Het lijkt een verschijnsel dat toeneemt. Vroeger had je opzichters en interne technische diensten. Daar wisten ze van hoe vorken in stelen staken en van de hoed en de rand. En.. deden ze alleen moeilijk over geld, maar niet per
se over kleuren en over verfsoorten.
Daar zaten ook nadelen in. Die van een ons-kent-ons sfeertje, van ‘zo doen we dat wel ff’. Het project waar ik het over heb was een monument van tweehonderd jaar oud. Er zijn heel wat verkeerde keuzes gemaakt met monumenten,
de afgelopen decennia.
Maar nu zijn die interne technische mensen bij gemeenten, corporaties, eigenaren, beheerders weg. En daar komt hoog opgeleid volk voor terug. Hoog opgeleid in babbelen en rapporten schrijven en projecten oppakken. Niet per se,
of eigenlijk in het geheel niet, in het vakmatig of ambachtelijk werk in de bouw of restauratie.
En die mensen gaan met elkaar praten. Zetten lijnen uit. Bedenken beslismomenten en beleggen daar een scrumteam voor. Of, erger, huren een adviesbureau in en een onderzoeksbureau en een bureau dat daar dan conclusies uit moet trekken. In plaats van dat ze zeggen: ‘doe maar 9010, zoals het was’. Dat zéggen ze vaak wel, maar dus pas na al dat gebabbel en gebrief.
Ik zag het bij een gemeente. Ik weet het ook van restauratieprojecten: steeds meer mensen met, als je geluk hebt, een kunsthistorische achtergrond en, als je minder geluk hebt, een bedrijfs- of beleidskundige achtergrond, die met elkaar gaan bepalen hoe een monument gerestaureerd moet worden. En de vakman blijft maar even rustig wachten tot de hoogopgeleiden zijn uitgebabbeld. Ergerlijk.
Ik hoor het nu ook over de recreatiewereld. De pretparken en dierentuinen en publiekstrekkers van deze wereld. Daar zijn ook steeds meer babbelmensen met elkaar aan het stoeien en hebben de échte ambachtslieden, die het maken moeten, steeds minder tijd. Omdat de mensen overal een mening over willen hebben maar geen beslissing kunnen nemen. Omdat verantwoordelijkheden verdeeld worden in plaats van genomen.
Er is een piepkleine kentering. Dat er, tenminste al babbelend, iets meer credit gegeven wordt aan de mensen in ons land die iets kúnnen. Zonder wie de huizen instorten of überhaupt niet gebouwd worden. Een herwaardering van de
professional en vertrouwen op diens kennis. Dat zou voor iedereen een goed idee zijn.