Kijk eens goed naar de foto’s op deze pagina. Natuurlijk, u ziet een hoog flatgebouw. U ziet een joekel van een kraanwagen. U ziet een staalconstructie op het dak. Maar lijkt dat uiteinde van die spoorlijn niet verdomd veel op de staart van een vis? “Metro knalt door stootblok en wordt gered door walvisstaart”, kopten de kranten begin november 2020. Dat is hier dus, in Spijkenisse. ‘En wij hoeven niet zo nodig nog een keer wereldnieuws te worden’, grijnst Pieter Hoogvliet van Hoogvliet Totaalonderhoud.
Dit bedrijf is de hoofdaannemer van onderhoud aan de flat naast metrostation De Akkers. Met onder meer sauswerk in de gangen en trappenhuizen. Business as usual voor het ervaren familiebedrijf. Pieter Hoogvliet, de achterkleinzoon van oprichter Henk, is bij dit project de vooruitgeschoven pion. De projectleider. Aan hem de taak leiding te geven aan een handvol onderaannemers – zoals gevelherstellers – én alles logistiek en veiligheidstechnisch in goede banen te leiden.
FOTO: BRAM VERHAEGH
Alles dubbelchecken
Dat laatste is, met name met het oog op de staalconstructie op het dak, een klus op zich. ‘De werkvoorbereiding heeft ruim een half jaar geduurd. Ik heb dat gelukkig niet alleen hoeven doen, maar met een heel team.’ Met daarin onder meer de externe bouwkundig inspecteur Leon Rooimans, man met knowhow van gecompliceerde projecten. ‘Veiligheidsplannen maken, vergunningen aanvragen, alles checken, dubbelchecken’, somt Hoogvliet op. ‘Is de hijsvergunning binnen, hebben we een ontheffing om iemand in een bakje op hoogte te laten werken, is het risico uitgesloten dat er iets op de metrobaan komt, of op passerende fietsers of wandelaars?’
Daarom dus zijn eerder geventileerde wens niet nog een keer wereldnieuws te worden. Onderaannemer Van der Ende uit Barendrecht trotseert voor Hoogvliet de grootste hoogtes bij dit project. Deze staalbeschermers ontfermen zich over, hoe kan het ook anders, de staalconstructie op het zeventig meter hoge dak. Daar kunnen ze niet van binnenuit bij? Jazeker. Maar het kunstwerk steekt een paar meter uit en daar moet een kraanmachine aan te pas komen.
FOTO: JASPER HOOGVLIET
Slijptollen met speciale koppen
Overigens weet niemand waarom dat stalen geraamte eigenlijk op het dak staat. ‘Het is puur esthetisch en ontworpen door de architect’, zegt Hoogvliet. ‘Wij hadden zoiets van: haal het eraf, want het kost veel geld. Maar blijkbaar is het nodig.’ De constructie is door Van der Ende mechanisch ontroest, met slijptollen met speciale koppen. Op de roestplekken vervolgens een primer. ‘En het geheel daarna twee keer overschilderen, met een industriële 2K-verf van PPG’, verduidelijkt Frank van der Gaag van Van der Ende. ‘Zo kan de constructie weer vijf tot tien jaar mee. Het gedeelte waar we wel vanaf het dak bij kunnen, behandelen we met behulp van rolsteigers.’
Het uitzicht is fraai, de skyline van Rotterdam is te zien. Maar welke waaghals gaat in hemelsnaam in een wiebelend bakje staan, tientallen meters boven het maaiveld? Deze durfal van dienst is Jeroen Janssens. ‘Ach, het doet mij niet zoveel’, klinkt het stoïcijns uit de mond van de Van der Ende-werknemer. ‘Als ik naar beneden kijk, krijg ik daar verder geen gevoel bij. We hebben het werk wel drie keer stil moeten leggen. Door de wind ging de werkbak toen alle kanten op. Weet je, als je bang bent, moet je dit werk niet gaan doen. Voor mij is het kinderspel, ik heb absoluut geen hoogtevrees.’
