Ik bedacht me al zo’n week of negen geleden dat de gevolgen van de coronacrisis in de Verenigde Staten heel erg zouden worden. Dus doe ik sindsdien een dagelijks rondje langs de grote nieuwsites van dat land (ja, heel ouderwets: ik google steeds opnieuw naar de homepages van die nieuwssites. Ik laat me niet door een social network bestoken met nieuws dat ‘jou ook wel zal interesseren’.)
Mènsen, wat mogen we blij zijn in ons stukje van de wereld, waar dat gemene virus genadeloos heeft toegeslagen en nog steeds rondwaart, maar waar een gezondheidssysteem bestaat waar iedereen toegang toe heeft en een politieke elite heerst die met zo iets serieus als een volksgezondheid bedreigende ziekte geen politieke spelletjes gaat spelen.
Want dat gebeurt aan de andere kant van de oceaan dus wèl, met nu 104.000 getelde coronadoden tot gevolg, een werkloze beroepsbevolking, files bij de voedselbanken etcetera. Dat er een lont in het kruitvat zou vallen lag al die tijd volslagen voor de hand. Dat dat het kruitvat van het institutionele racisme zou zijn, daarvoor sta ik dan net te ver van die ‘beschaving’ af om dat te hebben kunnen voorspellen.
Nee, die Amerikanen zijn voorlopig nog niet klaar met elkaar en voordat de 40 miljoen werklozen (!op een bevolking van 328 miljoen!) weer allemaal een baantje hebben zal er nog heel wat moeten gebeuren. Ik heb weliswaar veel vertrouwen in de veerkracht van het Amerikaanse volk, aan de andere kant: er moet wel iets over zijn om van op te veren.
Economisch zullen we het dus zelf moeten rooien, in Europa. Dat grootmacht China een natuurlijke belangrijke handelspartner wordt ligt in de lijn der verwachting. Ook dat is niet per se een prettige constatering.
We hebben natuurlijk met een gedempte ramp te maken. De rare, stille en eenzame dood van zovele duizenden mensen in de eerste plaats, de miljoenen arbeidsuren, ook bij ons, die in rook zijn opgegaan maar nauwelijks zichtbaar zijn omdat de rekening wordt opgepikt en doorgeschoven.
Nu we, als we er het geld voor hebben, weer bier met bitterballen kunnen bestellen moeten we aan die terrastafeltjes maar eens vooruit proberen te kijken: wat moet er gebeuren om zo veel mogelijk mensen zo gelukkig mogelijk te laten leven? Ik geloof niet zo (al zou ik het wel erg wensen) dat we deze ‘good crisis’ nu eens niet zullen ‘wasten’ en dat we ‘dus’ een maatschappij zullen inglijden met meer mentale rust, minder materialisme, hogere duurzaamheid en een leven in harmonie met de natuur.
Veeleer zal er een lange worsteling komen waarin we met zijn allen gaan proberen om weer zo te gaan leven als voor de uitbraak van het virus. Met al zijn goede en met al zijn slechte dingen. En als wil wat je wou krijg je wat je had, dus letterlijk steeds meer van hetzelfde, maar dan wel met een schuld van ettelijke miljarden die iemand op een dag zal gaan betalen.
Ik weet het, kortom, ook niet. Maar op sombere momenten besef ik dat ik weet wat ik niet weet, maar niet wat ik nog niet weet. Ondernemers die kansen zien, overheden die geitenpaadjes vinden, onverwachte initiatieven die het verschil maken. We zien er af en toe al wat van, maar er komen er steeds meer in de ‘nieuw normale’ samenleving.
We hebben het goed in deze branche, er komen lastige tijden aan laten we naar het nieuwe blijven zoeken tussen het oude, uit de vermenging van die twee ontstaat de weg waarover we door kunnen.