Een strak glazen pand op de Harnaschdreef in Den Hoorn vormt sinds vorig jaar het nieuwe onderkomen van de firma Leertouwer. Buiten wappert de oranje bedrijfsvlag. Zwart, oranje en beige zijn de kleuren van het kantoor. De keuze voor oranje was nog een dingetje tussen vader en zoon Leertouwer.
Sam wilde graag voortborduren op de oranje kleur van het vorige logo, terwijl Juriën voorkeur had voor donkerblauw of groen. Sam: “Ik houd wel van felle kleuren, wij zijn tenslotte een schildersbedrijf. Juriën zegt weleens: ‘Pa, hou toch op met die kleuren’, maar ik ben een kind uit de rock ’n roll tijd en de jaren zestig. Bij mij thuis heb ik met design ook veel kleur. Juriën houdt meer van rust, van de Scandinavische stijl.”
Sam, 69 jaar en derde generatie Leertouwer in jeans en lichtblauw overhemd. Juriën, 41 jaar en vierde generatie van het Delftse schildersbedrijf, in stemmig zwart. Zestien jaar werken ze nu samen. Sam: “Op een dag in 2006 komt mijn vrouw met een brief aan. Vol verbazing zegt ze: ‘Kijk deze sollicitatie nou eens. Hij komt van onze zoon.’ Juriën grinnikt: “Mijn sollicitatiebrief met een keurig cv erbij aan mijn vader. Ik geloof dat hij vrij zakelijk van toon was. Met een vleugje humor. Ik schreef dat ik in een persoonlijk gesprek beter uit de verf zou komen.” Bulderende lach van Sam: “Ik dacht de hele tijd: ‘zou die dat nou echt menen?’ Die jongen heeft nog nooit een plintje geschilderd!” Juriën: “Een week later stond ik in witte schilderskleding bij de keet. In het bezit van twee behoorlijke linkerhanden en gespeend van alle technische kennis. Half acht ‘s ochtends, dat was ik niet gewend in mijn vorige baan als marketeer.”
Je werd aangenomen.
Juriën: “Ja. De praktijk in de proefperiode viel niet mee hoor. Ik deed mijn best, maar door druipers en slingers werd ik gedegradeerd tot schuurwerk. Toen dacht ik: laat ik maar stoppen met mee-schilderen. Ik had intussen wel een kijkje gekregen in de levendigheid van het bedrijf en de humor van de keet en dat beviel me. Bovendien voelde ik dat ik door mijn marketing en communicatie-achtergrond op een andere manier een bijdrage zou kunnen leveren aan het bedrijf.”
Wat maakte dat je toch ineens openstond om te gaan werken in het bedrijf van je vader?
Jurïen: “Ik had leuk werk waar ik nog genoeg kansen had, maar ik ging toch op zeker moment nadenken over waar ik vandaan kwam. Dat mooie schildersbedrijf dat al zo lang bestond en ik nog kende van mijn opa en waarom er bij mij eigenlijk nooit interesse was geweest. Toen ik het vanuit mijn beroep ging bekijken, zag ik wel kansen. De schilderswereld is een vrij conservatieve wereld. Ze leveren mooi ambachtelijk werk, maar hoe ze het bedrijf naar buiten toe verkopen of met grote instellingen communiceren, is vaak niet heel professioneel. Ik raakte enthousiast. Ik had het idee dat ik het verschil zou kunnen maken.”
Sam: “Daar komt bij dat ik worstelde met de toekomst van het bedrijf. Ik had weleens een paar mensen geprobeerd als opvolgers, maar er was er geen een bij die genoeg passie of talent had. Het maakte dat ik mijn bedrijf niet verder wilde uitbreiden. Met vijftien schilders in dienst kon ik het werk prima aan en ik had er ook niet te veel stress van.”
Bedrijfsovername
Sam werkte in zijn jonge jaren eerst als docent tekenen voordat hij als 26-jarige in het familiebedrijf kwam. “Ik gaf les op een school in Delft maar – behalve de lange vakanties – vond ik er niets aan.” Het werken in het schildersbedrijf vond ik meteen leuk. De eerste vijf jaar schilderde hij volop mee. “Ik had er wel feeling voor en haalde intussen ook al mijn papieren.”
In 1990 nam Sam met zijn broer Jos als derde generatie Leertouwer de zaak over. “Dat ging niet zonder slag of stoot. Bij de overname zei mijn vader: ‘dan blijf ik de administratie doen.’ Daar was ik op tegen. Toen heeft hij de deur dichtgegooid en zich twee maanden niet laten zien. Het is weer goed gekomen hoor, maar er is toch altijd iets van wrijving gebleven. Wat jammer is, want we hebben zoveel dingen samengedaan. Hij is overleden, maar het voelt nog steeds als een wond.”
Op zijn beurt vernieuwde hij vanaf 1990 het bedrijf. Er kwamen nieuwe materialen zoals rollertjes, kwasten van synthetisch materiaal en nieuwe verven die minder belastend waren voor het milieu. Aan Sam de taak het personeel ervan te overtuigen daarin mee te gaan. “Dat viel niet mee hoor. De schilders wilden hun eigen kwast houden, of die nou schoon werd of niet.” Juriën: “Jij hebt nog nooit bespaard op kwasten en materiaal. Sam: “Nee, want daar begint het mee. En werken met rolletjes vonden ze ook maar niets. Al die dingen veranderden toen.”
En toen was er Juriën in 2006. Al snel bleek dat een leven op de steiger niet voor hem was weggelegd. Hij haalde zijn ondernemersdiploma bij dezelfde opleiding als Sam had gedaan. “Een leuke tijd waarin ik veel leerde. Elke week een dag naar Heerhugowaard waar ik met dertig andere jongeren, van eenpitters tot mensen die in grote bedrijven werkte leerde over het vak. Het technische gedeelte, het ondernemen. En we leerden ook veel van elkaar.”
In welk opzicht kon jij het bedrijf verder ontwikkelen?
Jurién: “Ik vond het bijvoorbeeld frustrerend dat wat we in de zomer verdienden in de winter weer wegsmolt, omdat er dan niet genoeg werk was. Ik ben gaan kijken welke opdrachtgevers voor jaarrond werk zouden kunnen zorgen. Het is ons gelukt om bij zorginstellingen terecht te komen zoals ziekenhuizen , GGZ-klinieken en scholen waarmee we langlopende onderhoudscontracten konden afsluiten.” Sam: “De verdeling van werk is veranderd naar ongeveer dertig procent zorginstellingen, vijftig procent VvE’s en twintig procent onderwijsinstellingen.”
Groepsdynamiek
Jullie gingen van 15 schilders naar 45 schilders.
Juriën: “Ja, we zijn ook meer jonge mensen gaan aannemen en vormden teams van zes tot acht man. Dan krijg je een andere groepsdynamiek dan in koppels van twee man, waarbij het toch moeilijker is elkaar feedback te geven, want tja op het einde van de dag moet je toch samen weer in de bus naar huis. Van particuliere klanten hebben we afscheid genomen. We focussen ons tegenwoordig op langdurige onderhoudscontracten. En dan is het belangrijk dat je afspreekt hoe je communiceert met de instelling, hoe je met de bewoners omgaat en je meedenkt met het onderhoud op lange termijn. Het zijn betrokken opdrachtgevers die het kunnen waarderen dat je komt omdat je de locatie tot iets moois maakt.”
Sam: “Het vereist voor de schilder ook een andere werkhouding. Als je bijvoorbeeld in een psychiatrische instelling werkt, wil je schilders hebben die met respect voor de omgeving hun werk doen.” Juriën: “Je maakt veel mee in dit soort instellingen. Je moet communiceren, opletten en zorgvuldig zijn.”
Tekst en Foto’s: Karin Kuijpers
Leertouwer vierde het 125-jarig bestaan met een jubileumfeest. OnderhoudNL-voorzitter Henk den Boer (rechts) en directeur Okke Spruijt overhandigden een legpenning met bijbehorende oorkonde
Foto: OnderhoudNL
‘Rust in het bedrijf’
Juriën Leertouwer nam het bedrijf in 2015 over van zijn vader. “Dat is heel soepel verlopen. Mijn vader heeft het niet voor de hoofdprijs willen verkopen dat is voor mij heel fijn geweest. Ik heb alle lopende contracten overgenomen, ook van de mensen die al veertig jaar of meer hier werken. Dat gaf rust in het bedrijf. Iedereen zag ook wel dat we mooie werken binnenhaalden, de kredietcrisis hadden overleefd en dat het bedrijf groeide.”
Sam Leertouwer (foto): “We wilden dat de mensen die hier al zolang werkten, netjes hun pensioen haalden.” Zijn zoon knikt. “Er is een schrijnend tekort aan goede vaklieden, dus wij koesteren wat we hier aan talent hebben. We hebben leuke teams die met het bedrijf meegroeien.” Sam Leertouwer is nog volop actief in het bedrijf. “Onze werkzaamheden zijn duidelijk verdeeld. Ik werk aan de technische kant, Juriën aan de commerciële kant. Samen gaan we nog regelmatig op pad om klanten te bezoeken”, vertelt hij.
Zie ook www.leertouwerschilders.nl
