Als een journalist langskomt aan wie je alles eens even goed wilt uitleggen, dan vergeet je misschien wel eens wat. Dat zou kunnen. Maar de schilders die ik gisteren sprak drongen wel heel natuurlijk in mijn persoonlijke ruimte en leken zich dat niet te realiseren, ook niet toen ik vrij nadrukkelijk achteruit deinsde. Pas toen ik het hardop zei: ‘Jullie doen hier niet zo aan corona?’, vanaf toen ging het beter.
Lastig hoor! Bijna 7000 mensen overleden, over de 52.000 besmet… dat klinkt als veel, maar het is anderhalf voetbalstadion vol mensen. Is dat veel op 17 miljoen Nederlanders? Het voelt voor veel mensen als heel ver weg. Terwijl: zoals ze beweren dat elke wereldbewoner maximaal 5 ‘handshakes’ verwijderd is van ieder ander, zo kent iedereen wel iemand die naar een wedstrijd van het Nederlands elftal ging, bijvoorbeeld. (Dat van die handshakes is echt grappig: bedenk een bekend persoon in binnen of het verre buitenland en bedenk wie jij wel eens een elleboog gegeven hebt die iemand een voetgroet gegeven kan hebben die tenslotte namasté gezegd kan hebben tegen die persoon in kwestie…Datzelfde geldt voor een wedstrijd van het Nederlands elftal in laten we zeggen De Kuip, waar 47.500 mensen in kunnen; ik wed dat je binnen drie stappen uitkomt bij iemand die er bij was.).
En we hebben de afgelopen tijd lekker aan de dakgoten gestaan, natuurlijk, bij de boeiboorden en aan de gevelstenen. Niemand die je lastig viel, gewoon je goddelijke ding doen. Dan wil je de verdediging wel eens een beetje laten zakken, na al die maanden. Dus. Maar niet meer doen.
Grappig is dat dezelfde schilderondernemer die zo overduidelijk tegen de 1,5 meter zondigde even later vertelde dat hij zijn personeel een brief gestuurd had. Dat als ze dan op vakantie gingen naar het buitenland, dat ze daar een verantwoordelijkheid hadden voor zichzelf en voor het bedrijf om gezond te blijven.
En dat zijn ware, wijze woorden waar ik me graag bij aansluit.