In het nieuwe programma ‘De vuilnisman’ duikt journalist Teun van de Keuken, ook een van de makers van de ‘Keuringsdienst’, in de wereld achter ons afval. Minstens zo ontluisterend. Alle goede bedoelingen aan de basis ten spijt, het blijkt dat ook in afvalmanagement en de recylingwereld het grote geld regeert. In veel gevallen belandt een groot deel van de troep afkomstig uit onze welvaartsmaatschappij in derdewereldlanden. In het nieuwe tv-programma ‘Waarde van de aarde’ onderzoekt Twan Huys de economische strijd rond de beperkte bodemschatten van de aarde. Ook daar is eigenlijk een simpele vraag het uitgangspunt: hoe kan het dat de landen met de rijkste voorraad grondstoffen de armste bevolking ter wereld hebben?
Afkicken
Waarom ik dit noem? Ook in de schilders- en onderhoudssector en de verfindustrie zijn we ervan doordrongen dat we moeten afkicken van fossiele grondstoffen, de CO2-uitstoot drastisch omlaag moeten brengen en de ophoping van kunststofafval in het milieu moeten voorkomen. De (productie van) stoffen en materialen die wij gebruiken moeten niet alleen minder vervuilend zijn, maar straks ook van hernieuwbare oorsprong en het liefst oneindig recyclebaar. Een volledig circulaire economie. Dat is in onze sector niet eenvoudig. Het begint bij intrinsieke motivatie. Ook in de verfindustrie. Zaken als een CO2-emissiehandelssysteem zie ik als een moderne vorm van handel in aflaten. Dan ontbreekt de wil om echt te veranderen. We moeten voorkomen dat wij straks de volgende aflevering zijn in een van de bovengenoemde programma’s.