Een aantal jaren geleden heeft monumentaal onderhoud mijn hart gestolen. Ik betrap mezelf er altijd op dat ik wegdroom over wat er vroeger allemaal heeft plaatsgevonden in zo’n pand. Bijvoorbeeld: heeft dit pand onderduikers gehad in de Tweede Wereldoorlog? Ik ben me er daardoor altijd heel bewust van dat we met ons onderhoud helpen een stukje historie te conserveren. En dan heb ik het niet alleen over de stenen, de kozijnen of de luiken; ik heb het vooral over de geschiedenis die er onlosmakelijk mee verbonden is. Het roept ontzag in me op. Dat wij een bijdrage mogen leveren aan de geschiedenis van zo’n pand als dit: fantastisch!
Het monumentaal onderhoud zorgt ook voor vaktechnische uitdagingen. Ons standaard werkproces ‘past’ hier niet. Het werkplan verloopt wel volgens vastgestelde werkwijzen en stramienen, maar maatwerk en vakmanschap zijn echt noodzakelijk. Want: geen pand is gelijk en geen muur is haaks. Laat dit nou net iets zijn waar wij ons ei in kwijt kunnen. Want daar, in het grijze gebied tussen normen en uitvoering, ontstaan de mooiste dingen. Oplossingen die de perfecte combinatie vormen tussen respect voor het monumentale karakter van een pand en de moderne manier van vakmanschap. Oplossingen waarvan ik hoop dat mensen er over tientallen jaren ook weer met respect op terugkijken.
Wat een vak hebben we hè?!