Dat vind ik nog wel het meest verbazende van deze lock-down situatie: dat we horen dat de criminaliteit gedaald is in plaats van gestegen. In de Verenigde Staten was er meteen een run op de wapenzaken: de brave Amerikaanse burger verwacht plunderingen en roofpartijen als het noodlot toeslaat. En zelfs in dat land, waar miljoenen mensen opeens zonder werk en zonder verzekering zitten, blijft het -tot nu toe- op dat vlak rustig.
Maar in ons land? De beroepsboef? Ik – onverbeterlijk romanticus- heb altijd gedacht dat boeven stelen om hun hongerige huisgezin te voeden. Kennelijk lukt dat zonder stelen ook wel. Kroegen en casino’s om het huishoudgeld onbezonnen in uit te geven zijn wel gesloten, natuurlijk. Dat scheelt.
Dus. Maar. Dat binnenzitten en dat braaf over straat wandelen, tegemoetkomende mensen behandelen als olietankers op drift, dat gaat de mens, een sociaal en avontuurlijk en op rennen over de savannes ingesteld dier, toch aardig op de zenuwen werken.
In de supermarkt heb je al van die mensen die onwijs luid bij elke stap een grap en een kwinkslag laten horen, een wanhopige schreeuw in de schichtige leegte. En het jongvolk dat samenschoolt en dus boetes moet krijgen neemt ook toe.
We zijn 1 april al voorbij, maar ik kan me goed voorstellen dat mensen die steeds die busjes zien komen aanrijden en het vrolijk gepraat van de schilders moeten aanhoren daar buiten, op grappen gaat zitten zinnen: es even ’s nachts die planken weghalen, en dan kijken hoe ze reageren. Sowieso kan ik me voorstellen dat meer klanten je op je vingers gaan kijken en opmerkingen over je werk hebben. En dat bewoners gaan klagen over herrie en te vroeg beginnen en te lang doorgaan en te hard praten: de bemoeizucht en de irritatie nemen toe, en jullie, schilders, gaan dat merken.
En verder denk ik, onverbeterlijk romanticus, dat ook menig thuiszittend kantoorklerk of werkzoekend persoon nu verlangend naar die kerels en meiden in die witte pakken zit te kijken. Nee, niet zó’n soort verlangen, al kun je ook dat niet uitsluiten, maar ik bedoel meer de realisatie dat je met de kwast in je hand een eerlijk beroep hebt waar altijd vraag naar is, dat je lekker buiten staat en dingen mooi mag maken. Echt werk voor echte mensen. Wie weet gaat deze situatie nog voor aanwas voor onze vergrijzende sector zorgen.
Nee het gaat niet voor nieuwe aanwas zorgen.dat het vergrijst hebben we helemaal aan ons zelf te danken. De waardering is laag en vaste banen zijn er sporadisch. Uitzendkracht schilder worden tegen een mager tarief.en in de winter geen zekerheid voor werk. Huis kopen blijft een ver van je bed show. En je staat in weer en wind te stoffen en te nevelen. Het is zeker geen topbaan.
Altijd maar klagen. Dan ga je toch lekker in de horeca werken.