De afgelopen maanden heb ik er naar toe mogen leven maar niet eerder dan toen de spanning zo hoog op liep of het wel goed zou gaan werd mij de naam onthuld. Eindelijk kon ik de vier letters, want dat mocht ik al die tijd wel weten, op het nog maagdelijk witte bordje schilderen. Het geboortebord voor de tuin van de nieuwe ouders had ik in december al gemaakt maar als wisselgeld ook voor hen geheim gehouden. Met een magistraal slotakkoord werd de negen maanden durende compositie beëindigd.
Dat dit geen dertien-in-een-dozijn muziekje zou worden werd ons al snel duidelijk. Als aanstaande grootouders kun je over van alles en nog wat twijfelen maar nu stapelden de vragen zich op. Alle argumenten waarom ze beter niet…zijn onze revue gepasseerd maar dan nog houd je de natuur niet tegen. En achteraf gesproken….
Wij zagen een geboortebord in de tuin een straat verderop staan, een uit triplex gezaagde auto, waar mijn eega enthousiast over was maar waarvan ik dacht; dat kan anders. Onze schoondochter was nog lang niet uitgeteld dus ik had tijd genoeg. Denk je dan.
Met de onverwoestbare stripverhalen van Marten Toonder over Ollie B. Bommel in mijn achterhoofd kwam ik al snel op het idee van de Oude Schicht. Talloze plaatjes verder had ik nog geen enkel handvat tot ik een 3D CAT tekening van de Schicht op het internet tegenkwam. Een beetje draaien en ik had hem in de juiste positie.
Je kunt van de Gamma zeggen wat je wilt maar ze hebben wel die handzame MDF platen die je haaks op elkaar kunt lijmen en zonder al teveel moeite in een passende vorm kunt zagen. Met restanten Sigma Nova primer en Sigma Nova Satin heb ik mijn variant op de Oude Schicht zijn kleur gegeven. Ik had even tijd om van mijn beroep een hobby te maken en voor je aanstaande kleinzoon is dan geen moeite teveel.
When a plan comes together
Achteraf waren we nog blij want twee dagen na onze thuiskomst uit Curaçao wordt ik kronkelend wakker van de pijn. Hee wat is dat nou weer. Het bezoekje aan de huisarts wijst op een niersteen. De ziekenhuismolen komt langzaam op gang. Echo’s en zelfs een CT-scan, kosten noch moeite worden gespaard om het onding te lokaliseren. Een operatie is onvermijdelijk want te groot maar door technische malheur wordt de uiteindelijke actie uitgesteld tot even na het weekend van de geboorte van onze kleinzoon.
Je kleinzoon vergelijken met een niersteen is een gewaagde onderneming maar in dit geval waren beiden te groot voor een natuurlijke uitweg. De steen – een bruin plakkerig stukje kauwgum – werd onder narcose met chirurgische precisie verwijderd en ook onze kleinzoon koos voor de koninklijke uitweg namelijk de keizersnee. Had ie zelf al gezien want hij weigerde in te dalen en met de acht pond schoon aan de haak had ie er nooit ‘door’ gekund. Slimme vent. Lijkt misschien op z’n opa.
Of het zo had moeten zijn weet ik niet maar in het ziekenhuis krijg ik een één persoonskamer en ik kan om tien uur ’s avonds het licht uitdoen voor aangename nachtrust. Slapen is misschien een groot woord maar vlak voordat het licht aanfloept hoor ik in mijn droom – alsof het ter plekke wordt uitgevoerd – de muziek van een LP uit mijn pubertijd. Kristal heldere klanken die ik noot-voor-noot kraakhelder hoor. Veertig jaar niet meer gehoord.
Met zaklamp en bouwhelm graaf ik in de spelonken van mijn geheugen in de LP collectie op zolder. in een uithoek vind ik hem. Een stoffige plaat uit de jaren zeventig.
Wanneer ik de plaat in mijn handen heb valt het kwartje. Het was de titel: Clearlight Symphony.