Jonge generatie bestormt De Bresser

Wie de directeur ook is, sommige aannemers bellen rechtstreeks met Ruud Heesbeen wanneer ze Schildersbedrijf F.J. de Bresser nodig hebben. Zo gaat dat in het kleine schilderswereldje, waar Heesbeen al 44 jaar rondloopt en zodoende een bekend gezicht is. Al die jaren is hij in dienst bij De Bresser, wat de sterke associatie tussen het bedrijf en de ervaren vakkracht verklaart. ‘Maar als er stront aan de knikker is, bellen ze mij hoor’, grijnst Maikel de Vrij, de pas 23-jarige bedrijfsleider en zoon van directrice Monique de Bresser.

Die familieband is iets waar niemand omheen kan, maar De Vrij waakt ervoor dat hij al te veel gezien wordt als ‘de zoon van’. Hij heeft daarom bewust bij een ander bedrijf het vak geleerd. ‘Vreemde ogen dwingen.’ Zo kwam hij in het seizoen 2018/2019 met de nodige vaktechnische bagage binnen bij het middelgrote bedrijf dat zijn overgrootvader in 1936 oprichtte. ‘Ik heb eerst een jaar meegeschilderd, daarna ben ik op kantoor gaan werken. Met Monique en ook nog met Christ van der Pol, die mededirecteur was en inmiddels met pensioen is.’

Fonkelnieuw etablissement

De huidige functie van De Vrij brengt ook met zich mee dat hij werkbezoeken pleegt. Zoals in Scherpenisse op het Zeeuwse eiland Tholen. Om precies te zijn: aan de Gorishoeksedijk, een min of meer afgelegen plekje aan het water – populair onder duikers – waar een fonkelnieuw etablissement opdoemt met een vuurtorenachtige koepel. Residentie de Zeester. Een prestigeproject voor De Bresser, dat dit gebouw behangt en schildert in opdracht van Bouwgroep De Nijs-Soffers, projectontwikkelaar en hoofdaannemer ineen. Ruud Heesbeen is hier een van de schilders, Robert Murtez vergezelt hem.

De heren zijn druk in de weer met renovlies op de begane grond, waar een restaurant verrijst. Daarbovenop dertien appartementen zonder woonbestemming, wat erop neerkomt dat deze als vakantiewoning zullen dienen of verhuurd worden. ‘Het restaurant is 680 vierkante meter plakwerk’, vertelt De Vrij. ‘De muren texen we vervolgens af.’ De wanden van de appartementen bedragen bij elkaar 3.600 vierkante meter.

De wanden in het pand lopen taps toe, wat behangen een extra uitdaging maakt. ‘Je moet altijd insnijden. De kunst is de stroken strak tegen elkaar te krijgen.’ Verder heeft De Bresser bij het project te maken met 607 vierkante meter aan buitendeurkozijnen, 39 deuren, 110 houten binnenkozijnen en 1.086 strekkende meters aan aftimmerlatten. De schilders krijgen alles gegrond en wel vanuit de fabriek aangeleverd. ‘Daardoor is het hier een kwestie van schuren, kitten, gaten dichten en schilderen’, zegt De Vrij. ‘Dit doen we met Sigma.’

Verwarring

Kort na de bouwvak is De Bresser aan het project in het oosten van Zeeland begonnen. Voor Ruud Heesbeen een uurtje rijden vanuit Noord-Brabant. Dichtstbijzijnde vestiging van De Bresser is in Hoogerheide, maar het bedrijf zit ook al sinds jaar en dag in Haaren. En in Ravenstein, toch? Mispoes. Verwarrend genoeg bestaat er nog een schildersbedrijf De Bresser, in de laatstgenoemde Brabantse plaats. Geen familie, maar het leidde wel een keer tot verwarring met een leverancier die ervan overtuigd was dat hij geleverd had. ‘Maar niet dus’, lacht De Vrij. ‘Kon ik ’s avonds nog naar Ravenstein rijden.’

Dat soort confusie kan voorgoed verleden tijd zijn als De Vrij het bedrijf zijn eigen achternaam meegeeft wanneer hij zijn moeder opvolgt. Maar over zo’n naamswijziging peinst de bedrijfsleider niet. ‘De Bresser bestaat al zó lang en is zo’n sterk merk.’ Al ver voor de officiële oprichtingsdatum trokken de De Bressers, volgens de overlevering vanuit de Lage Dries in Helvoirt, de boer op om oude boerderijen te schilderen. De Vrij is er trots op in die traditie te staan. Hij behaalde zijn schilderspapieren en schoolde zich op het Nimeto tot uitvoerder vastgoedonderhoud, met als specialisaties resultaatgericht samenwerken en ondernemerschap. Bepakt en bezakt met diploma’s, rondde hij in de avonduren ook nog de hbo-opleiding middle management af. Een studie met modules als effectief leidinggeven en plannen en organiseren.

Verrekijker

Langzaamaan zal De Vrij steeds meer aandelen in bezit krijgen. In de tussentijd laaft hij zich graag aan de loyale en ervaren medewerkers in het bedrijf, zoals Heesbeen. Die is op zijn beurt zo netjes om te zeggen dat hij heus ook wat opsteekt van de jonge generatie. Ook deelt hij wat smakelijke anekdotes over de voorvaderen van Maikel de Vrij. ‘Ik heb ze allemaal meegemaakt, maar de oprichter – Frans Johannes – niet als baas. Hij was al uit het bedrijf toen ik er kwam werken.’ Dat was onder Marinus de Bresser, de tweede generatie. ‘Hij runde het bedrijf samen met zijn broer Piet de Bresser. Zijn andere broer, Jo, was uitvoerder. Piet hield van controle, in die tijd had je natuurlijk nog geen mobiele telefoons en internet. Dus hield hij soms op afstand met een verrekijker in de gaten of wij wel aan het werk waren.’

Los van het feit dat hij zelf geen verrekijker bij zich heeft, zal Heesbeen Monique de Bresser of haar zoon op zulke praktijken niet snel betrappen. Laat onverlet dat ook bij Residentie de Zeester doorgewerkt moet worden. De Vrij: ‘De uitbaters van het restaurant krijgen 1 oktober de sleutel, dus de laatste weken was het nog even aanpoten.’ Heesbeen, genietend van het panorama bovenop de toren: ‘Maar daar zijn slechtere plekken voor te bedenken.’