De statige bomengalerij van het Lange Voorhout eindigt abrupt bij de paleisachtige gevels van de Raad van State aan de Kneuterdijk. Dit is geen Haagse humor want de straat dankt haar naam serieus aan een dijkje bij de Haagse Beek en de kneuter, dat een klein vogeltje is. De grondig gerenoveerde gebouwen van de Raad van State hebben niet bepaald iets kneuterigs. Haagse humor kan ontwapenend zijn, het resultaat van de vernieuwing wekt ontzag.
De Raad van State is de oudste staatsinstelling van Nederland. Gehuisvest in de oude, statige panden waar Koning Willem II en Johan van Oldenbarnevelt ooit resideerden, werd het allemaal wat krapjes. Aan de rijke palmares van het architectenbureau van Evelyne Merkx en Patrice Girod prijkt sinds kort ook de indrukwekkende versmelting van klassieke allure met fonkelnieuwe architectuur. De lovende kritieken in de vakpers spreken boekdelen en dan heb je iets goed gedaan. Naast de architectuur gingen ook de aangebrachte decoraties als een lopend vuurtje door schilderend Nederland. Een goede reden voor de SchildersVakkrant voor een inspectie ter plekke.
Rescura
Op de eerste vrijdag de 13e van dit jaar ontmoet ik onderaan de traptreden Teun en Antoinette Bleijenberg. Zij zijn de drijvende krachten achter Rescura, het gerenommeerde Vakatelier voor Restauratie & Decoratie. Antoinette Bleijenberg (onder ons bekend als jurylid van de SchildersVakprijs) heeft zelf een groot deel van de decoraties aangebracht. Betere gidsen kan ik mij niet wensen. Zonder hen had ik ook nooit door de paleisachtige zalen kunnen dwalen, want de beveiliging is niet mals. Dit afgeschermde gedeelte is gereserveerd voor ontvangsten en vergaderingen en hier bevindt zich ook het kantoor van Piet Hein Donner, de nieuwe vicepresident van de Raad van State. In de volksmond aangeduid als de ‘onderkoning van Nederland’ want Koningin Beatrix is de officiële voorzitter.
De receptie
Een aimabele heer verwelkomt ons bij de receptie en met zijn pasje opent hij een beveiligde deur. We betreden de wondere wereld van Hare Majesteits naaste dienaren. De hoge, langwerpige zaal ademt een voorname sfeer. Het daglicht is zacht en aangenaam. Handgestucte slingers van bladeren centreren rond de goudkleurige kroonluchters. De vloer waarop we staan is van glanzend gepolitoerd marmer waarvan grijsgroene banen de licht gekleurde vlakken omzomen. Sierlijke plafondlijsten vormen de overgang naar de wanden.De grijs-beige wanden worden gescheiden door penanten die net een tintje donkerder zijn. Het zachte ton-sur-ton kleurencontrast doet feeëriek aan. Boven de kroonlijsten van de deuren zijn halve cirkelbanen geschilderd met daarin gouden v-vormige vleugeltjes. De rechthoekige panelen in de statige deuren zijn met bladgouden banen afgebiesd. De toon is meteen gezet.
Wanddecoratie
Teun Bleijenberg opent een deur die ons via de trappenhal naar de hoger gelegen vertrekken leidt. Aan een wand onderaan de trap hangt een ingelijste uitsnede van de oorspronkelijke wandversiering waaraan Evelyne Merkx haar inspiratie voor de decoraties heeft ontleent. De zaal die we nu betreden is van een serene schoonheid. Geïmponeerd probeer ik de wanddecoraties te ontcijferen. Antoinette Bleijenberg biedt mij de reikende hand. Op de minerale muurverf geschilderde wanden zijn talloze licht glanzende stippen aangebracht. Ze stellen de sterk uitvergrote pixels van een foto voor. Sierlijke lijnen van bladgoud verbeelden de contouren van een pauw.
Behang
In een aangrenzende kamer verbaas ik mij over het ingenieuze patroon van kleine blaadjes. Eeuwen geleden bevond zich hier de koninklijke plee maar vandaag de dag worden er borrels geserveerd. Heden en verleden hebben elkaar gevonden. Met trots vertelt Teun Bleijenberg: ‘Door een geavanceerd systeem wordt het patroon voorgesneden in meters lange rollen. De folie wordt, een meesterbehanger waardig, op de wanden aangebracht en met engelengeduld worden tienduizenden stukjes folie weggepulkt.’ Het resultaat is verbluffend. De daar naast gelegen zaal ademt geschiedenis. In de met handweefsel behangen kamer met gouden stippen zweert Koningin Juliana op een schilderij trouw aan de grondwet.
Als we de met bladgoud versierde spiegelzaal binnenwandelen krijgt Teun Bleijenberg eindelijk de gelegenheid ons bezoek vast te leggen en eerlijk gezegd, ik heb me wel eens onprettiger gevoeld.
De balzaal
Aan het slot van de rondgang betreden we de statige balzaal. Gemarmerde pilaren omzomen een enorm tapijt, het gewelfde plafond is bezaaid met gouden stipjes en achter in de zaal schittert een gouden muur. Ik word heel even stil. De formidabele cappuccino in het restaurant van het publieke gedeelte brengt ons weer in de gewone wereld. We nemen nog even de tijd om onze dagelijkse beslommeringen te bespreken en vanwege hun bezoek, komend weekend aan de Efteling, neem ik met een kwinkslag afscheid van mijn gidsen. ‘Houdoe, hè!’