Als er naast IQ en EQ een CQ zou bestaan – color quotiënt – dan zou Roger Heuts hoog scoren. Stuur hem op pad om een kleur na te maken en zijn registratievermogen, pigmentkennis, vakmanschap en jarenlange ervaring doen de rest. Daar kunnen veel klanten van zijn verf- en behangwinkel in Maastricht over meepraten. Dit najaar kwam een langgekoesterde wens van Heuts (54) in vervulling: zijn eigen kleurkaart met 21 tinten wit uit de Limburgse hoofdstad. Uiteraard door hemzelf vervaardigd, in nauwe samenwerking met enkele zzp’ers voor wie alleen de hoogste kwaliteit telt. ‘De mensen die mij supporteren, zijn mensen met passie voor hun vak. En altijd kritisch. Wij doen niets half. Het moet goed zijn. Dat vertaalt zich in onze projecten.’
Jo Heuts Verf in Maastricht. Geen schilder in Zuid-Limburg die de groothandel aan de multiculturele Frankenstraat niet kent. In 1973 opgericht door de vader van Roger, nog altijd de naamgever. ‘Een bekende handelsnaam en een begrip in de regio. Niet veranderen dus’, verklaart Roger, die al sinds 1980 in de zaak rondloopt. ‘Ik ben groot geworden tussen de kleuren.’
Chinees papier
Hij heeft plaatsgenomen aan een tafel achterin de winkel en tovert een langwerpige geelwitte envelop tevoorschijn. Daarin zijn kleurkaart met handgeschilderde stalen. ‘Een vriend van mij, Michiel Romme, heeft samen met Guus van den Akker grote vellen beschilderd. Daaruit heeft de drukker de stalen gestanst met een op maat gemaakte mal door Rob Huyben, een andere vriend van mij. Michiel ken ik al sinds 2003. Hij is een kunstenaar-ontwerper die zich nooit geremd voelt. Het ontwerp van de kaart is van hem en ook de papierkeus voor de envelop – Chinees papier – komt van hem. Net als het idee voor het afwijkende formaat van de envelop. Zo steekt-ie altijd boven een stapel kranten uit.’
FOTO’S: RV
Resultaat is een opvallend staaltje ambachtelijkheid. Heuts’ keuze voor wit is enerzijds een eigengereide en anderzijds ingegeven door letterlijk de “couleur locale”. ‘Ik wilde geen zoete kleuren, daar zijn al zoveel kaarten van. Binnen wit is bovendien veel verschil te zien. Zeker in Maastricht.’ Wie een rondje loopt door de stad, moet hem gelijk geven. Het stadsbestuur liet in de negentiende eeuw veel panden wit schilderen uit economisch motief. Olielampen in de straat waren duur en wit weerkaatst licht. De verfpot en de kwast spaarden de gemeente zo veel geld uit; Maastricht kon met minder lantaarns toe.
Spel der pigmenten
‘Je ziet hier in het straatbeeld, door achterstallig onderhoud, ook veel verschoten kleuren’, zegt Heuts. ‘Dit zijn vaak gevels van mergelsteen of hardsteen. Ook die heb ik vertaald naar wittinten, met een vergrijsde, fluweelachtige uitstraling.’ Heuts inspecteert, onthoudt en waagt zich dan aan het spel der pigmenten. ‘Vervolgens ga ik nog eens terug naar de locatie om te kijken of mijn interpretatie overeen komt.’ Een missie waarin hij behoorlijk geslaagd is. Neem alleen al de tinten die zijn gebaseerd op de kerken Sint-Jan en Sint-Servaas, die respectievelijk de namen Coclers en Alberti hebben gekregen. Zeer goed gelijkend en vernoemd naar Maastrichtse kunstenaars, net als de andere stalen. De kleurnummers zijn hun geboortejaren.
Zo prijken ook namen als Grégoire, Van Gulpen, Slijpen, Fromantiou, Ramaekers en Bellefroid op de kaart. Maastricht beschikt warempel ook over de Witmakersstraat en het Wittevrouwenveld. De Witmakersstraat is van begin tot eind wit geschilderd. ‘In warme, gele, grijze en zelfs blauwachtige tinten’, doceert Heuts ter plaatse. ‘De naam van deze straat voert waarschijnlijk terug op het textielverleden van Maastricht. We hebben namelijk ook het Lakenweversplein en de Looiersgracht. De koelste wittint, Gagini, is in elk geval afgeleid van een pand aan de Witmakersstraat.’
Dan het Vrijthof. In pandemieloze tijden het bruisende horecacentrum. Nu een leeg plein met zicht op een reeks cafés, restaurants en bistro’s. Veel eigenaren maakten van de nood en deugd en gaven hun pand een lik verf. ‘Sommige in Maastrichts wit’, glundert Heuts, die zich ook kan verheugen op een muurschildering door kunststudenten van Zuyd Hogeschool op basis van zijn kaart. Op de terugweg naar zijn zaak passeren we het Wittevrouwenveld. ‘De mergel van de kerk die je daar ziet is de inspiratie geweest voor de kleur Vos.’
Familiefeestje
In de winkel staat hij nog even stil bij het zeer subtiele verschil tussen Museum Wit en Mosana Wit. De eerste is vervaardigd met de pigmenten rood, blauw en geel, de tweede met geel en zwart. ‘Rood en blauw vormen samen grijs, maar wit en zwart worden ook grijs. Als je goed kijkt, zie je een toonverschil. De combinatie blauw en rood is warmer.’ Een muur in zijn eigen huis diende als proefwand. ‘Je moet de kleuren toch zien. Door lichtreflectie krijg je veel verschil.’ Zijn oudste dochter schilderde volop mee, de jongste zorgde voor thee. Om het familiefeestje compleet te maken kreeg zijn vrouw, kunstenares, een door haarzelf ontworpen kleur op de kaart: Nikki’s Choice.
De 21 tinten Maastrichts wit zijn verkrijgbaar in watergedragen en synthetische lakken en in muurverf. Heuts is terecht trots op het resultaat. Maar of hij er rijk van wordt? Tientallen exemplaren gingen al over de toonbank, voor vijftien euro per stuk. Dat is slechts een bijdrage in de kosten, verzekert Heuts, waardoor zijn project bijna liefdewerk oud papier is. Of beter: liefdewerk op bijzonder papier. ‘Vooral zij die willen schilderen en verzamelaars van Maastricht-curiosa kopen de kaart.’ Niet dat hij interesse uit andere windstreken afwimpelt. ‘Zij mogen contact met mij zoeken. Voor een stukje Maastricht op de muur met een natuurlijke, minerale uitstraling.’
Mee met Roger? Bekijk deze reportage op SchildersVAKTV