Samen Sterker

Dit, dames en heren, is een uitstekende column. Zo’n eerste zin kan ik rustig opschrijven, want ik ben een vakman, een professional: ik lever nooit slecht werk af. En ik heb redenen om op mijn professionaliteit te vertrouwen. Zo heb ik in de loop der jaren veel kennis en ervaring opgedaan, een beetje door scholing, maar vooral ook door het veel te doen in de praktijk en de kunst af te kijken van collega’s. De successen in de schrijvelarij zijn dan ook niet uitgebleven. Ik heb zelfs een bescheiden prijzenkast op dit gebied.

Op een zeker moment wordt zulk vakmanschap ook onderkend en komen de opdrachtgevers vanzelf op je toe. En het allerhoogste bewijs van je kunnen is natuurlijk wel wanneer je gevraagd wordt om een column te schrijven en uit te spreken op een bijeenkomst van een arboconvenant. Dan kan je wat: Samen Beter. Prachtig! 

Maar… van dat convenant gesproken, is dit ook een arbovriéndelijke column? Nou, eh… het antwoord is: nee. Ik heb deze tekst gisterenavond zitten tikken. Na een lange dag hard werken. De kinderen lagen op bed, de afwas was aan de kant, mijn vrouw was naar yoga. Dat was dus bepaald niet binnen mijn reguliere werktijd. Bovendien heb ik deze column zitten tikken op een laptop. Nu weet ik niet of u soms aandelen hebt in een arbodienst, maar hád u dat, dan volgt u vast verlekkerd de huizenhoog stijgende verkoopcijfers van laptops in Nederland: mensen, mensen, wat is dát beroerd tikken! Ja, een webadresje, dat gaat wel, en dan verder een beetje met zo’n muis klikken… Maar een echte serieuze lap tekst inkloppen, bijvoorbeeld zo’n uitstekende column als deze? Na de eerste alinea had ik al kramp, en het moesten er zeker vijftig worden.

En dan nog wat, qua arbo: men is schrijver of niet. Een stevig glas hoort er bij. Plato, Hemingway, Gerard Reve, A. fth van de Heijden en ik: we krijgen vléugels op alcohol. Maar is een stevig glas gezond en arbeidsvriendelijk? Ik dacht het niet! Nog een geluk dat ik gestopt ben met roken!

Waarom begin ik hier over? Nou… omdat, als ik de zaal zo rondkijk… Deze zaal zit vol met mensen die je wel ’the usual suspects’ kunt noemen: mensen die je geregeld kunt vinden op gelegenheiden als dit. Betrokken mensen, hardwerkende mensen, of ze nu zelfstandig ondernemer zijn of werknemer van één van onze mooie vertegenwoordigende organisaties en organen. Vakmensen, professionals, met hart voor de zaak.
En kijk ik dan zo rond dan weet ik wel zeker dat ik niet de enige ben die regelmatig ’s avonds en in de weekends werkt. Die, zij het thuis, zij het op recepties en bijeenkomsten, wel eens een glaasje drinkt en een hapje eet dat de slanke lijn en het fysieke gestel niet ten goede komt.

En allemaal, zoals we hier zitten, vinden we daar zelfs stiekem wel iets heroïsch in zitten, iets heldhaftigs. Onze voorbeelden zijn onze ministers en staatssecretarissen, die elke dag huiswaarts keren met dokterstassen met documenten vol landsbelang. Of het zijn onze captains of industry die de wereld rondvliegen, schijnbaar zonder te slapen, om overal zo scherp als een scheermes miljoenendeals te sluiten. Het zijn voorbeelden van in wezen ongezond gedrag, waaraan we ons graag spiegelen. Ik denk dat daar voorbeelden áchter liggen. Beelden die we meenemen uit de verhalen in onze vroegste kindertijd: Over Klein Duimpje die, terwijl zijn broertjes wanhoopten, tóch doorzette, de reus versloeg en iedereen redde. Witte Veder, de helper van Arendsoog, waarover de wonderlijkste dingen werden verteld: dagen zonder eten of drinken kon die, en dan rennend afstanden afleggen die met een comfortabel motorvoertuig niet te berijden zijn. Of over ridders zonder vrees of fout, die, immer geheel gehuld in ijzer plaatmateriaal, dag en nacht rondtrokken om kwaad met goed te vergelden.  

Zijn wij niet allen indianen, soldaten, ridders in het diepste van onze gedachten?  

Hoe komt het toch dat u niet álle ondernemers en niet álle werknemers bereikt hebt met uw boodschap: ‘Samen Beter’? Is er iets tégen die boodschap? Ik dacht het niet. Zijn er fouten gemaakt in de communicatie? Ik vind van niet. Ik heb het van dichtbij geobserveerd, en ik moet zeggen: dat was vakwerk. Veel méér kun je niet doen. En mijn krant, SchildersVakkrant , heeft daar ook zijn steentje aan bijgedragen. In de eerste plaats omdat zoiets nieuws is, dat onze lezers zou moeten interesseren. In de tweede plaats omdat het goed gebracht, goed gemaakt nieuws is, met een positieve inhoud, dat we graag mee willen overbrengen. Toch is de reductie van 25 procent ziekteverzuim niet helemaal gehaald.

Toch blijkt uit een steekproef onder glaszetters die SchildersVakkrant heeft laten uitvoeren (zo zijn we dan ook wel weer) dat 63 procent van de glaszettende schildersbedrijven geen enkele mening heeft over dit convenant, en dat een grote meerderheid stelt dat dat hele convenant niets veranderd heeft in de manier waarop er gewerkt wordt.

We naderen het einde van deze column. Best een aardig stukje tot nu toe, vindt u niet? Vindt u het erg, dat u nu weet dat deze column arbo-onvriendelijk geschreven is? Ik wed dat u dat geen klap kan schelen. En volgens mij is dat de reden waarom al die arbo-regels ons, ja ons allen, zoals we hier zitten, in de diepste grond weinig kunnen schelen. We zijn allemaal, of we nu beleidsmedewerker zijn of ondernemer, glaszetter of gipsbloksteller: indianen, soldaten, ridders. En dat wat we doen krijgt pas zijn heldhaftige glans als er inspanning aan vast zit, gevaar, ware doodsverachting. Zoals deze column. Zoals een rapport Samen Beter. Zoals een ruit die strak in zijn raam zit of een wand die zo glad als een babyhuidje aanvoelt, of lakwerk dat je tegemoet stráált. Arbo maakt geen deel uit van het heldenepos dat wij allen leven. Is deze, verder uitstekende, column ook een treurig gestemde column? Nee. Al krijg ik inspiratie voor een positief slot vanuit één van de verdrietigste plekken op aarde: Uruzgan, Afghanistan.

Ik hoop dat u ook ooit de prijswinnende reportage gezien hebt van de Nederlandse soldaten die daar patrouilleren door vijandelijk gebied. Veel heldhaftiger kan het niet, anno 2007. Die mannen dragen helmen, scherfwerkende vesten, speciale schoenen, microfoontjes, nachtbrillen, wát niet al om zich persoonlijk te beschermen. Maar dat niet alleen: ze dragen kennis met zich mee en ervaring. Ze zijn tot het uiterste getraind. Elke beweging die ze maken, elke beslissing die ze nemen is afgesproken, gecoördineerd, gericht op maximale effectiviteit, maximaal uitoefenen van geweld, en, juist hier onlosmakelijk mee verweven, op maximale bescherming van lijf en leden.

Als we dan zo nodig soldaten willen zijn, laten we dan ook een voorbeeld nemen aan echte militairen: geen stap onnodig gevaarlijk. Geen beweging die niet gericht is op maximaal effect.

Zoekt u naar een vervolg op Samen beter? Ik zou voor Samen Sterker kiezen: als we bij onszelf en onze doelgroepen tussen de oren krijgen dat je méér kan, béter kan en een grotere held bent als je arbovriendelijk schildert, stuukt, blokkenstelt, rapportenschrijft, vergadert, dan zal dat de effectiviteit van de boodschap aanzienlijk vergroten.

Ik wens u voor zo direct veel netwerkplezier en een zeer smakelijke borrel toe. Ik neem er zelf ook een!

Dit, dames en heren, is een uitstekende column. Zo’n eerste zin kan ik rustig opschrijven, want ik ben een vakman, een professional: ik lever nooit slecht werk af. En ik heb redenen om op mijn professionaliteit te vertrouwen. Zo heb ik in de loop der jaren veel kennis en ervaring opgedaan, een beetje door scholing, maar vooral ook door het veel te doen in de praktijk en de kunst af te kijken van collega’s. De successen in de schrijvelarij zijn dan ook niet uitgebleven. Ik heb zelfs een bescheiden prijzenkast op dit gebied.

Op een zeker moment wordt zulk vakmanschap ook onderkend en komen de opdrachtgevers vanzelf op je toe. En het allerhoogste bewijs van je kunnen is natuurlijk wel wanneer je gevraagd wordt om een column te schrijven en uit te spreken op een bijeenkomst van een arboconvenant. Dan kan je wat: Samen Beter. Prachtig! 

Maar… van dat convenant gesproken, is dit ook een arbovriéndelijke column? Nou, eh… het antwoord is: nee. Ik heb deze tekst gisterenavond zitten tikken. Na een lange dag hard werken. De kinderen lagen op bed, de afwas was aan de kant, mijn vrouw was naar yoga. Dat was dus bepaald niet binnen mijn reguliere werktijd. Bovendien heb ik deze column zitten tikken op een laptop. Nu weet ik niet of u soms aandelen hebt in een arbodienst, maar hád u dat, dan volgt u vast verlekkerd de huizenhoog stijgende verkoopcijfers van laptops in Nederland: mensen, mensen, wat is dát beroerd tikken! Ja, een webadresje, dat gaat wel, en dan verder een beetje met zo’n muis klikken… Maar een echte serieuze lap tekst inkloppen, bijvoorbeeld zo’n uitstekende column als deze? Na de eerste alinea had ik al kramp, en het moesten er zeker vijftig worden.

En dan nog wat, qua arbo: men is schrijver of niet. Een stevig glas hoort er bij. Plato, Hemingway, Gerard Reve, A. fth van de Heijden en ik: we krijgen vléugels op alcohol. Maar is een stevig glas gezond en arbeidsvriendelijk? Ik dacht het niet! Nog een geluk dat ik gestopt ben met roken!

Waarom begin ik hier over? Nou… omdat, als ik de zaal zo rondkijk… Deze zaal zit vol met mensen die je wel ’the usual suspects’ kunt noemen: mensen die je geregeld kunt vinden op gelegenheiden als dit. Betrokken mensen, hardwerkende mensen, of ze nu zelfstandig ondernemer zijn of werknemer van één van onze mooie vertegenwoordigende organisaties en organen. Vakmensen, professionals, met hart voor de zaak.
En kijk ik dan zo rond dan weet ik wel zeker dat ik niet de enige ben die regelmatig ’s avonds en in de weekends werkt. Die, zij het thuis, zij het op recepties en bijeenkomsten, wel eens een glaasje drinkt en een hapje eet dat de slanke lijn en het fysieke gestel niet ten goede komt.

En allemaal, zoals we hier zitten, vinden we daar zelfs stiekem wel iets heroïsch in zitten, iets heldhaftigs. Onze voorbeelden zijn onze ministers en staatssecretarissen, die elke dag huiswaarts keren met dokterstassen met documenten vol landsbelang. Of het zijn onze captains of industry die de wereld rondvliegen, schijnbaar zonder te slapen, om overal zo scherp als een scheermes miljoenendeals te sluiten. Het zijn voorbeelden van in wezen ongezond gedrag, waaraan we ons graag spiegelen. Ik denk dat daar voorbeelden áchter liggen. Beelden die we meenemen uit de verhalen in onze vroegste kindertijd: Over Klein Duimpje die, terwijl zijn broertjes wanhoopten, tóch doorzette, de reus versloeg en iedereen redde. Witte Veder, de helper van Arendsoog, waarover de wonderlijkste dingen werden verteld: dagen zonder eten of drinken kon die, en dan rennend afstanden afleggen die met een comfortabel motorvoertuig niet te berijden zijn. Of over ridders zonder vrees of fout, die, immer geheel gehuld in ijzer plaatmateriaal, dag en nacht rondtrokken om kwaad met goed te vergelden.  

Zijn wij niet allen indianen, soldaten, ridders in het diepste van onze gedachten?  

Hoe komt het toch dat u niet álle ondernemers en niet álle werknemers bereikt hebt met uw boodschap: ‘Samen Beter’? Is er iets tégen die boodschap? Ik dacht het niet. Zijn er fouten gemaakt in de communicatie? Ik vind van niet. Ik heb het van dichtbij geobserveerd, en ik moet zeggen: dat was vakwerk. Veel méér kun je niet doen. En mijn krant, SchildersVakkrant , heeft daar ook zijn steentje aan bijgedragen. In de eerste plaats omdat zoiets nieuws is, dat onze lezers zou moeten interesseren. In de tweede plaats omdat het goed gebracht, goed gemaakt nieuws is, met een positieve inhoud, dat we graag mee willen overbrengen. Toch is de reductie van 25 procent ziekteverzuim niet helemaal gehaald.

Toch blijkt uit een steekproef onder glaszetters die SchildersVakkrant heeft laten uitvoeren (zo zijn we dan ook wel weer) dat 63 procent van de glaszettende schildersbedrijven geen enkele mening heeft over dit convenant, en dat een grote meerderheid stelt dat dat hele convenant niets veranderd heeft in de manier waarop er gewerkt wordt.

We naderen het einde van deze column. Best een aardig stukje tot nu toe, vindt u niet? Vindt u het erg, dat u nu weet dat deze column arbo-onvriendelijk geschreven is? Ik wed dat u dat geen klap kan schelen. En volgens mij is dat de reden waarom al die arbo-regels ons, ja ons allen, zoals we hier zitten, in de diepste grond weinig kunnen schelen. We zijn allemaal, of we nu beleidsmedewerker zijn of ondernemer, glaszetter of gipsbloksteller: indianen, soldaten, ridders. En dat wat we doen krijgt pas zijn heldhaftige glans als er inspanning aan vast zit, gevaar, ware doodsverachting. Zoals deze column. Zoals een rapport Samen Beter. Zoals een ruit die strak in zijn raam zit of een wand die zo glad als een babyhuidje aanvoelt, of lakwerk dat je tegemoet stráált. Arbo maakt geen deel uit van het heldenepos dat wij allen leven. Is deze, verder uitstekende, column ook een treurig gestemde column? Nee. Al krijg ik inspiratie voor een positief slot vanuit één van de verdrietigste plekken op aarde: Uruzgan, Afghanistan.

Ik hoop dat u ook ooit de prijswinnende reportage gezien hebt van de Nederlandse soldaten die daar patrouilleren door vijandelijk gebied. Veel heldhaftiger kan het niet, anno 2007. Die mannen dragen helmen, scherfwerkende vesten, speciale schoenen, microfoontjes, nachtbrillen, wát niet al om zich persoonlijk te beschermen. Maar dat niet alleen: ze dragen kennis met zich mee en ervaring. Ze zijn tot het uiterste getraind. Elke beweging die ze maken, elke beslissing die ze nemen is afgesproken, gecoördineerd, gericht op maximale effectiviteit, maximaal uitoefenen van geweld, en, juist hier onlosmakelijk mee verweven, op maximale bescherming van lijf en leden.

Als we dan zo nodig soldaten willen zijn, laten we dan ook een voorbeeld nemen aan echte militairen: geen stap onnodig gevaarlijk. Geen beweging die niet gericht is op maximaal effect.

Zoekt u naar een vervolg op Samen beter? Ik zou voor Samen Sterker kiezen: als we bij onszelf en onze doelgroepen tussen de oren krijgen dat je méér kan, béter kan en een grotere held bent als je arbovriendelijk schildert, stuukt, blokkenstelt, rapportenschrijft, vergadert, dan zal dat de effectiviteit van de boodschap aanzienlijk vergroten.

Ik wens u voor zo direct veel netwerkplezier en een zeer smakelijke borrel toe. Ik neem er zelf ook een!