Diego Terroba is opgegroeid in het Brabantse Bergen op Zoom, waar hij nog steeds woont. Spreek je hem langer, dan hoor je het sappige, aan Zeeuws verwante accent dat in die streek gesproken wordt. Maar er zweemt ook iets Spaans in zijn taal. ‘Mijn ouders zijn in de zestiger jaren naar Nederland gekomen. Mijn vader om te werken bij Phillips in Eindhoven, met het plan om weer terug te gaan. Maar toen ontmoette hij mijn moeder en die werd verliefd op Nederland. Dus toen zijn ze gebleven.’
Terroba werd geboren in Eindhoven, vader kreeg werk in de Phillip Morris sigarettenfabriek in Bergen op Zoom, dus verhuisde het gezin (met ook twee zussen) naar die plaats. Terroba: ‘Mijn vader vond dat tekenen en schilderen van mij iets voor mijn vrije tijd. Hij had graag dat ik in de sigarettenfabriek ging werken.’ Maar de zoon had andere plannen: ‘Op de lagere school mocht ik naar teken- en schilderles. Dat gaf een meester toen ’s avonds, bij hem aan huis. Dat vond ik geweldig. Leren was verder niet zo mijn ding. Maar op de LTS (technisch middelbaar onderwijs, te vergelijken met het vmbo, red.) werd ik meteen gegrepen door het vak schilderen. Daarna kwam ik, na een strenge selectie, bij de interne opleiding van Fokker Aircraft Services, werd ik opgeleid tot vliegtuigspuiter.’
FOTO’S: JMS
Fokker bestaat niet meer, net als de sigarettenfabriek trouwens. Terroba vatte een ander plan op: ‘Ik zocht in de Gouden Gids, Google had je toen nog niet, naar het grootste bedrijf in reclameschilderen. Dat leek me wel wat. Op mijn twintigste reed ik in mijn eerste autootje naar Rotterdam, Atelier Leo Mineur. Dat bedrijf bestond al sinds 1920. Er werd tot eind jaren 80 nog het vak bioscoopschilderen uitgeoefend. Dat was hun specialiteit. En verder reclameschilderingen op muren, op decors, bij beurzen. Dat soort werk. Je had daar een atelier met een decoratieschildersploeg met één hoofdschilder. Dat was de ‘koppenschilder’, eigenlijk net als bij Rubens, of Rembrandt: die hadden assistenten voor allerlei onderdelen van een schilderij en de meester deed de moeilijke dingen.’
Toen het bedrijf zich meer ging richten op belettering, full colour prints en standbouw. Nam Terroba er afscheid en begon een eigen bedrijf. ‘Ik richtte me met name op pretparken, dierentuinen, recreatieparken. Daar bouwde ik mee aan grote projecten. Vaak doe je dat in een strak teamverband: ontwerpers, timmerlieden, specialisten voor allerlei onderdelen. En ik dan het decoratie -en beeldhouwwerk: figuratief, maar ook steenimitaties, marmerimitaties… er waren vaak, bijvoorbeeld in dierentuinen, namaakrotsen nodig. Daar had je specialisten in, in de jaren 90. Met name uit Amerika. Die werden dan ingevlogen. De Belgen hebben er een naam voor: ‘rocailleur’.
Ik wilde dat ook kunnen. Dus toen ben ik mij gaan specialiseren en werd ik rocailleur. Niet alleen imitatiesteen schilderen, maar het ook maken in 3D. Zo ben ik in het sierbeeldhouwen gerold. En me daar in gaan specialiseren. De laatste tijd neemt de druk toe in de decoratiewereld. Er wordt veel te lang vergaderd voordat er met het werk begonnen wordt. De ambachtslieden, zoals ik, krijgen daardoor structureel te weinig tijd.’ Terroba sneed ornamenten voor de Efteling, maar net zo goed voor een pretpark in Frankrijk of Duitsland. ‘Ik was vaak maanden weg van huis. Dat wilde ik ook niet meer.’
En toen deed zich de vacature bij het Nimeto voor. ‘Ik was hier een paar keer eerder geweest. Fijne sfeer. Iedereen wil graag het vak leren. Ik herken de twinkeling in de ogen van de leerlingen. Die had ik ook, heb ik nog steeds. En het niveau van de leerlingen vind ik ook best hoog, al bij aanvang.’ De lessen van Terroba komen uit zijn praktijk en hebben ook die praktische inslag. ‘Marmeren en houten heb ik op de klassieke manier geleerd, heb daar jaren onderwijs in gevolgd. Maar je moet het als decorateur ook met acrylverf kunnen, of met gewone muurverf. Omdat dat sneller droogt, laag op laag. Dan moet je soms wel een truc uithalen om het drogen te vertragen. Dat leer ik de leerlingen ook. Het is gaaf als je prachtig mahonie kan maken, maar in een pannenkoekenhuis is een snelle eikenimitatie ook goed.’
Het Nimeto biedt als keuzedeel ook theater -en decorschilderen aan. Terroba: ‘Dat was een verzoek van het Nationale Opera en Ballet. Of we mensen wilden opleiden die dat kunnen.’ Dus staan zijn leerlingen en hij klassieke toneeldoeken te maken, vanuit geeltinten naar kleur opgebouwd. Nimeto heeft ook een excellentietraject, samen met het Cibap. Daar doceert Terroba het maken van grisailles, ‘witjes’, grijs-in-grijze schilderingen met een zeer sterk trompe l’oeil-effect. Terroba: ‘Het schildersvak ik zo enorm breed. Dat is geweldig en je raakt nooit uitgeleerd. Er vallen soms disciplines af omdat het niet meer gedaan wordt, maar er komt ook steeds iets bij. Ik vind het geweldig om te helpen het schildersvak in Nederland naar een steeds hoger peil te brengen.’
Ondertussen werkt Terroba aan een heel andere kant van het vak. Hij maakt kunstschilderingen. Hij is bezig aan een serie van 27 doeken, waaronder verschillende zeer grote doeken. En ook wat kleinere. Hij heeft er twee meegenomen. Een Spaanse stier en een zelfportret. Terroba beweert dat zijn ambachtschap weinig met zijn kunstenaarschap te maken heeft. Maar zien wij in dat zelfportret niet een filmposter terug zoals de ‘koppenschilder’ van weleer dat op een bioscoop zou schilderen?
