Zijn bedrijf exporteert over de hele wereld, al komt zo’n vijftig procent van de omzet uit grofweg Noord- en Midden Europa. Georg Kremer legt uit hoe zijn pigmentenhandel in een kleine maar belangrijke behoefte voorziet. ‘We zijn een klein winkeltje in een hoekje van een kleine markt.’
Kremer Pigmente uit het Duitse Aichstetten is sinds vier jaar sponsor van de Salon de Decoration. Daarom toont dr. Georg Kremer (gepromoveerd in de chemie) in Leeuwarden een deel van zijn handelswaar. ‘Voor schilderingen heb je vier dingen nodig en wij verkopen er drie van’, grapt hij: ‘Linnen, bindmiddel en pigmenten. De vierde is fantasie. Die moet je zelf hebben.’
Kremer heeft twee belangrijke afnemersgroepen. ‘We verkopen veel aan restaurateurs’, legt de directeur-eigenaar uit. ‘We zijn bij veel van de grote restauratieprojecten in Europa betrokken. In Nederland bijvoorbeeld bij het Rijksmuseum. Vooral als het gaat om het restaureren van grote, monochrome vlakken komt men bij ons. Dan volstaat een kleur in de kleurenwaaier van een verffabrikant niet meer. Als je geen lelijke, vlekkerige restauratie wilt hebben, dan moet je een verf met een pigment hebben dat nagenoeg gelijk is aan het origineel. Als het lastig wordt, dan moet je bij ons zijn.’
Kremer beschikt over tal van natuurlijke mineralen, maar ook over synthetische. Dat onderscheid is voor de scheikundige Kremer eigenlijk niet te maken: ‘Het eerste gesynthetiseerde pigment was houtskool. Dat is immers met hitte getransformeerd hout. En toch is het natuurlijk.’ Een tweede belangrijke groep afnemers bestaat uit kunstenaars die vanwege een ‘jedoch’, ‘toch wel’ bij Kremer uitkomen: ‘Zo’n kunstenaar wil een bepaalde bijzondere kleur. Als die niet blijkt te bestaan, wil hij hem toch, en dan gaan wij proberen het voor hem te maken.’
Een trend in pigmentenland zijn volgens Kremer de thermo- en fotochromen: kleuren die veranderen bij verschillende belichting of bijvoorbeeld bij verwarming. ‘We hebben er een aantal gemaakt, al raad ik het wel eerst af. Deze pigmenten zijn namelijk nog niet zo duurzaam. Veel langer dan twee jaar blijven ze niet actief.’
Kremer maakt veel pigmenten en bindmiddelen zelf, maar handelt er ook in. Trotst toont de directeur een doosje met pigmenten waarvan op de wereld maar een paar honderd gram is. ‘We kochten onlangs de voorraden van de Marienberger Ultramarijnfabrik. Die ging in 1972 failliet. De formules zijn verloren gegaan. Je kijkt nu dus bijna vijftig jaar terug in de tijd, naar kleuren die nooit meer gemaakt zullen worden. Het is fascinerend. En als iemand er naar vraagt dan zullen we proberen met onze eigen kennis en kunde om deze kleuren zo dicht mogelijk te benaderen.’
Foto:
Georg Kremer toont de pigmenten die hij kocht uit de failliete boedel van Marienberger Ultramarijn Fabrik
Foto: JMS