Dat er in het Nederlandse schildersvak weinig vrouwen werken is één ding. Maar dat de mannen in dit wereldje niet geëmancipeerd zijn, kan niet zomaar worden gezegd. Als we tenminste moeten afgaan op de anekdote van Emiel Brevé.
‘85 tot 90 procent van het delta-schuurpapier dat wij maken in onze fabriek in Zwitserland, is voor de Nederlandse markt’, vertelt Brevé, in wat hij zelf noemt ABM: Algemeen Beschaafd Mokums. ‘Er is geen ander land dat zoveel met delta, in de vorm van een strijkijzer, schuurt.’ Hoe dat komt? ‘Wij zijn in Nederland helemaal gek van de Deltawerken’, grapt Brevé. De werkelijke reden is wonderbaarlijker. ‘De fabrikant Rupes is ermee begonnen. Om huisvrouwen het gevoel te geven dat haar man ook met een strijkbout aan de gang ging. Zij in huis, hij op het werk.’
Grijnzen
De aanwezige schilders, ruim tien in de vestiging van groothandel Habeco in Deventer, grijnzen om het verhaal. Maar zij zijn ook gekomen om iets te leren. Het paradepaardje van de dag is het schuurvlies van Sia. Een materiaal dat zich op het eerste oog laat aanzien als een schuursponsje en gelijk staat aan een schuurkorrel van P320 (zeer fijn). ‘Vlies onder je laatste laagje is bepalend voor je eindresultaat.’ Op de vraag of het raadzaam is met een korrel van P240 voor te schuren en daarna “af te vliezen”, antwoordt Brevé: ‘Graag, want je hoeft dan minder schoon te maken en het oppervlak wordt mooier en egaler.’ En: ‘Mag je twee keer vlies gebruiken, voor alle lagen?’ Brevé: ‘Ik moedig je aan. Hoe mooier de grondlaag, des te mooier de rest.’
FOTO’S: RV
De adviseur buitendienst van Maiburg hoort schilders nog weleens jeremiëren over watergedragen verf. ‘Maar is het de lak of ben je het zelf?’, riposteert de schuurspecialist dan. ‘Sinds de omschakeling naar watergedragen lak in 2010 zou er fijner geschuurd moeten worden. Maar qua korrels die worden afgenomen, zien wij dat dit niet zo is. P120 en P150, de grovere korrels, worden het meest verkocht. Terwijl dat P240 en P320 zouden moeten zijn. Die zorgen voor betere hechting, een betere body en een beter eindresultaat. Daarom hameren wij zo op Siavlies. Daarmee rond je schuurkrassen af, krijg je een mooiere structuur.’
Verder adviseert Brevé machinaal boven handmatig schuren, zogeheten tussenpads voor de schuurmachine (‘voor bescherming en afzuiging’) en vierkante en ronde schuurvlakken boven de deltavariant. En o ja, een klemmend advies aan schilders die altijd schuurpapier bij zich hebben: vouw dit niet te vaak dubbel, ‘om het als een boekje mee te nemen in je kontzak. Twee of drie keer vouwen is oké, maar vijf, zes of zeven keer: dat betekent dat de inslag van de korrel vele malen dieper is dan die korrel voorschrijft. Dus stop daarmee.’
Autospuiter
Brevé heeft een verleden als autospuiter, waar secuur schuren meer nog dan in andere disciplines een vereiste is. Voor Sia geeft hij twee of drie trainingen per week, verspreid door het land. ‘Het loopt storm’, signaleert hij. ‘In Deventer heb ik twee weken geleden ook al een training gegeven. Dit was een extra sessie. Wij staan voor Zwitserse kwaliteit en helpen schilders graag een slag te maken naar beter en mooier werk. Ik probeer dat toegankelijk te doen, leuk en begrijpelijk. Daar haal ik lol en energie uit.’
Dat zijn aanpak aanslaat, blijkt bij Habeco. Bijna unaniem zeggen de schilders dat ze de training als meerwaarde hebben ervaren. Ton van Geelen, zij-instromer annex leerling bij Menno Wakkers Schilderwerken, vond het zelfs geweldig. ‘Perfectie staat bij Menno bovenaan’, zegt Van Geelen. ‘En dat ligt vaak in het voortraject: goed repareren, goed schuren. Deze cursus heeft ons wakker geschud. We gaan zeker experimenteren met vlies, voor een gelijkmatiger schuurbeeld, minder oneffenheden tussen de lagen.’ Brevé: ‘Schuren is niet per se leuk, maar wel belangrijk. Want zoals in elk ambacht, of dat nou brood maken is, worsten draaien of schilderen: als de basis niet goed is, is het eindresultaat altijd ruk.’