Alexander Schilderman noemen ze hem. Of de keukenschilder. De bijnamen illustreren hoe snel Jeroen Timmerman (46) is opgenomen in het team van De Nooy Schilders uit Voorthuizen. Hij ligt goed in de groep, zoveel is duidelijk. Een groot deel van zijn collega’s woont de diploma-uitreiking van Timmerman bij op het Nimeto. Hoewel het formeel om een mbo-certificaat gaat, “Uitvoeren van schilderwerk”, officieel erkend door het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap. De Utrechtse vakschool biedt hiermee een traject op maat voor eenieder die zich wil laten omscholen.
U vraagt, wij draaien
‘Wij zijn heel flexibel’, zegt Marcel van der Borden, teamleider vastgoed op het Nimeto. ‘Op maandag, dinsdag, woensdag en donderdag kun je hier terecht. Wanneer je maar wilt. Er zijn altijd docenten aanwezig.’ Met dit u-vraagt-wij-draaien-principe speelt de school volgens hem in op een groeiende behoefte. ‘Voor een diploma moet je ook vakken als rekenen, Nederlands, en loopbaan & burgerschap doen. Daar zit niet iedereen op te wachten. Velen hebben kosten thuis, een gezin.’
Zoals Jeroen Timmerman, die bij De Nooy als Alexander – zijn tweede voornaam – door het leven gaat omdat ze al een Jeroen in de gelederen hebben. En zijn echte achternaam past natuurlijk niet bij zijn beroep, vandaar Schilderman. Die tweede bijnaam slaat op zijn verleden in de horeca. Jeroen was sous-chef. Onder meer in een restaurant in Hooglanderveen en op het Mediapark in Hilversum. ‘Ik was kok, had een leidinggevende functie’, vertelt hij, nadat hij op een doordeweekse avond uitgebreid in de bloemetjes is gezet door het Nimeto.
Te veel hooi op de vork
Wanneer Jeroen ergens aan begint, bijt hij zich erin vast. Een kwaliteit, maar ook een valkuil. ‘Tijdens mijn periode in de horeca heb ik te veel hooi op mijn vork genomen.’ Het leidt tot meerdere burn-outs, waarvan de derde en laatste met afstand het heftigst is. ‘Ik heb er hulp bij gehad, therapie. Ondertussen ben ik aan het werk gebleven, om niet in een gat te vallen, alleen maar tegen de muur aan te kijken. Ik ben op een buurtbusje gaan rijden.’ Schilderen bij familieleden is iets wat hij altijd al doet. ‘Vind ik ontspannend.’
Het is zijn zwager die het balletje naar zijn huidige beroep aan het rollen brengt. ‘De Nooy was bij hem aan het schilderen. Mijn zwager vroeg of ze nog een nieuwe collega zochten.’ Ja dus. ‘Toen zijn we gaan kijken naar een opleiding.’ Hans de Nooy – negende generatie eigenaar van het familiebedrijf – en diens werknemer Jeroen Hoefkens (inderdaad, de andere Jeroen) krijgen hem enthousiast voor het Nimeto, waarmee zij zelf goede ervaringen hebben. ‘Bovendien zat ik op mijn leeftijd niet op vakken als Nederlands en Engels te wachten.’ Een rondleiding van de eerdergenoemde Marcel van der Borden geeft hem het laatste zetje. Gecombineerd met een werkervaringsplek bij De Nooy, kan het traject van werkend leren beginnen.
Even daarvoor probeert het UWV hem nog terug in zijn oude professie te krijgen. ‘Ga de horeca maar in, daar heb je je papieren voor, zeiden ze. Maar dat was juist wat ik niet meer wilde, vanwege de werkdruk. Ook naar mijn kinderen toe wilde ik dat niet meer. Die heb ik meer slapend gezien dan wakker. Je leeft langs elkaar heen, dat is niet leuk.’
Woonkamer als proeftuin
Komt hij in de horeca keer op keer voor verrassingen te staan, ‘reserveerden er tien man, kwamen er tachtig’, als schilder is zijn werk meer afgebakend. ‘Je weet wat er moet gebeuren. Schilder zijn bevalt super. Ik probeer thuis dingen uit, feitelijk is de hele woonkamer een proefplek. Ik neem dit werk heel serieus, ook naar klanten toe. Doe bij de klant alsof je thuis bent, is mijn credo. Je schoenen uit, de boel netjes achterlaten. Behangen vind ik ook mooi om te doen, daar ga ik nog veel mee oefenen.’
Zijn leergierigheid is tekenend. Van der Borden: ‘Jeroen zoekt alles uit, dat merk ik bij alle volwassenen die we hier opleiden.’ Hans de Nooy: ‘Jeroen is veel gedrevener dan de meeste jonge jongens. Hij wil graag, is positief. En hij kan kitten. Dat lijkt misschien simpel, maar dat is het niet. Daarbij is Jeroen ook nog eens een lekker sociaal mens, dat scheelt ook.’ Adri Pols, zijn praktijkdocent op het Nimeto: ‘Dat is toch een stukje horeca in Jeroen. Mooi om te zien hoe hij zich handhaafde tussen gasten van zestien die hier de toko afbraken. Die balans in de groep vinden wij heel prettig.’
Dat hij als kok nieuwe collega’s opleidde, verbaast Sharda Parmanand niets. Ook zij laat zich op het Nimeto omscholen tot schilder. ‘Jeroen is heel gestructureerd, geordend en rustig. Hij was de enige in de groepsapp met andere leerlingen die in staat was op afstand te helpen. Wanneer ik in paniek raakte en van hem een appje kreeg, besefte ik: ik heb nog tijd. Hij is een goede leermeester.’
‘En nu doorhappen’
Tegelijkertijd moet hij in zijn rol van leerling juist vaker de rust bewaren, vindt zijn directe collega Henk de Bruin. ‘Maestro, gefeliciteerd, top gedaan! En nu doorhappen’, roept hij Jeroen toe. Om vervolgens rustig te beschouwen: ‘Alexander is een topkerel, ik heb een heel goed gevoel bij hem. Hij is soms nog wel te zenuwachtig, te gespannen. Dat komt omdat hij zich héél graag wil bewijzen. Tegen mij zegt hij vaak: jij schildert met je ogen dicht. Maar dat is ervaring.’
Zoals de zij-instromer zelf wellicht kookt met zijn ogen dicht. Wie weet komt dat in zijn nieuwe beroep nog weleens van pas, merkt hij gekscherend op. Grijnzend: ‘Als klanten eten willen, kan ik voor ze koken.