Kent Tanja Papez uit Zutphen haar plek of is ze (vals) bescheiden? Als het aan omwonenden lag, had zij haar handtekening achtergelaten op de muurschildering in haar stad die ze onlangs herstelde. Maar Papez vond dit niet gepast, omdat het oorspronkelijke werk van Augusto Silva is. Deze man komt uit Nicaragua en maakte in 1992 een kunstwerk op de achtergevel van de flat aan de Rossinistraat. Een tafereel, met twee kleurrijk uitgedoste vrouwen, dat hij tot “Mercado Oriëntal” doopte. Oftewel: de markt, handel, elkaar helpen. Dat sloeg dan weer rechtstreeks op de stedenband die Zutphen onderhield met Villa Sandino in Nicaragua.
Voor de schildering, circa tien bij tien meter, is altijd veel respect geweest. Niemand die het in zijn hoofd haalde het werk te bekladden. Maar de tand des tijds en weersinvloeden deden wel hun werk, waardoor de mural behoorlijk vaal was geworden. Aan Papez de taak de boel op te kalefateren en weer van de flat af te laten spatten. Daarin is de Zutphense meer dan geslaagd. Vinden ze ook in de buurt, getuige de complimenten die de vakvrouw naar haar hoofd krijgt geslingerd kort na het afronden van haar restauratie.
FOTO’S: TANJA PAPEZ
Babykamers
Is Papez een kunstenares of een vakschilder? Van huis uit is ze het allebei niet. Ze werkte in de kinderopvang, waar ze met haar creatieve inslag degene was die raamschilderingen maakte. Zo werd ze ook gevraagd babykamers te decoreren. Na een periode van ziekte kwam dit werk stil te liggen, maar de kledingwinkel die ze begonnen was, bracht een opleving. ‘Die zaak liep als een trein. Ik had er ook fotoboeken liggen van mijn schilderwerk. Zo vroegen de klanten mij toch weer om muurschilderingen te maken in kinderkamers. Dat liep op een gegeven moment zó goed, dat ik moest kiezen: de winkel of schilderen.’
Het werd dat laatste. Haar bedrijf bestaat volgend jaar maart vijftien jaar. Papez maakte zich het schildersvak zelf steeds meer eigen. Toen zij vorig jaar over de Laan naar Eme reed en het kunstwerk van Silva aan de zijkant passeerde, zei ze al tegen haar vriend dat ze dat werk graag eens zou restaureren. Een signaal aan het universum, voor wie erin gelooft. Want dit jaar volgde, zonder dat Papez daar zelf achteraan had gezeten, de gedroomde opdracht in haar woonplaats. Acht dagen achtereen – elf uur per dag – is ze er druk mee geweest. Op zaterdag en zondag relaxen was er niet bij. De klus moest geklaard. En passant overwon ze haar angst voor de hoogwerker. ‘Bij het Klimbos in Ruurlo hebben ze me eens met een ladder uit de boom moeten halen omdat ik niet verder durfde.’
‘Alsof je in een bootje zat’
In het gras bij de flat zijn de vier afdrukken van de wielen van de hoogwerker nog duidelijk zichtbaar. Papez kreeg op het eind zelfs schik in het bakje op hoogte. ‘Dat ding wiebelt wel en in het begin stond ik thuis ook nog te wiebelen, alsof je in een bootje had gezeten. Maar op een gegeven moment weet je hoe het werkt en krijgt ook de schildering steeds meer vorm.’ De muur zat vol scheuren en gaten. ‘Die heb ik eerst gerepareerd met Joint Fix van Den Braven.’
Papez’ zoon monteerde de door zijn moeder gekozen kleuren in een ontwerp op de computer. ‘Ik moest mijn keuze baseren op kleuren die niet meer zo duidelijk waren, dus dat was een beetje gokken.’ Ruim vijftien kleuren heeft Papez gebruikt, de meeste aangebracht in twee lagen, de lichtere tinten – zoals geel en oranje – in drie lagen, om ze goed dekkend te krijgen. ‘Ik moest heel hard drukken op de roller om alle gaatjes te dichten. Voor de hoeken en zwarte randen heb ik de kwast gebruikt.’ Allemaal aangebracht met Sigma Façade Topcoat Satin aan de hand van de NCS-waaier.
Op straat herkend
Waarom de beheerder van de flat, Woonbedrijf Ieder1, juist Papez benaderde voor deze opdracht? Omdat zij met haar werk een bekende is in Zutphen. ‘Ik heb schilderingen gemaakt in het ziekenhuis, bij de brandweer, in het crematorium en daar post ik veel over op Facebook. Ook zet ik timelapse-filmpjes op LinkedIn, waar ik 30.000 volgers heb.’ Dat geeft haar zelfs landelijke bekendheid en zorgde ervoor dat ze in Amsterdam en Rotterdam op straat werd herkend. In de havenstad wacht in oktober een grote opdracht, waar ze vijf weken zoet mee is. ‘Binnenwerk, verdeeld over twaalf verdiepingen in een appartementencomplex.’
Ivo Niehe zou zeggen dat het een belachelijk groot succes is. Papez houdt het erop dat haar zaak loopt als een malle en prijst zich daarmee gelukkig. Tot de tweede week van januari zit ze volgeboekt. Ondertussen heeft ze ook een man in Nicaragua laten gloeien. Diens signatuur was eveneens vervaald, maar prijkt dankzij Papez weer in helder wit onder zijn eigen kunstwerk in de Hanzestad. ‘Mijn angst was dat Silva de nieuwe kleuren niet mooi zou vinden, maar hij is juist blij dat zijn werk blijft bestaan.’ En met hem de buurt rond de Rossinistraat. Veelgehoorde kreet: ‘Eindelijk, de muur leeft weer.’
