Je kunt niet vaak genoeg waarschuwen of gewaarschuwd worden. ‘Zorg nou dat je de goede verdunning gebruikt.’ ‘Dat deel van het object moet je afgeplakken, want daar mag geen verf op komen.’ Het is geen onwil, de zwarte handschoenen van mijn dochter lijken nou eenmaal erg op mijn zwarte sokken. Maar enkele keren een pas op de plaats maken voordat een medewerker een werk enthousiast begint, is snel terugverdiend.
Een constructie van metalen ramen was voor een groot deel reeds voorzien van een mooie witte primer. Vier lege liter blikken verf stonden netjes opgestapeld in de verfcontainer naast het overheidsgebouw. De verflaag vertoonde echter plaatselijk scheurvorming. De medewerkers van het schildersbedrijf snapten niet hoe dit defect kon ontstaan en vroegen mij daarnaast waar ‘die blanke lak’ voor was. De voorman was in geen velden of wegen te bekennen.
Normaal gesproken werkten de twee met een ééncomponentverf op acrylaatbasis. Ditmaal was er echter voor de metalen ramen een tweecomponentenverf voorgeschreven. De ‘blanke lak’ was de verharder die bij de basis gevoegd had moeten worden.
Het was geen groot probleem en ik had wel begrip voor de fout, maar de schilders moesten toch alle verf verwijderen en het oppervlak goed schoonmaken alvorens ze de primer opnieuw mochten aanbrengen. Dit vonden ze niet zo leuk en ik had met ze te doen. De voorman had ze betere instructies moeten geven zodat het werk in één keer goed was uitgevoerd, beter voor de mannen en beter voor de portemonnee. Een stukje zekerheid. Ik heb ze nog wel een lesje verf mengen kunnen geven, wat erg werd gewaardeerd.
Ik ben samen met mijn dochter weer naar de winkel gelopen om nieuwe handschoenen te kopen. Voor de zekerheid namen we twee paar mee. Kan ze het voetbalveld weer op, met warme handen.
Robert Meuleman? Aangenaam!