Want kijk: als je weet dat je niet goed kan schilderen en je doet het tòch, dan ben je Bewust Onbekwaam, eigenlijk een bedrieger en behoor je, diplomatiek gezegd, niet tot mijn doelgroep.
Dat is al anders voor degenen die van zichzelf weten dat ze niet goed kunnen schilderen en het ook niet doen. De Bewust Onbekwamen. Ik ken menig directeur van een schildersbedrijf die je tot die groep kunt rekenen. En natuurlijk veel mensen in de toeleverende en ondersteunende bedrijven. Ik ben zelf zo iemand. Onze taak is om de mensen die wèl goed kunnen schilderen zoveel mogelijk en zo goed mogelijk te laten schilderen.
Eens? Dan doen we een stapje verder
Over omstandigheden… laten we die nu eens terzijde schuiven. Honderd redenen waarom je het werk dat je zou willen maken niet kan of mag maken. Budget is één. Weersomstandigheden is twee. Tijdsdruk is drie. En dan heb je de belangrijkste redenen wel gehad. Want een argument als ‘de goot was lek’, ‘de detaillering was ruk’ mag je eigenlijk niet serieus aanvoeren. Een schilder die een slechte bouwkundige ondergrond accepteert is geen kwaliteitsschilder. Zo. Natuurlijk kun je niet elk schilderwerk strakplamuren en vier keer aflakken. Het is ook vaak ongewenst. We zitten hier in de categorie ‘Bekwaam Maar… ‘. Heel veel schilderprojecten zitten regelmatig in deze categorie, weet ik.
En dan wordt het nu pas echt interessant. De Onbewust Onbekwamen. Of hoe moet ik anders oordelen over muren waar een afsluitend verfsysteem op gezet is? Ondergronden die slecht of veel te grof geschuurd zijn? Deuren die er voor eeuwig als een sinaasappel uitzien omdat na het rollertje niet even met de kwast is nagestreken? Kit op alle onmogelijke plekken en nog overgeschilderd ook? Onderkanten niet geschilderd, houtrot niet ver genoeg weggefreest, behang dat millimeters staat te kieren? En er dan wel trots op zijn en het op de socials delen…
Of het is Onverschilligheid, maar dat reken ik ook tot Onbewust Onbekwaam. Want onverschillig is de toestand waarin je je wèl bewust bent van iets, maar dat bewustzijn uitschakelt.
Kijk: aan de klant zal het zelden liggen. De schilder geeft een jaar of vijf garantie en wordt er om de zeven jaar bijgehaald, dus schilderwerk is altijd nodig en als de schilder weg is zal de verflaag heus wel weer een paar jaar blijven zitten (gruwelbladderverhalen daargelaten). En een consument zullen de schuur- en rollertjessporen, baanvorming en hier en daar een zakker niet snel opvallen. Of ze zien de zonnige kant ervan in en hebben geen zin in protesten en discussies.
Het zijn wijzelf dus, wij van de schildersbranche, die continue moeten werken aan kwaliteitsbewaking en kwaliteitsbevordering. Wat dat in de weg staat is dat alle schildersbedrijven, klein en groot, koninkrijkjes zijn: iedereen is baas over de eigen kwaliteit en laat niemand in zijn keuken, op een enkele technisch adviseur van de verffabriek of de verfgroothandel na.
Natuurlijk is er al de Nationale SchildersVakprijs (al gekeken naar en gestemd op je favoriete project van dit jaar?). Daarmee willen we al een jaar of dertien aan dat kwaliteitsbewustzijn werken. Maar A: dat gaat om best wel goed schilderwerk, en B: lichte kritiek komt wel in het juryrapport, maar wie doet daar wat mee?
Zomaar een vraag: zou jij als schildersbedrijf het leuk vinden om een groepje deskundigen zomaar langs een aantal projecten te leiden? En dat ze dan een rapport opstellen, alleen voor jou, waar je wel eens van zou kunnen schrikken, zou je daar dan wat mee doen?
De lijnen zijn open 🙂