Het schuurvuur van Jeroen Fluiter

Koptelefoon op, stofmasker op en gaan. ‘Lekker in je eigen wereld en je doet precies wat er moet gebeuren.’ Zo ziet het ideale schuurritueel van Jeroen Fluiter eruit. Dit fundamentele onderdeel van het vak, waar menig schilder zijn neus voor ophaalt, is voor de 34-jarige Hilversummer juist een feestje. Fluitend gaat hij elke ochtend in alle vroegte naar zijn werk. Naar een appartementencomplex met honderden woningen, een winkel, restaurant of monumentaal pand. Binnenkort staat er zelfs een kasteel op het programma, in Harderwijk. Fluiter laat een foto zien van een door hem geschuurd kozijn waar hij zeer tevreden mee is. ‘Dit vind ik gewoon porno.’

Doen waar je goed in bent

In een tijd dat steeds vaker wordt beweerd dat allround vaklieden de toekomst hebben, richt Fluiter zich slechts op één facet van één ambacht. Interpreteer dat gerust letterlijk. ‘We waren laatst in Amsterdam bezig. Bij een appartementencomplex, dat eerst door anderen volledig was ingesopt, schoongeborsteld en afgespoeld. Zulk werk deden wij eerst ook, maar je komt erachter dat je gewoon moet doen waar je goed in bent. Wij zijn goed in schuren, de rest moet ik er allemaal niet bij hebben.’

JCP Facilitair is feitelijk uit nood geboren. ‘Een aantal jaar geleden werkte ik voor drie zorginstellingen’, vertelt Fluiter in een hotel in Breukelen. ‘Schilderwerk, verbouwinkjes, dat soort dingen. Op een gegeven moment kreeg ik heel veel extra werk en zat ik ineens met dertig huizen die ik in het zomerseizoen moest schilderen. In die tijd belde Micha van der Spek van Mirka mij om te vragen hoe het ging. Ik zei: “Hartstikke goed, alleen ik kom er niet doorheen met schuren.” Hij adviseerde me toen een voorbewerkingsbedrijf te benaderen.’ Maar die gaven geen sjoege. ‘Dus dat is nooit wat geworden.’

Fluiter maakt van de nood een deugd en begint zijn eigen voorbewerkingsbedrijf. Bovendien wordt hij naar eigen zeggen gek van de invloed van het weer op schilderen. ‘Dan is het te koud, dan te warm, dan regent het. Met schuren kun je de hele tijd doorgaan, gemiddeld een half uur per dag uitgezonderd vanwege regen. Je kunt veel meer doen dan je als schilder kunt. Plus: ik zag de ontwikkeling in de huidige markt. Er zijn zo weinig schilders en met het oog op vergrijzing worden dat er alleen nog maar minder.’ Van der Spek, ook aangeschoven bij de lunch: ‘De gemiddelde leeftijd in de schildersmarkt is 51 jaar en schuren is het intensiefste wat er is. Het is fysiek zwaar werk, je loopt risico op overbelasting van je armen en misschien wel op het carpaletunnelsyndroom.’

Ondergeschoven kindje

Fluiter is dankzij Van der Spek een overtuigd Mirka-gebruiker geworden, maar hij beschikt over een keur aan materialen en merken. Zo heeft hij als rechtgeaard schuurevangelist voor elke situatie en ondergrond een probaat middel in huis. ‘Wanneer de voorbewerking goed is gegaan, dan is het kwasten – en dat bedoel ik niet denigrerend – het simpelste. En ik zie dat er niet goed wordt geschuurd. Hoe vaak ik intercoat-onthechting tegenkom, dat wil je niet weten. Dat heeft allemaal te maken met de verkeerde voorbehandeling.’ Van der Spek: ‘Als er überhaupt al geschuurd wordt. Het is een ondergeschoven kindje, omdat het als vervelend wordt ervaren.’

Terwijl het eigenlijk alleen maar belangrijker is geworden, betoogt de Mirka-man. ‘Met de lakken van vroeger had je een chemische verbinding tussen de ondergrond en de verf. De oplosmiddelen vraten zich vast in de ondergrond. Met de watergedragen producten van nu moet je een mechanische verbinding tot stand brengen. Dat houdt in: de juiste schuurkrassen maken. Vroeger moesten die groot en diep zijn voor een goede hechting, tegenwoordig gaat het om véél schuurkrassen, die als het ware haakjes vormen voor de verf. Dan wordt uiteindelijk je vloeiing mooier en de glansgraad beter.’

Fluiter grijnst: ‘Als ik schilder, wat ik nog wel doe in mijn vrije tijd, is het altijd een spiegel. In mijn werk vind ik het mooi als schilders zeggen: “Wow, dit is zo fijn. We komen alleen met een kwast en een rollertje en gaan weer. We hoeven dat stomme schuren niet meer te doen en hebben geen stof: heerlijk.” Daarom weet ik nu: is de ondergrond goed geschuurd, dan is de schilder je beste vriend.’ Daar hangt vast een prijskaartje aan. ‘Tsja, wat is duur?’, riposteert Fluiter. ‘Ik kijk liever naar de toegevoegde waarde die ik geef: er wordt beter geschuurd, sneller geschuurd, schilders zijn blij en kunnen langer mee en de opdrachtgever heeft minder mensen nodig. Een vastgoedonderhoudsbedrijf zei laatst nog dat ze superblij met ons waren omdat ze simpelweg niet genoeg mensen hadden.’

Spiegeldeuren

JCP Facilitair werkt met name in het westen en midden van het land en beschikt over een team van twaalf man. Gemiddeld 28 à 30 jaar. ‘Maar ik heb ook Sjaak, 61 jaar. Sjaak Verkade. Die zit al zijn hele leven in de bouwwereld. Sjaak is een goeie, een energieke vent die blijft doorgaan. Dus leeftijd zegt niet zoveel. Het is wel goed zoeken naar gemotiveerde mensen. Maar we hebben nu een leuke club die ik langzaam verder wil uitbouwen.’ Terwijl heel schilderend Nederland geilt op spiegeldeuren, hebben de mannen van JCP Facilitair ogenschijnlijk minder eer van hun werk. ‘Het maakt niet uit of jij of wie dan ook die kwast aanraakt’, zegt Fluiter op zijn beurt. ‘De kwaliteit van het schuren zie je altijd terug in het eindresultaat.’

In de schilderswereld is Fluiter wellicht een aparte snuiter. Hij bewandelde niet het geijkte pad. ‘Ik heb dit mezelf aangeleerd en heel veel leergeld betaald. Ik heb commerciële economie gedaan, maar toen kwam de langstudeerboete en ben ik gaan werken. Uiteindelijk voor mezelf. Maar ik ben ervan overtuigd dat wanneer je ergens voor wilt gaan, je geen studie nodig hebt. Sterker nog: voor wat ik doe bestaat niet eens een studie. Ik geniet van wat wij teweeg brengen, van wat er gaande is. De goede reacties van klanten geven motivatie om door te gaan.’

Dikwijls struint hij tot middernacht het internet af, op zoek naar nóg betere schuurpapiertjes of -machines. ‘Ik ben wel een beetje doorgeslagen met sommige dingen, hoor’, geeft hij lachend toe. ‘Maar toch: uiteindelijk wil ik revolutionair zijn op het gebied van voorbewerken.’