Woensdag 28 november, 17.40 uur is het weer zover. Zit je net, gaat
de telefoon. “Spreek ik met degene die over de inkoop gaat?” vraagt een jonge
Madonna aan de andere kant van de lijn. De Pieten-Zonder-Veer op de tv worden
het zwijgen opgelegd.
Vandaag wil Sigma van mij weten wat ik van mijn vaste leverancier (*) vindt. Meneer Sigma heeft mij een week eerder een briefje gestuurd met de mededeling dat meneer het héél belangrijk vindt om mijn mening te horen. Dan kan meneer Sigma mij nòg beter van dienst zijn.
Ik wordt een keer of tien per jaar benadert door verffabrikanten die via Studenten-Met-Een-Krappe-Beurs mij het hemd van het lijf proberen te vragen.
De vragen zijn blijkbaar door diezelfde studenten bedacht want welke ondernemer weet spontaan uit zijn hoofd te melden hoeveel metaalverf in het eerste kwartaal van 2007 meer of minder is ingekocht ten opzichte van het eerste kwartaal van 2006?
De multiple-choise vragen hebben, als vertrouwd, dezelfde antwoorden: een cijfer van tien of lager en belevingswaarderingen aflopend van uitstekend tot slecht.
We lopen samen de hele riedel vragen door. Van deskundigheid tot servicegerichtheid. Van bereikbaarheid tot aan het kopje koffie aan de balie.
Slotvraag is deze keer of ik nog een aanvullende opmerking heb naar aanleiding van dit onderzoek.
Jazeker! Waarom wil meneer Sigma niet gewoon weten wat ik van zijn verf vindt?
Madonna bedankt mij voor mijn medewerking en ik bedank haar voor het missen van het Sinterklaasjournaal.
(*) Verfteam Martin: toppiejoppie, jongens!