendrecht. Had je een schilder nodig, dan stond hij voor de deur. Hij heeft Groen groot gemaakt.’
Onder meer met werk voor woningcorporaties, maar dat is er na de doorstart helemaal af. ‘We wilden geen urenmachine meer zijn’, zegt Richard. ‘Het werd gewoon niet leuk meer om willens en wetens grote werken van de markt te halen. Het was pompen, pompen, pompen om er kostentechnisch uit te komen. Daarbij sloegen we weleens een laag over. Schilders die zeggen dat ze dat nooit hebben gedaan, zitten of op een gouden troontje of hun neus begint een beetje te groeien.’
Hardnekkige schimmels
Ofschoon hij geen urenmachine ambieert te zijn, mogen zijn schilders toch flink aan de bak op enkele tientallen meters van waar Lubbers zijn busje heeft geparkeerd. Liefst 320 containers moeten binnen tien weken woonklaar zijn gemaakt. De units zijn eerder bewoond geweest in Den Haag, maar daar ontmanteld en gestapeld bewaard in Vlaardingen. Eén probleempje: de riolering bleek bij het stapelen niet goed te zijn afgedekt en de containers konden niet geventileerd worden. Resultaat: hardnekkige schimmelvorming. Ga er maar aan staan, als schildersbedrijf.
FOTO’S: RV
‘Opdrachtgever Koers, waar wij veel voor doen, zat nogal met dit project in de maag’, weet Lubbers. ‘Ze waren ook met een aantal andere schildersbedrijven in gesprek, maar die werden niet concreet. Ze waren benieuwd naar onze bevindingen. Ik zei: “Dit kunnen wij en als wij één zo’n container kunnen opknappen, kunnen we er ook 320 doen.” We zijn er redelijk laat in de voorbereiding ingerold.’
Volgende uitdaging: de verfkeuze. Die moest voldoen aan liefst vier eisen: isolerend, schimmelwerend, geschikt voor natte ruimtes en – bottleneck – zijdeglanzend zijn. ‘Aan die eerste drie eisen voldoen wel meer verven’, vertelt Lubbers. ‘Maar aan ook die vierde eis voldeed alleen Zinsser uit België. De tweede batch die mijn groothandel Luijten-VVZ bij hen bestelde, moesten ze nog produceren. Dus bij Rust-Oleum, de moederfirma van Zinsser, waren ze wel blij met onze order. Uiteindelijk hebben ze vijf pallets met ieder 48 emmers van tien liter aan ons geleverd.’
Twee vingers in de neus
Uiteraard moesten eerst de schimmels worden geëlimineerd. ‘Die heb ik ingespoten met een schimmeldodend preparaat. Dat moest twee dagen intrekken en toen heeft mijn vader – 64 jaar, bril en mondkap op – alle schimmels met een harde borstel eraf gekrabd. Het was dertig graden, maar mijn vader heeft dat klusje bijna met twee vingers in de neus gedaan.’ De donkere, vieze plekken waar de schimmels zaten, zijn behandeld met Sigma Stainaway. Een product dat vlekken isoleert dankzij een speciale bloktechnologie. Tot slot hebben de schilders – na de stalen delen aan de buitenkant te hebben geschilderd met de PPG Spraymaster – alle containers van binnen afgespoten met Zinsser. Daardoor kunnen de woningen deze maand gemeubileerd worden opgeleverd.
Lubbers stelt deze niet-alledaagse opdracht – ‘apart, groot en spannend’ – te hebben aangedurfd door “de rollercoaster” die hij heeft meegemaakt rond het faillissement. ‘Ik ben gehard door die periode, doordat ik zag hoe sommige curatoren te werk gingen. Het zijn mensen, zeker, maar tot 17.00 uur zijn het schoften. Bij de herstart heb ik slechts twee trapjes en een schuurmachine meegenomen. Ik ken het klappen van de zweep en ook de angst om thuis te komen zitten met een vrouw en drie kindjes. Daarom durf ik wel op het randje te lopen qua opdrachten, maar ik ben geen kamikazepiloot.’
Werkpaarden
Groen is nu gezond, stelt Lubbers. Zijn schilders, een ploeg van tien à veertien man, leent hij in bij Faber Personeelsdiensten. Om hen niet kwijt te raken, probeert hij ze koste wat het kost ’s winters aan het werk te houden. ‘Het gevaar is dat ze in die periode in de WW belanden en in het voorjaar bij een ander bedrijf worden ondergebracht. Dat wil ik niet. Want het zijn stuk voor stuk kanjers, werkpaarden.’ Daarom zegt hij in de donkere maanden soms projecten te doen waar hij niet eens winst op maakt. ‘Een klein verlies neem je, om die ploeg bij elkaar te houden. In de hoop, de visie dat ze tijdens het buitenseizoen voor goud gaan voor je. En dat mogen zij op hun beurt ook van ons verwachten.’