In ‘Het huis der dapperen’ trad Jakob Scholman uit zijn comfortzone. Hij is een van de schilders die gehoor gaven aan de oproep van SchildersVAKTV om een vlog te maken in coronatijd. Die schoot hij in het reclamebureau dat hij mag opknappen, genaamd Home of the Brave. Scholman grijnst: ‘De vlog had eind april al 150 likes op Facebook en was dertig keer gedeeld. Het is wel in twaalf takes geschoten. Je zou het maar elke dag moeten doen!’
Nee, een carrière in de flitsende filmpjes zit er niet in voor de sympathieke vakman uit Vlaardingen. Toch was het uitstapje naar YouTube een welkome afwisseling. ‘Ik ben 26 jaar schilder en werk alweer meer dan 11 jaar voor mezelf. Het is nog steeds geen sleur en dat moet het ook niet worden. Je moet me niet elke dag vragen zo’n blauwe streep te zetten, zoals in dit reclamebureau. Dan breng je weer eens renovlies aan en een andere keer sta je buiten verniswerk af te branden om vervolgens een nieuw drielaags systeem aan te brengen. Die variatie houdt het leuk.’
Het is op een vreemde manier bijzonder dat hij als 43-jarige al twee crises heeft meegemaakt. De vorige doorstond hij en van de huidige heeft hij tot nu toe weinig last. Maar zoals elke Nederlander ondervindt ook Scholman de consequenties van corona. Neem Koningsdag. Scholman wijst vanuit Home of the Brave naar beneden, naar het overdekte winkelgebied Liesveld. Het is de dag na de verjaardag van het staatshoofd en het normaliter zo levendige centrum biedt een treurige aanblik. Het regent en op straat is geen hond te bekennen. ‘Gisteren zou ik hier met mijn kinderen zijn heengegaan, naar de kleedjesmarkt. Het was nota bene de eerste Koningsdag met mooi weer. Maar thuiszitten heeft voor mij geen meerwaarde, dus ben ik maar aan het werk gegaan.’
Hij bracht de eerder genoemde donkerblauwe streep aan in Home of the Brave, bestierd door een goede kennis van Scholman. De strook strekt zich uit over de volle lengte van het pand, over het plafond, de pilaren en ook de vloer moet eraan geloven. Als het ware een rondtrekkende baan. Voor de bovenkant en de staanders gebruikte Scholman Evert Koning Deko Supercoat. ‘Een kleurvaste latex van buitenkwaliteit. De pilaren worden toch aangeraakt en moeten schoongemaakt kunnen worden. Ik heb dit in mijn eentje met de roller gedaan. Als ik het zou spuiten, moet je vanwege de nevel zoveel afplakken en dat zijn allemaal verloren uren. Uiteindelijk is rollen het snelste. Het mooie is dat je gaandeweg resultaat ziet.’
De rest van het plafond is wel gespoten, in de kleur RAL9003, oftewel signaalwit. ‘Eén laag’, zegt Scholman. ‘Geen tweede laag, want het moet een beetje industrieel lijken.’ Toch heeft hij er maar liefst 120 liter Nelfamur Optimat aan besteed. ‘Vrij dekkend, ja. De verf was al gemixt met water bij de leverancier en zo goed als spuitklaar. Daarom ben ik zo blij met die gasten.’ Hij doelt op RM Coatings in Vlaardingen. ‘Daar voel ik me een klant en geen nummer. Wanneer ik bel horen ze aan mijn stem direct dat ik het ben. Ze hebben altijd een bak koffie klaar staan. Ook in coronatijd. Op gepaste afstand natuurlijk. Ander voordeel van RM is dat ze niet gebonden zijn aan één merk. Alles is leverbaar en zo niet, dan gaan ze er voor je achteraan.’
Om eventueel besmettingsgevaar te minimaliseren, zijn er maximaal vijf man aan het werk in het reclamebureau. ‘Vandaag zijn de vloerenleggers hier, de tegelzetter en dus de schilder. De voegen tussen de vloeren lengen we aan met verf, om ze te laten matchen bij de steunkleuren blauw en roze in de wc’s.’ Door zijn hand-en-spandiensten bij andere vaklui ziet Scholman zich als een ‘mannetje van alles’. ‘Ik doe glaszetten, behangen, hout uitfrezen, kozijnen plaatsen, een wandje aankleden, een ruitje in de stopverf zetten en in de zomer schilder ik de radiatoren in een loods. Als er wat is, regel ik het direct met de eigenaar. Met de architect heb ik ook contact. Ja, noem mij de hoofdaannemer. Die rol bevalt me wel.’
Ook thuis kunnen ze hem niet missen, zo blijkt. Zijn vrouw belt. ‘Zij is manager van kinderopvangcentrum De Bavinck. We laten elkaar altijd even weten waar we naartoe gaan.’ Sowieso was er veel afstemming vereist omdat hun kinderen van twaalf en acht jaar thuis onderwezen moesten worden. Op dinsdagen deed Scholman dat. ‘Leuk hoor, thuisles, maar ik zou niet voor de klas kunnen staan. Veel respect voor de leraren. Ik zie het ook bij mijn vrouw, zij moest ineens van alles regelen om kinderen op te vangen van ouders die in vitale beroepen zitten.’ Daarom ook het spandoek met hart erop dat hij duidelijk toont bij zijn klussen. ‘Mooi om op die manier wat steun te geven.’
