Veel schilders zullen we het niet horen zeggen, maar Sylwia Wieszun (42) zegt het wel: ‘Ik ben gek op schuren.’ De Nederlandse van Poolse komaf is ook nog eens een absolute uitblinker in het voorwerk. Althans, als we haar – uiteraard niet geheel objectieve – man mogen geloven, Walter Pen (53). Het stel uit Warmond heeft samen een schildersbedrijf. ‘De batterijen zijn niet aan te slepen’, zegt Pen over zijn vrouw, doelend op haar fanatisme met de schuurmachine.
Als een treintje gaan de twee achter elkaar aan. Zij voorop. Pen: ‘Eerst wassen en met de schuurmachine met korrel 80 erop. Dan gronden en terugschuren met 150, wat ik voor mijn rekening neem. Dan is het kozijn zó glad, dat het lijkt alsof-ie geplamuurd is, terwijl dat niet zo is.’ Hoe de verhoudingen liggen? Wieszun: ‘Op het werk luister ik naar hem, thuis luistert hij naar mij.’ Pen, grijnzend: ‘Dus je begrijpt dat we veel aan het werk zijn. Dat gaat in het algemeen heel goed, al gooien we soms een kwast naar elkaar.’
Groente- en fruitlijn
Pen zit op een houten bankje op een stuk grond waar ooit treinrails hebben gelegen. Het kolossale woonhuis dat hij momenteel met zijn vrouw schildert, is een oud stationsgebouw. Geopend op 2 januari 1918 en op Nieuwjaarsdag 1936 alweer buiten gebruik gesteld. ‘Dit was een eindstation van een groente- en fruitlijntje, waar ook een paar mensen op mee konden’, vertelt de huidige bewoonster, Diana Clement. Zij heeft er een compleet plakboek met geschiedkundige informatie en zwart-witfoto’s bij gepakt. ‘Hier tegenover, aan de andere kant van de sloot, zat een overslag. De treinlijn was maar twintig kilometer lang. Het tuinhuisje in de hoek was een wachtruimte.’
Haar huis doet na 1936 dienst als lagere land- en tuinbouwschool en burgemeesterswoning. Sinds de jaren tachtig is het in particuliere handen. Over het station is in de archieven weinig te vinden. Wel is het pand volgens Clement onmiskenbaar van de Nederlandse Spoorwegen geweest, vanwege het symmetrische ontwerp. ‘En het is degelijk, solide gebouwd, met massieve vloerdelen. Verder is niks standaard of normaal aan dit pand.’ Dat betekent constant werk aan de winkel. ‘We hadden een reguliere schilder uit het dorp. Die liet het te vaak afweten en toen kwamen we meneer tegen’, zegt ze, met een knikje naar de schilder met pet en sik. ‘Een beetje gevoel en respect moet je hebben voor zo’n pand en dat hebben zij. Je moet er liefde voor voelen dit mooi te maken.’
Geriffeld en geraffeld
Pen en Wieszun willen met hun eindresultaat zelfs meedoen aan de Nationale SchildersVakprijs. ‘Een gebouw als dit weer op een goed niveau krijgen, geeft een kick’, vindt Pen. Bij het verschijnen van deze krant zijn ze vier weken op stoom. WSP Schilderwerken behandelt alleen de houten delen, die de nodige reparaties vergen en die ze parelwit (RAL1013) afleveren. ‘Het boothuis hiernaast mogen we ook doen, met rabatdelen. Die maken we grachtengroen.’ Een leuk toetje, lacht Pen sarcastisch. ‘Want dat pandje is zwaar geriffeld en geraffeld. Daar gaat de schuurmachine hard op.’ Wieszun veert op: ‘Leuk! Ik beweeg sowieso constant, heb veel energie.’
Zijn enthousiaste vrouw is de reden dat Pen het überhaupt weer aandurft als zelfstandig schilder te werken. In 2013 zeult een grote opdrachtgever zijn toenmalige bedrijf mee in een faillissement. ‘Een vastgoedpartij, waar ik al twintig jaar voor werkte. Ik had nog een rekening van 135.000 euro bij hem openstaan. Ik ben alles kwijtgeraakt, onder meer mijn woning en nam me voor: ik ga nooit meer schilderen. Maar mijn vrouw zei: dit is wat je kunt. Dus ben ik op een gegeven moment toch weer in loondienst gegaan. Maar bij sommige bedrijven ergerde ik me aan de mentaliteit: schilders die sms’ten mét bril en aflakten zonder bril. Moet ik meer vertellen? Ik heb ze ook in de regen zien aflakken. Ik trok dat niet meer en stopte.’
Laatste zetje
Thuis op de bank spreekt Wieszun hem moed in. ‘Je werk is goed, mensen willen je.’ Het is het zetje dat Pen nodig heeft zich toch weer in te schrijven bij de Kamer van Koophandel. Zijn vrouw heeft het ondertussen aardig gehad bij het uitzendbureau voor buitenlandse werknemers van haar ex-vriend, voor wie ze 22 jaar geleden naar Nederland verhuist. ‘Ik ben handig, knapte vroeger in Polen al meubels op. Met krijtwas, als hobby. Ik ben altijd al meer een jongen dan een meisje geweest. In coronatijd heb ik de keus gemaakt schilder te worden. Vroeger maakte ik schilderijen.’ Pen: ‘Zij werkt hard en vindt het vak leuk, erg belangrijk. Door te doen, van mij en door cursussen, zoals houtreparatie, wordt ze steeds vakbekwamer.’
De twee vullen elkaar uitstekend aan. Hij is goed van vertrouwen, soms iets té. Zij is gehard door haar jeugd. ‘Ik kom uit de buurt van Kaliningrad, uit een dorp met zeventig mensen en één lantaarnpaal.’ Veel sneeuw, koude winters, armoe. ‘Ik ben opgegroeid zonder vader, moest veel zelf regelen en werk al sinds mijn dertiende. Daardoor ben ik een controlfreak geworden.’ Bij het opbouwen van een steiger ontziet Pen zijn eega. Dan wordt haar zoon ingevlogen, een 21-jarige geschiedenisstudent. De boekenwurm heeft meer in zijn mars, heeft Pen allang gezien. ‘Hij kan ook heel lekker schilderen.’
