Muurverf voor binnenschilderwerk moet tegenwoordig aan hoge eisen voldoen. Opdrachtgevers verwachten een duurzame en onderhoudsvriendelijke afwerking van wanden en plafonds. Architecten stellen weer andere eisen. Zij denken meer in kleur, glans en structuur en de schilder wil met producten werken die gemakkelijk aan te brengen zijn met diverse applicatietechnieken.
De eisen voor binnenmuurverven zijn dus zeer uiteenlopend en daarnaast zijn te behandelen projecten nogal verschillend. Denk aan woningen, kantoren, bedrijfsruimten, openbare gebouwen, ziekenhuizen et cetera. De afwerking van wanden en plafonds moet er voor zorgen dat de ruimten in deze gebouwen hun taken beter kunnen vervullen, zowel functioneel als esthetisch.
Breed assortiment
Het assortiment binnenmuurverven is enorm. De kwaliteit en het prijsverschil van deze producten zijn eveneens erg verschillend. Door de vele vierkante meters die met muurverf worden behandeld, is het voor een schilder uit financieel oogpunt aantrekkelijk om materialen met elkaar te vergelijken op kwaliteit en prijs. Kwaliteit en prijs hebben alles te maken met de samenstelling van het product.
De verhouding pigment en bindmiddel uitgedrukt in pigmentvolumepercentage (PVC) is daarbij vaak bepalend. Hoe hoger het PVC, des te minder bindmiddel de muurverf bevat. Dat heeft invloed op de uiteindelijke eigenschappen, maar ook op de prijs. Het bindmiddel is namelijk een duur bestanddeel in een verf.
Naast de hoeveelheid bindmiddel is de pigmentatie bij muurverven ook belangrijk. Deze is bij muurverven heel verschillend. In zulke verven worden dekkende pigmenten en vulstoffen gebruikt. De verhouding hiertussen bepaalt niet alleen het dekkend vermogen en de witheid, maar vooral de prijs van het product.
De witheid verschilt van product tot product. In kwalitatief hoogwaardige producten worden dure witte pigmenten – zoals titaanwit – gebruikt, terwijl in goedkopere muurverven veel vulstoffen worden toegepast. Dit uit zich onder meer in de witheid. Witte muurverven van goedkopere kwaliteit geven vaak een vergrijsde indruk. Maar welke verf is nu de juiste voor een perfecte uitvoering van schilderwerk op muren en plafonds?
Kwaliteitsindicatoren
Afhankelijk van de toepassing worden diverse eisen gesteld aan de kwaliteit van binnenmuurverven. In ieder geval moeten verwerking en dekking bij deze producten goed zijn. Andere redenen kunnen zijn vulling, glansgraad, reinigbaarheid, chemicaliënbestandheid, schimmelwering en bestandheid tegen bacteriën.
Om de keuze gemakkelijker te maken, zijn er genormeerde kwaliteitsindicatoren die een bindende uitspraak doen over de eisen die aan muurverven worden gesteld. Lees voor het gebruik eerst de gegevens op de verpakking. Daar staat een schat aan informatie op.
Maar elke verf heeft ook zijn eigen technische informatie- en veiligheidsbladen. Let bij de kwaliteitsinfo vooral op de vermelding “volgens DIN EN 13 300”. Dat is de Europese norm en dus een bindende kwaliteitsverklaring.
DIN EN 13300
Om de eigenschappen van binnenmuurverven vergelijkbaar te maken, is deze norm ontwikkeld. Wanneer eisen aan een product goed zijn gedefinieerd kunnen deze namelijk onafhankelijk van de fabrikant met elkaar worden vergeleken. Daarnaast garandeert het bindende karakter van een norm een vastomlijnde, gecontroleerde en toetsbare kwaliteit.
De Duits/Europese norm DIN EN 13 300 regelt de criteria met betrekking tot de kwaliteit en het uiterlijk van een muurverf. De natte slijtvastheid, het dekkend vermogen (of contrastverhouding), de glansgraad en de korrelgrootte worden bepaald door gestandaardiseerde testmethoden en ingedeeld in klassen. Zo ontstaat er een overzicht van de kwaliteit en uitstraling van een binnenmuurverf. Wat houden deze keuringen van bepaalde eigenschappen in?
Natte slijtvastheid
De natte slijtvastheid beschrijft de reinigbaarheid (was- of schrobvastheid) van muurverven en is een maat voor de weerstand tegen mechanische slijtage (bijvoorbeeld bij het schoonmaken van het oppervlak). Met de natte slijtageklasse wordt het verlies aan laagdikte van de verflaag weergegeven bij herhaaldelijk reinigen. De natte slijtvastheid is onderverdeeld in vijf klassen. Klasse 1 duidt de hoogste kwaliteit aan, klasse 5 de laagste natte slijtvastheid (zie Tabel:)
| Natte slijtvastheid volgens DIN EN 13 300 | |
| Natte slijtage klasse 1 | <5 µm met 200 slagen |
| Natte slijtage klasse 2 | ≥5 µm en <20 µm met 200 slagen |
| Natte slijtage klasse 3 | ≥20 µm en <70 µm met 200 slagen |
| Natte slijtage klasse 4 | ≤70 µm met 40 slagen |
| Natte slijtage klasse 5 | >70 µm met 40 slagen |
Dekkend vermogen
Het dekkend vermogen (zie Tabel 2) is de mate waarin een muurverflaag met een bepaalde laagdikte een contrastrijke ondergrond kan maskeren (bedekken). Om de contrastverhouding te bepalen, worden de materialen aangebracht op een zwart-wit testvlak. Als basis voor de laagdikte wordt uitgegaan van het gemiddeld verbruik. Vervolgens wordt gemeten hoe de dekking van het zwarte testgebied is in vergelijking met het witte testgebied (contrastverhouding in%).
| Dekkend vermogen volgens DIN EN 13300 | Gemeten contrastverhouding (contrast ratio) in % |
| Dekkingsklasse 1 | ≥99,5 (hoge dekking) |
| Dekkingsklasse 2 | ≥98 en <99,5 (goede dekking) |
| Dekkingsklasse 3 | ≥95 en <98 |
| Dekkingsklasse 4 | <95 |
Glansgraad
Naast de natte slijtvastheid en het dekkend vermogen is de glansgraad een belangrijk criterium bij een aankoopbeslissing. De twee meest voorkomende glansgraden in muurverven zijn ‘mat’ en ‘halfglans of satin’. De keuze hang af van persoonlijke smaak, maar ook van de gewenste reinigbaarheid. Een matte muurverflaag is minder reinigbaar dan halfglanzende muurverf.
In DIN EN 13 300 wordt onderscheid gemaakt tussen vier glansgraden (zie Tabel 3). Deze informatie wordt vastgelegd met behulp van een reflectometer. Elke meting gebeurt volgens gedefinieerde criteria: het monster moet glad zijn en gemeten in hoeken van 60° en 85°.
| Glansomschrijving | Meethoek | Glanseenheden in Gloss Units |
| Glanzend | 600 | ≥60 |
| Halfglans (satin) | 600 850 | <60 ≥10 |
| Mat | 850 | <10 |
| Zeer mat | 850 | <5 |
Structuur
De structuur van muurverf is fijn, enigszins grof of heel grof. Het wordt bepaald door de vulstoffen in de verf. Dit wordt in de DIN EN 13 300 weergegeven in maximale korrelgrootte. Een gladde verf kan op verschillende wijzen worden aangebracht door kwast, roller of spuit waardoor een fijne of zeer fijne structuur ontstaat.
Structuurverf met fijn zilverzand of minerale korreltjes geeft een ruw tot zeer ruw oppervlak. Sierpleisters bevatten dergelijke grove vulstoffen. Voor bijzondere doeleinden worden muurverven toegepast met speciale eigenschappen zoals voor chemicaliënbestand, schimmelwering of scheuroverbrugging.
De trend in de verfindustrie is het maken van muurverven met biobased bestanddelen. De technologie is gebaseerd op herwinbare natuurlijke grondstoffen.
Ook kunnen reststromen uit de biomassa en voedingsmiddelen industrie gebruikt worden om bindmiddelen van te maken. Het biobasedgehalte wordt gemeten volgens de 14C methode (NEN-EN 16640:2017) over het gehele product. Dit is een algemeen aanvaarde Europese Norm.
In de komende jaren zullen muurverven met organische bindmiddelen teruggedrongen worden en wordt een toename van producten met anorganische en herwinbare bindmiddelen verwacht. De accenten liggen hierbij op duurzaamheid, minder milieuvervuiling en Arbo-eisen.
Foto: AkzoNobel
Auteur: Gerard Scholten