Schijf schildert gewezen spookgevel

Zijn accent is onmiskenbaar en John Schijf verraadt zich altijd snel. ‘Hoe hard ik ook mijn best doe om netjes te praten, na drie woorden hoor ik altijd: “Jij bent een Zeeuw, hè”.’ Dat is ook meteen duidelijk wanneer hij belt met de redactie van de SchildersVakkrant. Via de vaste lijn, schilder Schijf is een beetje oldschool. Hij heeft pas geleden een mooi project afgerond in zijn woonplaats Vlissingen, of we er misschien iets over willen schrijven.

Het gaat om het Beeldenhuis. Een ietwat verwarrende naam, want het betreft hier sec een voorgevel. Wel één met historie. Gebouwd aan de Dokkade in 1730 – in opdracht van Johan van Westerwijck, die fortuin had vergaard in Oost-Indië – en twee eeuwen later afgebroken en herbouwd aan de Hendrikstraat. Dit vanwege de voortdurende uitbreidingen van scheepswerf Koninklijke Maatschappij de Schelde aan de Dokkade. Van Westerwijck berooft zichzelf op 11 juli 1735 van het leven. Zijn geest zou nog tot de verhuizing van de barokke gevel hebben rondgewaard in en om het pand.

De huidige eigenaar van de voorzijde is de particulier die het achterliggende huis bewoont. Hij schakelt Schijf in voor het schilderwerk. Een voltreffer, want de Zeeuw heeft de gevel dertig jaar geleden ook al eens geschilderd. Om kleuradvies zit Schijf niet verlegen. Dat begint al bij de donkergroene deur. ‘Op zich een mooie kleur, maar niet in combinatie met de rest. Dat is als een prachtige blouse waar je de verkeerde broek onder draagt. Dan is dat overhemd opeens ook niet meer mooi.’ Hij overtuigt de pandeigenaar de deur een zachte okerkleur te geven. ‘Dan past-ie ook beter bij de crème-gele beelden op het dak.’

Deze beelden zijn flink aangetast door groene aanslag en meeuwenschijt. ‘Ik heb ze behandeld met een mosdoder en onder hoge druk schoongespoten. Daarna de poreuze stukken bijgesmeerd en vervolgens alle vijf de beelden geschilderd met twee volle lagen Keim.’ Dan het gouden wapenschild, een vis met drie gouden sterren. Door Schijf opnieuw verguld met Kölner Instacoll van de Zutphense bladgoudspecialist Linova. Boven dit schild zit een soort dakje, van verweerd beton. ‘De binnenkant daarvan heb ik zwart geschilderd om het wapen beter uit te laten komen.’ Alle deuren en kozijnen zet hij in de hoogglans met verf van Boonstoppel. ‘Voor het muurwerk heb ik Keim gebruikt.’

De grote grijze betonvlakken hoeft hij alleen maar schoon te spuiten. Speciale aandacht schenkt hij aan de beschadigingen die hij aantreft boven de balkondeuren. Overschilderen? Geen optie. ‘Dan krijg je een ontzettend groot kleurverschil. Vergelijk het met een oud huis waar je nieuwe stenen inmetselt. Dat ziet er niet uit.’ Schijfs oplossing: tamponeren met zelf gemengde en verdunde Keim. ‘Met een doek en een schuursponsje erbij. Experimenteren en proberen.’ Af en toe even van een afstandje bekijken of hij de juiste tint heeft gevonden. Dat is aan de doorgewinterde vakman wel besteed. ‘Je hebt met zo’n project echt eer van je werk.’

In zijn jongere jaren droomt Schijf van een beroep als reclameschilder. ‘Maar die wereld werd toen snel veroverd door de computer en bij de computer ligt mijn hart niet. Toen heb ik besloten meesterschilder te worden en het monumentenwerk in te gaan.’ Hij beheerst allerlei imitatietechnieken en zet letters op de ouderwetse manier. ‘Optekenen en penselen.’ Kleuren mengt hij zelf. ‘Dat leren ze tegenwoordig helemaal niet meer. Iedereen heeft de mond vol van het milieu, maar ik heb zelden afval. Puur door de laatste restjes verf te mengen en te gebruiken als voorlak en soms zelfs als aflak.’ Schijf grijnst. ‘Vroeger zei ik: ik ga nooit voor mezelf beginnen, nooit in Vlissingen wonen en nooit een Lada kopen. Da’s allemaal niet gelukt, maar ik heb nergens spijt van.’