Ik doe ook alweer een tijdje bijna gewoon mijn werk. Ik zit niet op kantoor als ik er niet moet komen, maar wèl als het me wel uitkomt, bijvoorbeeld voor overleg. En verder reis ik flink het land door om mensen te spreken en projecten te fotograferen en te filmen. En jullie doen ook lekker je ding.
Het is allemaal ook wel zo ‘nieuw normaal’ geworden dat je overal meteen kijkt waar de zeepdispenser staat en dat je niemand een hand geeft, maar dat valt eigenlijk nauwelijks meer op, je komt er voor iets anders.
Dus. En toen was ik gisteren op een event met allerhande ambtenaren. Alles volgens de 1,5 meterregels (het event werd gestreamd, we zaten op stoelen uit elkaar en bij de borrel na kreeg je per bezoeker een afsluitbaar potje pinda’s, dat soort dingen). Maar wat ik mensen hoorde zeggen was: ‘Eindelijk zien we elkaar weer, na zeven maanden.’ Die mensen zijn dus echt niet meer naar kantoor geweest de afgelopen tijd. Voorbeeld twee: Ik was laatst bij een grote woningcorporatie in het westen des lands, afspraak met de bestuursvoorzitter. Dat kantoor kwam ik bijna niet binnen, want het was niet meer open voor publiek en er zat niemand achter de balie. Een toevallig langs de deur lopende medewerker liet me binnen in een vrijwel leeg kantoor.
Dus. Er zijn door de vastgoedonderhoudsector protocollen vastgesteld over hoe je corona-proof bij mensen binnen hun keuken kan vervangen of hun badkamer betegelen. Denk daar ook als schilder met binnenklussen eens goed over na. Toch maar een Dixi buiten neerzetten? Afspraken met de bewoners over in welke ruimtes ze een bepaalde tijd niet mogen komen? Mondkapjes, spatschermen? Ik ben pas de eerste mondkapjes-weigeraar tegengekomen, een schilder. Van mij mag je in alle viruswaarheden geloven die je maar wil, maar houd, als dienstverlener, toch vooral voor ogen dat het om de beleving van je klant gaat. En in deze tijden van opkomende golven is het goed om daarop veilig mee te surfen.
Hieronder de video die ik alweer die maanden geleden maakte over het protocol bij Wits Noord.