Mijn zoon (6 jaar) houdt vreselijk veel van Lego bouwen. En, eerlijk is eerlijk, ik vind het zelf ook nog steeds erg leuk om te doen. En nu heeft de mazzelaar ook nog eens een belachelijk grote hoeveelheid Lego gekregen van een kennis. Dus nu bouwen we regelmatig samen alles wat hij maar kan verzinnen. Zoals bijvoorbeeld deze boot met hijskraan.
Ik laat hem dan altijd zoveel mogelijk zelf bouwen, zonder te sturen hoe het moet. Zo bouwde zoonlief zelf de poten van de hijskraan. En zoals een kind met Lego speelt, waren dat dus niet hele sterke, brede poten maar gewoon lekker blokjes op elkaar gestapeld. Aan mij de schone taak om daar toch iets stevigs van te maken. Want het stortte bij ongeveer iedere beweging in.
Ik had al een soort brug ertussen gebouwd, wat niet hielp, toen me ineens te binnen schoot: schuin! Net zoals een schor van een steiger. Driehoeken maken. En dat hielp! Zelden heb ik bewijs van de sterkte van een driehoeksconstructie zo in de praktijk gebracht zien worden.
Van een gammele constructie werd het met het aanbrengen van de twee schuine stukken, je zou het schorren kunnen noemen, ineens een behoorlijk sterke constructie die zelfs wat gewicht kon hijsen. De moraal van dit verhaal? Die schuine verbindingen werken echt! Ze maken je constructie veel stabieler en steviger. Toch zie ik nog steeds wel eens steigers staan met slechts één schor per frame en zonder stabilisatoren.
Ja, ik weet het, komt ie weer met zijn bijdehante commentaar vanaf de zijlijn. Dat klopt. De echte reden dat ik dit bericht gemaakt heb, is dan ook dat mijn zoon heel graag een foto van zijn hijskraanboot op internet wilde. Dat is dus nu gelukt. En de volgende keer dat u een steiger opbouwt, denkt u hopelijk toch even aan die hijskraan, dat zoontje en dan aan uw eigen (klein-)kinderen. Wedden dat die schorren en stabilisatoren er allemaal netjes opgaan dan?