Bewapend met een oude duimstok vergist Frits van Bosheide zich geen millimeter. De vader van Job van Bosheide, eigenaar van een schildersbedrijf te Voorst, is de geknipte man voor het opmeten van de sponningen. Die lijken op het oog eender bij Huis Duistervoorde in Twello, maar verschillen allemaal net een klein beetje. Om de meer dan honderd ruiten op precies de juiste maten te bestellen, is exact meetwerk vereist. ‘Mijn vader heeft goede ogen, een goede manier van meten en is zeer nauwkeurig’, zegt Job. ‘Die credits moeten echt naar hem. Hij is vaak onze uitvoerder met meten. Daar neemt hij de tijd voor, concentreert zich, kijkt alles nog een keer extra na en wordt niet gestoord. Zo blijft hij hand-en-spandiensten doen.’
Ooit gaf Frits zelf leiding aan Van Bosheide Schilderwerken, familiebedrijf sedert 1850. Job (41) staat sinds 2011 aan het roer en beschikt over acht personeelsleden, twee man die hij inhuurt via een uitzendbureau en twee ‘leerjongens’. Bij Huis Duistervoorde is hij kind aan huis, in het gelijknamige, van vroeger uit katholieke deel van Twello. Een sportvereniging, basisschool en kerk van die gezindte liggen allemaal rond hetzelfde door groen omzoomde plein.
‘Via de oud-bewoner zijn we hier aan het werk gekomen’, vertelt Van Bosheide. ‘Het schilderwerk was in slechte staat. Mevrouw ging het pand verkopen en wilde het daarom netjes overdragen. In eerste instantie volstond een systeem tot in de overgrondverf. De huidige grondlakken kunnen enige tijd overstaan. Het verweerde hout krijgt zo nog kans om te ademen. Deze aanpak kwam voorheen veel voor, maar tegenwoordig uit kostenoverweging niet meer zo vaak.’
Tand des tijds
Bert Heijenk: ‘Toen mijn vrouw Susan en ik hier anderhalf jaar geleden kwamen wonen, stond het huis naar onze smaak al iets te lang in de grondverf. We vonden het prettig dat Van Bosheide de klus zou afmaken, omdat die schilders het pand goed kennen. Eerst is de buitenkant helemaal gedaan, al het houtwerk. En ’s winters naar binnen, waar al twintig jaar niet meer geschilderd was. Het hout was grijs en ook de muren waren wat donker. Dat ziet er met de huidige lichte en crème-tinten stukken beter uit.’ Door de tand des tijds waren op diverse plekken scheuren en gaten ontstaan. Van Bosheide: ‘Daarom hebben we glasvlies geplakt, als beschermlaag onder het schilderwerk. Dat zorgt voor meer draagkracht en kan verdere scheurvorming opvangen.’
Vochtproblemen binnen – inmiddels verholpen – sloegen door naar de buitengevel. Daarmee gingen de vakmannen vanaf afgelopen voorjaar aan de slag. ‘Stucwerk dat losliet was het grootste probleem’, zegt Van Bosheide. ‘Dat is door bouwbedrijf Dijkhof uit Klarenbeek afgebikt en gerepareerd. Wij hebben dat afgewerkt met een waterdamp-doorlatende muurverf van Sigma.’ Met vier man sterk was het Voorster bedrijf op de drukste dagen aanwezig, Bennie Berendsen is de enige schilder die constant ter plekke was. ‘Bennie woont hier zo’n beetje’, grapt Heijenk. Berendsen: ‘Ik heb nog onder de vader van Job gewerkt. Ik woon aan het eind van de straat, kan mooi op het fietsje naar dit project toe.’
Topoverleg
Vanwege de monumentenstatus mag aan Huis Duistervoorde, voor het eerste vermeld in 1358 en grote delen van de twintigste eeuw een klooster, niets zomaar worden veranderd. Neem het vervangen van het merendeel van de glas-in-loodramen, die in slechte staat waren. ‘Op een gegeven moment zaten we met twaalf man aan tafel’, verhaalt Heijenk. ‘Vertegenwoordigers van de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed, de provincie Gelderland, de gemeente Voorst, de monumentencommissie en de aannemer.’
Opnieuw glas-in-lood erin zetten met dubbelglas bleek technisch niet haalbaar, bovendien hing er een flink prijskaartje aan. Voordeel van de keuze voor het huidige dubbele monumentenglas: deze authentieke beglazing bleek ook al voor de oorlog in het pand te zitten. Heijenk: ‘Dat zagen we op oude foto’s. Dus eigenlijk hebben we het teruggebracht naar het beeld van 1864.’ De mooiste glas-in-loodramen blijven wel bewaard, sommige daarvan worden voorzien van voorzetbeglazing.
Heilige Maria
Inmiddels is het opvallende witte woonhuis – dat tevens dienstdoet als bed & breakfast – weer volledig geschilderd, van binnen en buiten, zowel het hout als de muren. ‘Susan en Bert zijn erg begaan met het pand’, concludeert Van Bosheide. ‘Ze laten alle historische tijdlagen zien zoals ze zijn. Er verandert eigenlijk niets, op een klein beetje verduurzaming na. Dat maken we weleens anders mee.’
Dorpsgenoot Jan Terlouw gaf er al eens een lezing, ook kan er getrouwd worden en is er ruimte voor wijnproeverijen, kleine concerten en bijeenkomsten van het dorp. Heijenk: ‘Zoals laatst het afscheid met vierhonderd kinderen van een juffrouw van de basisschool hiernaast of een yogales van sportvereniging Voorwaarts.’ Van Bosheide: ‘Bewonderenswaardig hoe gastvrij jullie zijn.’ Net als de Heilige Maria overigens in de Lourdesgrot in de tuin van Huis Duistervoorde.
Terwijl de steigers worden afgebroken, verzamelt een groepje kleuters zich achter de ramen van de aanpalende Martinusschool. De kinderen vinden het maar wat interessant wat die grote mensen aan het doen zijn. Een van die grote mensen tikt opeens hard tegen een ruit. ‘Job, je bus staat gruwelijk in de weg!’, brult de man. Van Bosheide snelt naar buiten en zet zijn voertuig aan de kant. Heijenk geeft hem en zijn vakmensen intussen een positieve recensie. Ook de buurman gaf een compliment, die vond dat het huis een veel warmere uitstraling heeft gekregen. Van Bosheide: ‘Dat mooie plaatje, technisch verantwoord uitgevoerd; daar doe je het voor, toch?’
