Bij een schildersklus knijpt Michiel Meulemans er vaak even tussenuit. Dan gaat hij een rondje rennen in een nabijgelegen park. Om daarna – nog energieker dan hij toch al is – de kwast weer ter hand te nemen en door te werken tot ver na kantoortijd. De eigenaar van De Strakke Hand moet wel. ‘Ik wil drie dingen top doen: mijn werk, hardlopen en een familieman zijn voor mijn vrouw en kind. Ik werk tachtig uur in de week en loop elke dag hard. De vijf kilometer loop ik inmiddels in vijftien minuten, dat zijn serieuze tijden.’
FOTO’S: RV
Niet alleen sportief gaat Meulemans (35) als de brandweer, ook in zijn werk doet hij van zich spreken. Na jaren van bijbaantjes naast het schilderen eet hij inmiddels een goede boterham van zijn bedrijf, dat bestaat uit een pool van flexibel inzetbare, getalenteerde zzp’ers. Opgericht in 2011 om met originaliteit en creativiteit wat licht te brengen in de donkere crisistijd, behoorde De Strakke Hand onlangs tot de voorselectie van de Nationale Schildersvakprijs met het Caravaggio-project. Deze handgeschilderde portretten op flatgevels van Utrechtse, zeventiende-eeuwse schilders – gemaakt op verschillende ondergronden en onder zeer wisselende weersomstandigheden (ook vorst) – inspireerden burgemeester Van Zanen tot het schrijven van een persoonlijke bedankbrief.
‘Dat was leuk thuiskomen na de vakantie’, glundert Meulemans. Hij doet zijn verhaal bij het meest recente project van De Strakke Hand, in opdracht van de provincie Utrecht: een schildering van weergolven in een fietstunnel vlakbij het KNMI in De Bilt. Heldere dag, kille herfstwind. ‘De meeste muurschilderaars zijn van huis uit illustrator. Wij pakken een klus creatief aan, maar hebben ook verstand van ondergronden en hechting. Een vriend van mij is vakschilder en bij hem win ik geregeld advies in, zoals wij dat ook doen bij onze leverancier DSL Coatings.’
Bij verschillende concullega’s constateert hij dat ze muren niet voorbehandelen. ‘En ze werken vaak met huis-tuin-en-keukenverf van de bouwmarkt. Wij zien ons werk als een visitekaartje. We beginnen altijd met een laag voorstrijk en gaan dan pas met de kleuren aan de slag. Wij werken hoofdzakelijk met drie basiskleuren: rood, geel en blauw. Die mengen we op de muur. Mijn schilders weten precies hoeveel ze van alles nodig hebben, dus er blijft nooit verf over. Maar alles is zo verschillend, elke klus vergt een andere aanpak.’
Leidraad bij de fietstunnel in De Bilt is een ontwerp van Hansje van Halem. ‘De wand van de tunnel is van zuigend beton’, vertelt Meulemans. ‘Na afstoffen en puinruimen hebben we de grijze voorstrijk – gemengd door Conti in Ede – er met een spuitmachine opgezet. Uiteraard was alles afgeplakt. Met de losse hand hebben we kleurvlakken aangegeven en vervolgens, door het ontwerp op de muur te projecteren, de lijnen gezet.’ Hiervoor heeft Meulemans een ‘machientje’ gebouwd: twee stiften aan een verbindingsstuk die precies even ver van elkaar afstaan als de breedte van de te gebruiken verfrollers.
Voor dit project heeft De Strakke Hand 29 Conti-kleuren gebruikt, die allemaal een nummer hebben dat correspondeert met aangeplakte nummers op de muur. Bottleneck waren geel en rood. ‘Die moesten we soms wel zeven keer aanbrengen om ze goed dekkend te krijgen. Dat zou trouwens met elke verf zo zijn. Die kleuren dekken nu eenmaal minder goed.’ De lijnen aan de bovenkant van de tunnel zijn niet te projecteren en aangebracht met een schietlint met kalk. ‘Met een stok en een roller is het plafond vervolgens gedaan, grotendeels door Moek Megens. Ik denk dat hij wel een massage kan gebruiken’, lacht Meulemans.
De uitvoering duurt dertien dagen. ‘Wij hebben allerlei stijlen in huis, maar in deze tunnel werken we met acht handen aan één stijl. Over het eindresultaat komt Nitocoat, die het werk tien jaar lang beschermt.’ Na de afronding in De Bilt wachten direct weer andere klussen. De agenda zit vol tot kort voor kerst. De Strakke Hand werkt landelijk voor bedrijven en overheden, maar gaat ook aan de slag bij het Kunstacademiegebouw in Maastricht en er ligt een aanvraag voor het Piccadilly Circus, een van de belangrijkste pleinen in Londen. ‘Kansen zien en doen, daar komt het op neer’, zegt Meulemans, die ooit techno-feesten organiseerde. Aan hiërarchie doet hij niet. ‘Ik behandel iedereen als iemand van belang. Onderling hebben we het gezellig en bij klussen staat de radio aan. Natuurlijk moet iedereen doen wat ’ie moet doen, daar ben ik verantwoordelijk voor.’
Soms krijgt hij vijf nieuwe aanvragen per dag. Meulemans zegt vaak “nee”. Voorwaarde om een project aan te nemen, is de aanwezigheid van minimaal twee van de volgende drie P’s: plezier, poen en prestige. ‘Als we “ja” zeggen, gaan we er vol voor. Elke klus is een uitdaging; qua ontwerp, ondergrond, afmeting of tijdsbestek. Ik leg liever geld toe voor een topresultaat dan dat ik niet tevreden ben en winst maak. Wij stoppen niet voor het perfect is.’
