Inge maakt Dubbeldam trots

Het kale hoofd van Tommie Nijhoff glimt in de zon. Tommie Nijhoff glimt sowieso. Van trots. Want het is ‘zijn’ Inge Modderkolk die in zijn Dordrecht een muurschildering maakt die elke voorbijganger even stil doet staan. Een vrouw wijst naar het kunstwerk in wording en vraagt zich af: ‘Dat laantje daar, waar is dat?’ En een dame op leeftijd, met wandelstok: ‘Ik heb hier 42 jaar gewoond. Het was een rustiek wijkje, dorps en kneuterig, met eigen winkeltjes.’

Dat wijkje is Dubbeldam. Tot 1970 was dit een zelfstandig dorp op het Eiland van Dordrecht. De mensen die er wonen of woonden spreken er vol lof over. Modderkolk wakkert de betrokkenheid nog eens extra aan met haar muurschildering op het onlangs gerenoveerde complex De Gravenhorst. De jonge schilder (21), de decoratieve troef in het 23-koppige bedrijf van Nijhoff, baseert zich op een foto uit 1903 van de Dubbelsteynlaan West. Deze archiefplaat van de toenmalige landweg is geschoten vlakbij waar nu De Gravenhorst staat.

Modderkolk heeft er een voddenboer met een kar bij in gephotoshopt. En twee kinderen van de verderop gelegen Beatrixschool toegevoegd. Het zijn Estella (7) en Stan (3), op de rug gezien, die dankzij de diepte in het ontwerp als het ware in het verleden kijken. Deze integratie van toen en nu sprak de selectiecommissie van Stichting Gravenhorst het meest aan. Drie kunstenaars annex schilders, geselecteerd uit elf kanshebbers, mochten een schets maken. ‘Je ziet zowel het landelijke Dubbeldam van vroeger als de vitaliteit en toekomst van de buurt’, zegt Inge. ‘Ik heb de tekening zo gemaakt dat het lijkt alsof er een gat in de muur zit, waar de kinderen doorheen kijken naar een beeld van honderd jaar geleden.’

Het oude tafereel komt in zwartwit met bruine gloed op de kopgevel te staan, de kinderen in kleur. Modderkolk voert het schilderwerk uit met haar oude leermeester Barre Verkerke, de Zeeuwse decoratieschilder die landelijke bekendheid geniet. Bewapend met airbrush-pistolen staan de twee op een hoogwerker van het Dordtse Riwal. Laptops opengeklapt, zodat ze steeds met een schuin oog naar ingezoomde delen van het ontwerp kunnen kijken.

‘De basis hebben we gesausd’, vertelt Verkerke. De lokale vestiging van groothandel Luijten-VVZ leverde hiervoor de verf: Lucite House-Paint. ‘Door die grondlaag – zo goed als wit – zie je de projectie beter.’ Eveneens vanwege de zichtbaarheid, gebeurde het projecteren ’s avonds. Door het schijnen van de beamer konden Modderkolk en Verkerke de grote lijnen aanbrengen. Een gevecht tegen de klok, blikt laatstgenoemde terug. ‘Krijg je het niet op één avond af, dan hang je. Want het is heel lastig de beamer op een later moment op exact dezelfde plek te laten schijnen. Extra leuk is dat het ons wél gelukt is. Dat zijn de overwinninkjes tijdens zo’n project.’

Voor het aanbrengen van de details is airbrush volgens de twee de ideale techniek. ‘Met de kwast zou je, vanwege de gestructureerde muur, een rommelige afwerking krijgen’, weet Modderkolk. ‘Daarom werken we vooral met de spuit.’ De weersomstandigheden zaten niet altijd mee, maar de werkzaamheden lopen grotendeels op schema. ‘We hebben storm, kou en regen gehad en zijn een paar keer door het oog van de naald gekropen’, zegt Barre.

De decoratieschilder uit Goes is trots op zijn voormalige stagiair, die twee jaar geleden afstudeerde aan het Nimeto. Modderkolk: ‘In mijn eentje was het me hier niet gelukt, dan zou ik telkens tot drie uur ’s nachts bezig zijn. Het is best een lap. Barre en ik zijn goed op elkaar ingespeeld.’ Verkerke: ‘Gelukkig is er met Inge iemand uit haar generatie bijgekomen die vaardigheden bezit als houten en marmeren: een uitstervend beroep. Voordeel van mensen als Inge en mij tegenover graffiti-jongens of kunstenaars, is dat wij verftechnische kennis hebben. Op de kunstacademie leer je veel over jezelf, maar niet veel over verf. Dat geeft ons een voorsprong.’

Muurschilderingen, marmerimitaties, vergulden, decoratieve wandafwerkingen: het zijn de opdrachten die Nijhoff doorspeelt naar Modderkolk. Tamelijk eenzame klussen, dat wel. ‘Daarom zegt Inge ook vaak dat ze de jongens op de steiger mist’, lacht Nijhoff. ‘Inge werkt nu twee jaar bij ons. Ze is supertalentvol. Maar als je met zo’n dame begint, is dat best spannend. Ik vertel veel positieve verhalen over haar, mensen raken enthousiast en dan is het aan Inge om dat waar te maken. Maar dat lukt haar altijd. Ze rondt alle opdrachten cum laude af.’

Ondertussen is Walter de Haas gearriveerd. Deze Dubbeldammer neemt dagelijks poolshoogte bij de flat. In het zitje voorop zijn fiets zit de blonde krullenbol Stan, die op De Gravenhorst wordt vereeuwigd. ‘Mijn vaders opa en oma waren de eerste oorspronkelijke bewoners in dit deel van de stad’, roept De Haas, die zegt dat zijn zoontje diep onder de indruk is van de muurschildering. ‘Heeft hij zijn kinderen later ook iets te vertellen.’

Over dit project is een vlog te zien op SchildersVAKTV (YouTube)