Want een vogelaar ziet en vooral hoort nog weleens wat. Als je dan op urenbasis aan het werk bent, kan je niet op alles reageren zoals je zou willen. Afleiding als een langszoevende libelle, een baltsende boompieper of, zoals onlangs, kwakende boomkikkers (hoe vet!) vragen aandacht.
Toch hou je je in want je komt om te werken, niet om vogeltjes te kijken. Al kan je dat laatste bijna niet uitzetten. Dat lukt eigenlijk alleen maar met de schuurmachine aan en oorbescherming op. Verder staat een vogelaar altijd aan. Soms tot zijn eigen irritatie. Gelukkig kunnen de mensen voor wie je werkt het meestal wel waarderen. Ze zijn immers zelf niet voor niets op zo’n plek gaan wonen.
Maar dat betekent dus niet dat je om de tien minuten achter een beestje aan kan rennen. Je moet je momenten kiezen. Of beter gezegd, het beestje goed kiezen. Want voor een bijzonder diertje of gedrag is altijd wel interesse. En dan is het leuk om de opdrachtgever daar op te wijzen, samen een moment te nemen en even te kijken. Vaak als ik in zo’n omgeving aan het werk ben, hangt de verrekijker nooit ver weg en als je dan de bewoners (en vooral kinderen) even laat meegenieten door jouw kijker is het helemaal leuk. Dat schept een band. Mocht het helemaal uit de hand lopen, haal ik gewoon een half uurtje van de factuur af.
Toch hoef je niet altijd in het buitengebied te zijn voor leuke waarnemingen. Het opmerkelijkste wat ik qua vogels zag, was gewoon in een drukke woonwijk. En dat was een klein, zeldzaam vogeltje dat even vijf seconden naar die rare, in wit geklede meneer op de ladder zat te kijken vanuit een boompje naast de gevel. Voor de kenners onder ons, het was een bladkoning.
Reageren op de blog van Richard Hoogstraten? Mailen naar: richard@blauwvlas.nl