Kathleen Smudde moet haar huisschilder soms in toom houden. Deze Thomas Haseke gaat volgens de vrouw des huizes van een fraaie vrijstaande woning in Helmond altijd voor een 11. ‘Hij is heel serieus en heel precies. Je hoeft hem niet te controleren en hij dekt alles netjes af.’ Het is een lauw-vochtige herfstochtend in Brabant en de jury drinkt koffie onder de veranda. Het eerste project van dit jaar is zojuist geïnspecteerd.
Vier keer opnieuw
Aan het vakmanschap en de drive van Haseke zal het niet liggen. ‘Sommige deuren heeft hij drie, vier keer opnieuw gedaan!’, vertelt Smudde. ‘Dan was ie-niet tevreden, terwijl wij zeiden: goed is goed.’ Daarom koesteren ze hun schilder in huize Smudde. Zeker na een mindere ervaring met een andere schilder. ‘Voor het binnenwerk, via de aannemer, maar die hebben we buiten gezet. We waren er niet tevreden over. Wij willen Thomas en nooit meer een ander.’
De jury is nu aan zet en Wim Hoogstraten, door filemalaise iets later ter plekke, is blij dat hij het werk van Haseke nog even heeft gezien. Schijn heeft hier niet bedrogen, iets wat we nog weleens meemaken bij de Nationale SchildersVakprijs. Mooie foto’s insturen is één ding, daadwerkelijk knap vakwerk laten zien is een tweede. En meer verklappen we niet.
Door naar de volgende bestemming: een vrijstaande nieuwbouwvilla waarvan de locatie anoniemen blijft; een wens van de opdrachtgever. Schilder Eyoub Abdu van De Vakbroeders arriveert te vroeg. Dat treft, want de jury loopt ook voor op schema. Hans Luiken, Eric Grim, Wim Hoogstraten, Léon Krom en Wilfred Witteveen parkeren de auto’s pal voor de luxe woning. Abdu’s kompaan Jur Broeders heeft momenteel een klus in Spanje en ook Abdu is druk. Maar dit jurybezoek afraffelen zou zonde zijn, want de woning is van top tot teen aangepakt door het ambitieuze duo.
Schoenen uit
Tot in de puntjes moest de villa worden afgewerkt. En dat is te zien. Alsof het huis gereed is gemaakt voor een tv-uitzending. Behangen, het spuiten van wanden, plafonds en houtwerk en, om dat laatste op een propere manier te doen, enorm veel afplakwerk. Abdu: ‘Afplakken leren jonge schilders als eerste bij ons. Daar zet ik geen druk op, dat moet gewoon goed gebeuren.’ Geen spatje te zien. ‘Het lijkt wel een showhuis, zo netjes’, merkt Luiken op. De schoenen moesten dan ook uit bij binnenkomst.
Met het schoeisel weer aan de voeten navigeren we naar Breda. Lunchen bij de überhippe The Streetfood Club, door Luikens Dofine op uitbundige en zeer creatieve wijze met verf en veel andere materialen tot leven gewekt, met als blikvanger de achterwand vol levendige jungle-taferelen. Een ander staaltje creativiteit bevindt zich op loopafstand en is de volgende genomineerde voor de Nationale SchildersVakprijs: Blind Walls Gallery met hun zoveelste muurschildering in de meest Bourgondische Brabantse stad.
Pegasus
Stein de Bont, petje op, staat de jury al op te wachten. ‘We hebben al 161 muurschilderingen gemaakt in Breda’, roept hij trots uit. ‘We staan nu bij de voormalige cavaleriestallen van het militaire terrein dat dit ooit was.’ In de doorgang die door zijn creatieve bedrijf onder handen is genomen prijkt een staaltje streetart waar, hoe kan het anders met het verleden van dit stukje Breda, paarden centraal staan. ‘Een kunstwerk als eyecatcher. We zijn er trots op. Het is een ontwerp van de MonkeyBird Crew uit Frankrijk, die jongens hebben een graffiti-achtergrond.’ Projectmanager De Bont wijst op de sterrenhemel boven hem én op Pegasus, het paardensterrenbeeld. Doe je ogen dicht en je hoort de edele dieren in galop en briesend vertrekken.
Diep in ons hart zouden we nu het liefst te paard naar onze laatste bestemming van de dag gaan. Maar Middelburg is echt te ver om de fiets of het paard te pakken. Vijf kwartier later staat Menno Heijens ons op te wachten in de Zeeuwse hoofdstad. De Sint-Jorisdoelen, ooit een schuttershof en later een belastingkantoor, is dankzij zijn werkgever Iwaarden Schilders gereed gemaakt voor de nieuwste bestemming als viersterrenhotel. Eerst koffie in de lobby, waar Heijens vertelt dat zijn bedrijf in het hoogseizoen met 100 man werkt. ‘Zonder te overdrijven zijn wij een van de grootste schildersbedrijven van Zeeland.’
De jury heeft er zonder te overdrijven vandaag minimaal 450 kilometer opzitten (afhankelijk van de woonplaatsen). Bezoeken aan Molenhoek en Tolkamer zijn inmiddels ook achter de rug, Apeldoorn en Bourtange volgen nog. 30 november reiken we de prijzen uit in de Eusebiuskerk in Arnhem. Lijdzaam afwachten? Hoeft niet. Breng je stem uit op het project dat volgens jou de Publieksprijs verdient.