Leest u Duits? Dan zou u het onderhoudend kunnen vinden om het artikel ‘Zeitarbeit, Rettung in der Not?’ te lezen, vertaald: Flexarbeid, redder in nood?. Een online-artikel van het Duitse vakblad Die Mappe. Waarin een werkgeversvertegenwoordiger zegt: ‘onze leden werken vrijwel uitsluitend met mensen in vaste dienst’.
In het artikel worden de voor- en nadelen van flexarbeid voor schildersbedrijven besproken. Vanuit een perspectief dat we in Nederland bijna niet meer kennen: de Duitse Malermeisters werken kennelijk dus nog steeds met een grote groep vaste werknemers en hebben alleen zo rond deze tijd, als de werkvoorraad sterk toeneemt, soms behoefte aan extra handjes.
De journalist van Die Mappe deed een rondbellertje en trof inderdaad een aantal schilders die van uitzendkrachten gebruikmaken. Uwe Scheel, bijvoorbeeld, van een schildersbedrijf in Burscheid. Hij heeft regelmatig prima krachten via uitzendwerk gehad, maar ook wel eens jongens waarmee niets te beginnen viel. ‘En het uitzendbureau neemt daar dan geen verantwoordelijkheid voor’. Scheel maakt ook een rekensommetje: ‘Als je een uitzendkracht langere tijd nodig hebt, en hij kost je zo’n 25 euro per uur, dan ben je al snel 4.800 euro per maand kwijt voor zo’n man. Daar kun je hem ook heel goed voor in vaste dienst nemen.’
Mij is overigens niet helemaal duidelijk in welke mate de vakjournalist van dienst achter de feiten aanloopt. Als hij meldt dat er ‘zelfs’ uitzendbureau’s zijn die zich speciaal op de schidlersbranche richten, dan heeft-ie misschien wel wat gemist.
Ondertussen is het artikel best lezenswaard. Al was het maar omdat we er in de Nederlandse schildersector zolangzamerhand met zijn allen vanuit gaan dat de meeste schilders (60 procent, zegt OnderhoudNL-voorzitter Ruud Maas) permanent in flexbanen aan het werk zijn. In het Duitse artikel komt nog een ander flex-model voorbij: samenwerkende bedrijven: schildersbedrijven met personeel die elkaar of elkaars personeel inhuren bij arbeidspieken. Dat werd vroeger volgens mij veel vaker gedaan, ik hoor het tenminste zelden meer.
In Duitsland hoef je een zieke werknemer maar 2 weken door te betalen. Bij ons 2 jaar. Dat maakt het grote verschil.