Als journalist ben je nergens bang voor en kom je overal. En dus ook op plaatsen waar je voelen kan dat de mensen om je heen het allemaal maar onzin vinden of in ieder geval helemaal geen zin meer hebben om zich aan die rivm-voorschriften te houden. In de horeca is het me bijvoorbeeld opgevallen. Daar wordt volgens mij heel vaak ‘coronaatje’ gespeeld en geven ze de indruk dat ze daar ieder moment weer mee kunnen ophouden.
Ondertussen is dit nog maar de eerste week waarop bijvoorbeeld ook ons kantoor heel voorzichtig opengaat. Overal bordjes, schoonmaakmiddelen, looproutes, beugels aan de klinken. De paar collega’s die er, bij toerbeurt, zitten kun je met terugwerkende kracht nog prettige Pasen, Hemelvaart en Pinksteren toewensen, zo lang hebben we elkaar niet meer gezien. Ik bedoel maar.
Als ik dit schrijf verheug ik me erop dat ik een bezoekje ga brengen aan Wits Noord, om te bekijken hoe ze het nieuwe renovatie-protocol in elkaar hebben gezet. Indrukwekkkend. Bij langdurige werkzaamheden in bewoonde panden gaat de hele kermis los, die helemaal geen kermis is. Want bewoners die al drie maanden thuis zitten, die worden zenuwachtig van vreemde mensen in hun huis, nieuwe geluiden, geklos op de trap, wie weet een keer een nies of een hoest. Dat nieuwe protocol neemt heel veel zorgvuldige kleine stappen om de samenwerking tussen bewoner en werkmens aangenaam te maken. Hulde!
Enne… ook in de na-vaccinatietijd zou ik er veel van vasthouden, als ik een onderhoudsbedrijf was. Want kunnen achterhalen welke mensen allemaal in je huis geweest is, duidelijk uitleg over de werkzaamheden en wat er van je verwacht wordt, mensen die hun handen wassen, en een speciaal belletje om even netjes met elkaar in gesprek te komen… dat zijn dingen die bewoners ook in niet-coronatijden best zouden willen hebben.