Dirk van Mourik is een gelukkig man. De senior schilder van Weijman Vastgoedonderhoud strijkt in volle concentratie met een kwast over één van de luiken van de Schweer bey der Beckehof in Dieren. Zonnetje aan de hemel, strakblauwe lucht, achttien graden. Wat wil een schilder nog meer? ‘In deze tijd is productie draaien vaak heel belangrijk’, zegt Van Mourik. ‘Het moet allemaal snel gebeuren. Bij deze klus draait het echt om vakwerk en dat is heerlijk.’
Schweer bey der Beckehof dankt zijn naam aan de Amsterdamse koopman Casper Schweer bey der Becke (1827-1905). Hij liet in zijn testament opnemen dat vanuit zijn nalatenschap een hof moest worden gebouwd in Dieren. In opdracht van de Nederduitsch Hervormde Gemeente van Amsterdam kwam zijn wens tussen 1910 en 1913 in vervulling aan de Harderwijkerweg, destijds een grindpad. Schweer bey der Becke dreef een bakkerswinkel aan het Rembrandtplein, maar verdiende zijn geld vooral in de beurs- en onroerend goed-handel. Wat zijn band met Dieren was is onduidelijk. Mogelijk sprak de weldadige rust van het dorp hem aan.
Daarvan is in een eeuw tijd – een enkele passerende auto uitgezonderd – verrassend weinig veranderd. Inmiddels zijn bewoners van alle pluimage welkom in Schweer bey der Beckehof, mits ze 55-plus zijn. Dit terwijl het complex, bestaande uit 35 woningen, een bestuurskamer en een kapel, hoofdzakelijk was gebouwd voor oude echtparen ‘van rechtzinnig beginsel’. Architect Christiaan Bernard Posthumus Meyjes senior (1858-1922) tekende voor het ontwerp, geïnspireerd door de nieuw historiserende stijl. Deze manier van bouwen was in zwang in steden als Amsterdam en Haarlem in de zeventiende en achttiende eeuw en kende rond 1900 een opleving.
Zeven jaar geleden is het 106 jaar oude pand volledig gerenoveerd, de toegangspoort met gouden sierletters inbegrepen. Van dit portaal – voorzien van de wapens van de gemeenten Amsterdam én Rheden – blijven de schilders van Koninklijke Weijman af. Wat zij wel doen? Onder meer kozijnen, daklijsten en -kapellen, deuren, luiken en pilaren van vers schilderwerk voorzien. Zodat het complex, in opdracht van woningcorporatie Vivare, er weer een jaar of acht tegenaan kan.
Projectleider namens Weijman is Clemens Braamhaar, die op een zonnige dinsdagochtend heeft plaatsgenomen in de bouwkeet. De koffie pruttelt en een stuk of tien plastic bekers staan klaar voor de schilders die weldra pauze hebben. Eén van hen, Evert Wiggemans, komt vast binnenvallen. Hij is de voorman van het korps werklieden, bestaande uit vijf schilders, twee leerling-schilders, twee timmermannen en twee glaszetters. ‘Het valt op dat dit gebouw goed is onderhouden’, stelt Wiggeman. ‘Er zijn dan ook weinig bijzonderheden. Het houtrot is minimaal en het werk verloopt vlekkeloos.’
Tijd voor een rondleiding; langs de binnentuin waar taxus, hulst en rozenstruiken bloeien. Een gietijzeren waterpomp markeert het centrale punt. ‘Het enkel glas van de woningen gaat eruit’, vertelt Braamhaar. ‘Dat vervangen we door isolatieglas van Stolker van zeven millimeter dikte, mét monumentale uitstraling.’ De oude ruiten blijven bewaard en komen beschikbaar voor andere restauraties.
De glasvervanging is in handen van Christiaan Hommes en Ed Roest, die er op de binnenplaats hun eigen hoekje voor hebben ingericht. Hommes omschrijft de werkzaamheden: ‘Oude stopverf uitkrabben, de ruit losmaken, schoonmaken, schuren, gronden, nieuwe ruit erin zetten en afstoppen met Monustop van Den Braven.’ Dit product hardt onder invloed van luchtvochtigheid uit tot een duurzaam elastisch rubber. Braamhaar: ‘Stopverf gaat in de loop van de tijd barsten. Monustop is flexibel en kan veel meer hebben.’ Het schilderwerk gebeurt met ‘bio-based’ verf van Copperant. Op basis van kleurhistorisch onderzoek uit 2012, hebben de luiken een rood-groene kleurencombinatie gekregen en de kozijnen en dakkapellen een gelige tint. Het houtwerk direct om de ramen is gebroken wit geschilderd.
De onderhoudsbeurt was nodig omdat het schilderwerk verschraalde. Weijman blijft Schweer bey der Beckehof eens in de drie jaar inspecteren. Dit onder het mom van Resultaatgericht Samenwerken en aan de hand van een serie zogenoemde kritische prestatie-indicatoren, zoals de glansgraad van de verf. ‘De glansgraad meet je bij het begin en vormt een van de vertrekpunten van de onderhoudscyclus’, weet Braamhaar.
Volgens de projectleider valt of staat bij dit soort projecten alles met de kwaliteit van het schilderwerk. Maar laat hem geen rollers zien. ‘Daar krijg je een sinaasappeleffect van. Op een monument horen kwaststrepen.’ Toch komen rollers er wel degelijk aan te pas. Maar alleen om de lak aan te brengen, uitstrijken gebeurt met de kwast. ‘Hiervan gaan onze schildersharten sneller kloppen’, spreekt Braamhaar namens zijn mensen. Vraag dat maar aan Dirk van Mourik: ‘We krijgen hier de tijd om iets moois te maken en kunnen dit gebouw weer minimaal acht jaar doorgeven. Dat is mooi.’
Vivare hecht aan monumenten
Hoewel exploitatie van monumenten bij woningcorporaties onder druk staat, beschouwt Vivare het als zijn taak deze oude panden te behouden. ‘Veel monumenten zijn ooit gebouwd om arbeiders goed onderdak te geven’, zegt projectleider Ilco Postma van Vivare. ‘Ze symboliseren waar we als woningcorporatie vandaan komen en dat moeten we beschermen.’ Weijman Vastgoedonderhoud is de vaste partner van Vivare voor het monumentale bezit in de regio, zoals Schweer bey der Beckehof in Dieren. Weijman beschikt over het certificaat Erkende Restauratiekwaliteit Monumentenzorg (ERM) en voert in Dieren planmatig onderhoud uit, samen met Bouwbedrijf Hoffman, tevens erkend restaurateur. De woningen rond het hofje krijgen een zuiniger energielabel door het aanbrengen van isolerende beglazing en achterzetramen. Ook is de tocht- en kierdichting verbeterd.