Bas Beugelsdijk is de moeilijkste niet: hij wil tijdens een klus op locatie best even tijd vrijmaken voor dit interview. De Manhattan Tower in Roermond, daar moet het gebeuren. Kan niet missen, zou je denken (gelet op de imposante naam). ‘Het is een heel hoog, bruinkleurig gebouw’, voegt de Limburger telefonisch voor de zekerheid toe.
Omdat de verslaggever de enorme toren echter voor geel aanziet, verdwaalt hij alsnog. Om een aantal appjes en een kwartier later dan tóch op de afgesproken locatie te verschijnen. ‘Laat ik over kleur maar niet in discussie gaan met een schilder’, klinkt het, in een poging de eerste indruk te redden.
Pronken in de parkeergarage
Over eerste indrukken gesproken: de schildersbus van Bas, in zijn favoriete kleur blauw, staat te pronken in de parkeergarage onder het enorme flatgebouw. Een plaatje om te zien. Lichtmetalen velgen, glimmende lak (bumper incluis), een strakke sidebar én dito logo. Wie niet beter weet, zou denken dat-ie gloednieuw is, maar zijn Volkswagen Transporter dateert toch al weer uit 2020. ‘Ik kreeg toevallig deze week een mailtje van de garage, dat de bus bijna 4 jaar oud is. Daar zullen ze vast een bedoeling bij hebben…’, zegt hij grijnzend.
Busjes zijn net mensen, want de eerste indruk wordt volgens Bas bepaald door de uitstraling. ‘Ik zie geregeld busjes voorbijkomen die onder de verfvlekken zitten. Zo erg, dat je amper nog kunt zien welke kleur bumper eronder zit. Dat vind ik onbestaanbaar.’ Hij wijst naar zijn outfit en schoenen: ook die ogen zo goed als nieuw. ‘Uitstraling is belangrijk, het wekt vertrouwen bij de klant.’
Tot zover de inleidende beschietingen, want zoals het gezegde luidt: echte schoonheid schuilt vanbinnen. En dus zwaait Bas op verzoek de deuren open, om de ziel van zijn “magazijn op wielen” te openbaren.
Heftig verhaal
Toeval of niet: vanaf dat moment geeft hij zichzelf ook pas écht bloot. Het lijkt een onbeduidend attribuut, maar als het oog valt op een dispenser voor zonnebrandcrème, bevestigd aan de achterzijde van zijn bus, komt Bas prompt met een heftig verhaal op de proppen. ‘Dit ding heb ik gewonnen met een verlotingsactie van Caparol. Ik ben er blij mee, want goede bescherming vind ik heel belangrijk. Kanker ligt immers overal op de loer’, zegt hij met een strak gezicht.
Dat zegt Bas Beugelsdijk niet zomaar. ‘Ik heb net een tumor laten verwijderen, in mijn teelbal. Ik ben pas net weer een week aan het werk.’ Er valt een stilte. Dit is even andere koek dan beppen over busjes. ‘2,5 week geleden ontdekte ik het en daarna ging het heel snel allemaal. Behalve het wachten op de uitslag. Anderhalve week duurde dat… Echt geen pretje.’ Maar het allerbelangrijkste: ‘Alles was goed. Gelukkig. Geen uitzaaiingen, en ik hoef ook geen chemo.’
Ander mens, andere schilder
Toch staat er nu een ander mens – en andere schilder – naast zijn bus. Logisch, het heeft zijn kijk op het werk en het leven veranderd. ‘Ik laat mij niet meer gek maken’, zegt hij resoluut. Er is meer dan werk, wil hij ermee zeggen.
Bas houdt nog een bondig betoog over de indeling van zijn bus, als er een lichtstraal de parkeergarage binnenvalt. Het is half maart. Hij drukt op de dispenser en smeert zijn armen in met de crème, factor 30. ‘Eindelijk’, concludeert de secure schilder met een glimlach. ‘Laat de zon maar weer komen.’
De SchildersVakkrant is benieuwd: hoe ziet jouw busje eruit? Mail naar schildersvakkrant@eisma.nl als je mee wil doen aan deze rubriek!