Af is hij nog lang niet. Sander Bakker heeft nog allerlei plannen: ‘Misschien wil ik hem wat verlagen, dan wordt het een lowrider. Maar dan neemt het laadvermogen weer af, en dat is maar 250 kilo. Of misschien vervang ik het motorblok voor een zwaardere. Zijn top is nu 80 kilometer per uur, te langzaam voor het huidige verkeer.’
Sleutelen aan brommers
Hoe het vier jaar geleden zo begonnen is, met die restauratie? Bakker: ‘Ik mocht altijd, vroeger al, graag sleutelen aan brommers. Deze bestel-eend is niet veel meer dan brommertechniek met koetswerk er omheen: een boxermotor, twee cilinders, 435 CC, 16 PK. Dat sleutelen zit in de familie. De geschiedenis van mijn schildersbedrijf voer ik terug op 1898 toen een betovergrootvader. Hij heette Van Baarzel en begon een drogisterij-annex-verfzaak met een schildersbedrijf. De volgende generatie waren Bakkers. Een schildersbedrijf dat ook zonneschermen en rolluiken installeerde. Best technisch. De mensen kwamen voor een zonnescherm en we verkochten er schilderwerk bij, of andersom.’
Bakker volgde het Nimeto, haalde zijn ondernemersdiploma Industriële verftechniek met cijfers die recht gaven op het diploma Meesterschilder. In 1994 begon hij voor zichzelf. Tegenwoordig heeft hij één man vast in dienst plus een vaste, flexibele groep schilders, waaronder zijn vader, inmiddels over de 70. S.Bakker Schilderwerken bloeit. En daarbij is Sander Bakker dus ook autoliefhebber. ‘Ik lees veel bladen over het restaureren van oude auto’s. Mijn vader bouwde ooit een Ruska buggy om tot een look-alike Donkervoort. En mijn oom is een echte ‘citrofiel’, gek op Citroëns.’
Ronde vormen en toch stoer
En zo kwam Bakker bij het zoeken naar een opknap-auto ook op dat Franse merk uit. ‘Wat me bevalt aan een eend is de eenvoud. Dat hij overal ronde vormen heeft en tóch stoer is.’ De wagen kocht hij in zijn eigen dorp van een wijnhandelaar, die hem om zijn beurt weer had geïmporteerd uit Frankrijk, waar hij van een visser was geweest. ‘Nee, vis is er niet in vervoerd,’ lacht Bakker. ‘Maar de zeelucht heeft wel voor corrosie gezorgd.’ De wijnhandelaar repareerde weinig aan de auto. Het voertuig dat Bakker aanschafte roestte, lekte en moest in alle opzichten dringend nagekeken worden.
FOTO’S: WIJNHANDEL WIJNBLAD
Volgt een lang verhaal voor liefhebbers. Over brandstofleidingen met moeilijke klemmetjes, elektriciteitsdraadjes, het vinden van de juiste onderdelen, de keuze überhaupt om te restaureren (‘Sommige liefhebbers vonden hem in oude staat het mooist. Die zeiden: vernis er over en niets meer aan doen’), enzovoort. Bijzonder: het moest allemaal gebeuren in de kleine bedrijfsloods van Bakker in Bergschenhoek. ‘Voor die auto had ik een werkbank nodig. Daarom heb ik een container gehuurd waar ik mijn steigermateriaal in bewaar.’ Ander punt: geen werkbrug. Alles wat ónder de auto moest gebeuren moest dus op de rug.
Bokkenpoot
Reinigen was één van de eerste stappen. Onder de auto deed Bakker dat met een bokkenpoot met M600 wasbenzine in de ene hand en de luchtspuit in de andere. ‘Lekker ouderwets. Ik gebruikte er wel een volgelaatsmasker bij en beschermende kleding.’
In plaats van tectiel (‘dat vind ik zo stinken’) gebruikte Bakker Rust-Oleum/Mathys Noxide watergedragen roestwerende coating. Een typisch schildersproduct. Zoals hij ook Rust-Oleum Alkythane primer en high gloss 7500 inzette om de bestel-eend te spuiten. Daar gebruikte hij zijn ‘gewone’ HVLP-spuit met bovenbeker voor en zijn ‘gewone’ airless spuitapparaat Wagner SF 23. ‘De HVLP voor de bewegende delen en voor de delen die ik los kon halen, zoals de spatborden. Met de airless spoot ik het koetswerk. Ik koos voor Rust-Oleum omdat ik het kende als schilder. Het is robuust, droogt snel en het is een 1k-product, wat betekent dat ik met één pot gedurende langere tijd alles kon spuiten. Dat is belangrijk is voor de egaliteit van de kleur.’
Die kleur kwam uit het receptenboek van Citroën, AC 645 Myosotis Bleu (myosotis is vergeet-mij-nietjes, red.). Bakker: ‘Met de HVLP was het relatief makkelijk. De bovenbeker profiteert van de zwaartekracht, waardoor je heel gelijkmatig spuit. De airless was een uitdaging. Ik mengde de verf in een precieze verhouding bij met M600 en ik gebruikte een 11/30 nozzle; opening 11 inch, spuithoek 30 graden. Zo kreeg ik een heel precies spuitbeeld van ongeveer 20 centimeter zonder tailing.’ Als SchildersVakkrant langskomt, komt de eend net van een bevriend polishing bedrijf, Angelwax Nederland, die de lak met korrel P 4000 geslepen heeft en daarna gepolijst met een glaswax.
Logo uit 1960
Overigens heeft Bakker ook heel veel plamuur-uren in de auto zitten. Al was het maar omdat hij twee raampjes in het laadgedeelte heeft laten dichtlassen, waarna dat deel helemaal moest opgaan in het koetswerk. Bakker maakte een mal van hardboard om de plamuur-kromming van de koets te trekken en gebruikte speciale vlakmessen en schuurgereedschap. Plamuren deed hij met het uit de scheepsbouw bekende Epifanes 2 komponenten EPOXY Filler 1500 & Finishing Filler. ‘Die ramen wilde ik weg, omdat ik mijn grootvaders bedrijfslogo op de zijkant wilde.’ Dat deed een directe buur voor hem, Ivonne van den Nieuwendijk, die in het bedrijfspand ernaast een schilder- en decoratiebedrijf runt. Zij maakte sjablonen van het logo uit 1960 en schilderde de letters eerst strak in de mal, waarna ze met de Rust-Oleum op kleur de letters ‘beschadigde’ zodat ze oud lijken.
Bakker: ‘Ik rijd er af en toe mee, op zondag. Lekker toeren. En als ik in het dorp een offerte kom opnemen neem ik hem wel eens mee. Mensen zeggen wel dat ik de auto op slimme plekken in het dorp moet parkeren als reclame. Maar daar moet ik nog even over nadenken. Ik heb er nu zoveel uren aan gewerkt, het zou jammer zijn als er iets mee gebeurt.’
De eend van Bakker in volle glorie zien? Bekijk de video op SchildersVAKTV
