Na tien jaar vond de gemeente Den Haag het wel weer eens tijd voor een opknapbeurt van de Chinese poorten. Hiervoor schakelde zij aannemersbedrijf D.C. van den Boogaard in, die op zijn beurt het schilderwerk uitbesteedde aan Schildersbedrijf Hessels, gerund door de drie broers Laurens, Richard en Michel. ‘De vorige keer werd het geschilderd door Chinese schilders, maar daar hadden ze wat problemen mee gehad’, vertelt Laurens Hessels. ‘Ze wilden nu graag werken met een Nederlands bedrijf. In eerste instantie werd Richard gebeld door de directeur of wij een bedrijf kenden dat dit werk voor hem zou kunnen doen. “Nou, die staat tegenover je”, zegt hij.’
FOTO’S: SCHILDERSBEDRIJF HESSELS
Veel ervaring hadden de broers niet met dit fijne werk. Toch besloten ze de uitdaging aan te gaan. ‘Soms moet je gewoon wat durven’, zegt Laurens. ‘We kenden de theorie wel van het decoratieve werk. Dit hebben we gehad op schildersschool Nimeto in Utrecht. Maar veel praktijkervaring hadden we er niet mee. Alleen Richard heeft wel eens wat reclameborden gemaakt voor een voetbalvereniging. Maar dus nog niet op grote schaal.’
Toch ging het werk ze wel goed af. ‘Je krijgt er zelf ook steeds meer handigheid in. In het begin was het even proberen, maar dit project duurde zeven weken. Dan doe je, terwijl je werkt, ook veel ervaring en handigheidjes op, waardoor het allemaal wat soepeler en sneller gaat. En we willen ons ook zo breed mogelijk in de markt zetten, we zijn een heel allround bedrijf. Of we nu voor een zorginstelling met een klein budget werken of op het dak van een penthouse van anderhalf miljoen, dat maakt voor ons niet uit. We moeten kwaliteit leveren. En door dit project kunnen we nu ook zeggen dat we ervaring hebben in het decoratieve werk. Het ziet er ook naar uit dat we volgend jaar de andere poort mogen doen.’
De poorten vormen het begin en het eind van “Chinatown” in de Hofstad. Ze zijn een meter of tien hoog en zo’n acht tot negen meter breed. Eén kant lopen alleen voetgangers onderdoor, maar de andere is ook de toegangspoort voor automobilisten. En gezien de Chinese bouwstijl zijn het geen rechttoe-rechtaan bouwsels. ‘Het was soms best een gedoe om overal goed bij te komen’, vertelt Laurens. ‘Zo waren de zijkanten behoorlijk lastig, omdat daar de drakenkoppen uitstaken, waardoor je er soms moeilijk in kan. Met trappen en planken op de steiger hebben we het ons zo comfortabel mogelijk proberen te maken. Ik heb ook zeker een keer of vier flink mijn kop gestoten, omdat je weer tegen iets aankwam wat je niet zag aankomen.’
Ook voor de onderkant van de poort werd een slimmigheidje bedacht om toch comfortabel te kunnen werken; de ligstoel. ‘De onderkant was te laag om te kunnen staan, maar net te hoog om er gewoon bij te gaan zitten. Dus stelde ik voor om een ligstoel te gebruiken, zodat je toch iets van steun in je rug hebt. Dat was de beste oplossing. Koptelefoon op en aan het werk. In het begin hadden we de radio aan staan, maar bij zo’n groot project moet die behoorlijk hard staan om het goed te kunnen horen. Bewoners wonen niet eens zo heel dichtbij, maar ze hadden daar toch wel last van. Dus doen we het zo.’
Voordat de schilders aan de slag gingen, werden er foto’s gemaakt door een professionele fotograaf. En dat was maar goed ook. ‘Die Chinezen mengden nog zelf hun eigen producten, met pigmenten en een acrylaatmiddel. Hierdoor was het behoorlijk overgepigmenteerd, heel poederig. Daar kwamen we achter toen we alles aan het schoonmaken waren. Daarna kon je nauwelijks meer zien wat nou blauw of groen was.’
De gebroeders gebruikten een watergedragen verf van Sigma Torno, zowel de primer als de satinlak. Voor de gouden delen gebruikten ze een bladgoudverf van Diller & Co. Uit praktisch oogpunt deden ze dit met heel kleine potjes. ‘Op groen en blauw na waren het maar kleine oppervlakken voor de andere kleuren. Als er in totaal tien liter van een bepaalde kleur doorheen is gegaan, is het veel.’
De drie broers realiseerden zich tijdens het werk ook dat ze met iets bijzonders bezig waren. ‘Zo’n project doe je maar één keer in je loopbaan’, zegt Laurens. En volgend jaar wellicht de andere poort van Chinatown dan. ‘Als je mensen vertelt waar je nu mee bezig bent, krijg je veel geïnteresseerde reacties. Het is natuurlijk een bekend ding in Den Haag, het zit in het collectieve geheugen.’