Wouter Spies is een BN’er: een Bekende Noordelozer. Hoewel hij niet meer in het Zuid-Hollandse dorpje woont, kan hij er niet anoniem over straat. Dat blijkt wel op een zachte septembermaandag, waarin zon en wolken elkaar afwisselen. ‘Bent u Spies zelf?’, roept een langsfietsende vrouw. Ze heeft geluk, want het is Spies zelf. ‘Zo gaat dat hier’, lacht de schilder. ‘Ze heeft haar kaartje laatst aan mijn collega gegeven, ik moet haar nog bellen voor een afspraak.’
FOTO’S: RV
Noordeloos telt zo’n 1.800 inwoners, drie kerken en twee wijken, doorkruist door de Botersloot en de Noordzijde. Tientallen woningen, boerderijen én twee kerken nam Spies met zijn kwast onder handen. Naar tevredenheid, want nagenoeg al zijn werk krijgt hij via mond-tot-mondreclame. Tussen 2011 en 2018 woonde hij in Noordeloos, na een scheiding is hij in Gouda neergestreken. Belangrijkste werkgebied van de geboren Westlander blijft de regio Noordeloos. Hij kent er de mensen en de mensen kennen hem. ‘Je blijft gevraagd worden. Ik hoor soms dat het voor nieuwkomers lastig is hier, maar zelf heb ik dat niet zo ervaren. Goed werk leveren en correct zijn, daarmee kom je een heel eind.’
In de schaduw van de hervormde St. Bonifatiuskerk schildert hij momenteel misschien wel het oudste pand van het dorp. Het huis Noordzijde 55 stamt volgens de overlevering uit de zestiende eeuw en doorstond de watersnood van 1740. Dat is vermoedelijk te danken geweest aan de draagconstructie met overdwarse balken. In het houtrot trof Spies een paar weken geleden passages uit de Bijbel aan. Psalm 117 en 119 om precies te zijn. ‘Ik heb navraag gedaan bij een boer die verderop woont en in de historische vereniging heeft gezeten. Hij zei dat ze vroeger complete psalmboekjes in het houtrot douwden. Dat paste mooi, denk ik.’
Feit is dat Spies Schilderwerken eeuwen later een flinke kluif heeft aan het huis, waar de scheuren in de muren staan. ‘Nee, het is geen nieuwbouwwoning’, zegt de schilder met gevoel voor understatement. ‘Sterker nog, het is vreselijk achterstallig. Er is jarenlang niet serieus aan geschilderd. Ja, weleens een lakje, maar nooit grondig.’ Spies staat voor een kleine metamorfose. Wat daarvan het resultaat kan zijn, is mooi te zien aan het aanpalende Noordzijde 54, dat Spies twee jaar geleden schilderde. Kozijnen en deuren zo strak in de lak dat ze ook kunnen fungeren als spiegel. Tegelijkertijd blijft de klassieke uitstraling behouden. Precies zoals Spies het graag ziet. Hoe hij dat aanpakt? ‘Gevoel. De handelingen die je doet moeten perfect zijn, de uitstraling mag oud zijn.’
Hij gebruikt verf van Boonstoppel. Ook dat is een gevoel. ‘Historische verf, alleen het blik is al mooi. Ideaal voor monumenten.’ Maar voor het aflakken überhaupt kan beginnen, moet er veel voorbereidings- en herstelwerk worden verricht. ‘Het is niet zomaar even iets afwerken’, zegt Spies, doelend op onder meer glasvervanging en houtrotreparatie. ‘Alle ramen – enkel glas – stonden scheef en moesten eruit. Dat heb ik, na de sponningen verder te hebben uitgefreesd, vervangen door op maat gemaakt monumentaal isolerend glas. Best arbeidsintensief.’ De roedeverdeling op de ruiten laat hij namaken door een plaatselijke timmerman. Bij het schilderen hiervan gaat hij minutieus te werk, zodat zowel de groene als de witte lijnen strak op de latten staan. Tussen ruit en hout gaat een elastische stopverf.
Ook het elimineren van oude lagen op deuren en kozijnen is een karwei op zich. ‘Je komt van alles tegen, bijvoorbeeld lijnolie. Lastig te verwijderen.’ Föhnen, even laten afkoelen en dan schrappen is het recept dat Spies hierbij succesvol toepast. Voor het wegwerken van houtrot gebruikt hij een tweecomponenten-epoxy. Na het intensieve voorwerk – vergeet ook schuren en plamuren niet – brengt Spies vier verflagen aan. Hij is de beroerdste niet en geeft zo nodig ook groenadvies. De houten afwerklijst onder het rieten dak was onbereikbaar geworden door overwoekerende klimop. ‘Ik heb geadviseerd de klimop weg te halen.’ Bij nummer 54 hanteerde hij zelf de snoeischaar, omdat de takken van een druivenstruik daar langs de ramen groeiden. Spies schildert het houtwerk en de muren, maar wacht momenteel op een gevelrestaurateur. ‘In augustus ben ik hier begonnen, in oktober wil ik klaar zijn.’
Hij heeft twee mannen en één vrouw in dienst. Over die laatste gesproken… Spies ziet een oudere dame voorbijlopen met een hond en een peuter in een Mickey Mouse-trui. De knul draagt twee verschillende sokken en daarvoor heeft Spies zeker oog, maar hij wil vooral weten: ‘Is het kozijn mooi geworden?’ De vrouw: ‘Het is prachtig.’ Ook over Joline zélf, de werkneemster in kwestie, is ze positief: ‘Zo’n mannenberoep en dan toch een vrouwelijk vrouwtje.’ Spies glimt: ‘Joline is leuk en correct en ik kan haar moeiteloos alleen naar een klus sturen.’ Haar baas is streng. ‘Ik werk netjes en secuur en dat verwacht ik ook van mijn mensen. Ik ben kritisch, maar de klant is ook kritisch. Een project tot een mooi einde brengen, een pand in goede staat krijgen: dáár doe ik het voor en neem ik de tijd voor.’
