Ik schrijf deze column op de avond dat de Britse premier Theresa May bakzeil haalde in het Britse Lagerhuis. Maar liefst 432 parlementariërs stemden tegen haar Brexit-deal en slechts 202 vóór. Iedereen zag deze uitslag aankomen, maar de grootte van de nederlaag is historisch. En niemand weet hoe het verder moet.
Voorafgaand aan de stemming stelde May in een toespraak dat het verwerpen van de deal alleen maar tot meer onzekerheid leidt. “Niemand die tegen deze overeenkomst stemt, zal aan zijn of haar kiezers kunnen uitleggen waar ze dan wél voor hebben gestemd.” En daar slaat zij de spijker op z’n kop. Geen mens weet nog exact waarover het gaat. Dat begon al bij het referendum over de Brexit. Emotie, opportunisme en machtspolitiek zijn de golven waarop de Britse politiek al ruim twee jaar vaart.
No-deal
Een no-deal is een steeds realistischer scenario. Maar bij een dergelijke vechtscheiding zullen ook de EU-landen op de blaren moeten zitten. Naar alimentatie van de Britten, een openstaande rekening van 39 miljard euro, kunnen we dan fluiten en het is onzeker hoe het uitpakt met investeringen in en export naar het Verenigd Koninkrijk.
Waar we voor moeten waken, is dat de chaos in de Britse politiek overslaat naar de Europese politiek.
Klimaatakkoord
Laten we vooral niet lachen om die ‘gekke’ Engelsen, want wij zijn geen haar beter. Wie ziet hoe opportunistisch Nederlandse politici zijn nu de verkiezingen voor de Eerste Kamer voor de deur staan, houdt zijn hart vast. De uitspraken van VVD-fractievoorzitter Klaas Dijkhoff over het concept-Klimaatakkoord – kans op uitvoering is ‘nihil’ – zijn vooral verkiezingsretoriek. Natuurlijk moeten maatregelen uit het klimaatakkoord eerlijk worden verdeeld tussen burgers én bedrijfsleven. De doelen zijn helder, het is nu zaak dat de overheid duidelijkheid schept hoe. Als niemand weet waarop we ons moeten voorbereiden, hoeven we maar naar de andere kant van Het Kanaal te kijken waartoe dat uiteindelijk leidt: chaos.