Al veertig jaar schilder ik met Sigmaverf maar nu mocht ik toch een keertje mee: schuitje varen met de Sigmaboot. Bestaat die dan? Jazeker en een uniek exemplaar ook nog eens. De uitnodiging kwam van mijn favoriete verfgrossier Driessen Verf, filiaal Eindhoven, in de persoon van Rick Blommerde hier rechts op de foto.
Het gezelschap bestond uit een kleurrijke doorsnee van zes schilders, allen zzp’ers, één directeur-met-personeel, drie accountmanagers van de grossier en uiteraard de schipper die wij met Peter mochten aanspreken. Elf man in totaal en tevens het maximaal aantal opvarenden. Het werd een beregezellige dag.
De Sigmaboot is een platbodem uit de categorie ‘Zeeuwse Poon’ die in 1894 is gebouwd als vrachtschip voor het vervoer van o.a. aardappelen. Met een gemiddelde vracht van dertigduizend kilo piepers zeilde deze schuit jarenlang door West-Nederland. Totdat de vrachtwagens haar taken overnamen en de ‘Dankbaarheid’ zoals de boot altijd heeft geheten, een triest einde wachtte op een werf bij Uithoorn aan de Amstel.
Schipper Peter voorzag mij van nuttige informatie zodat ik, surfend op het internet, terechtkwam op de site van de Stichting Stamboek Van Ronde- en Platbodemjachten. De link naar de details van de boot staat onderaan deze blog en daarin worden we gewaar dat dit de enige van dit type platbodems is dat nog in de vaart is.
In 1966 trof ene Renger Kremer het schip in Uithoorn in zieltogende toestand aan en dankzij hem is de oude vrachtschuit omgebouwd tot, mag je wel zeggen, luxe passagierschip. In 1972 was de verbouwing klaar en daarvan getuigt de scheepsbel op de voorplecht waar het oorspronkelijke bouwjaar en het jaar van (tweede) tewaterlating in gegraveerd zijn.
In 1979 is Sigmacoatings de eigenaar geworden en dat kan je aan het onderhoud van het schip wel zien. Geen roestplekje te bekennen en alle eikenhout – waaronder kunstig gebeitelde ornamenten – glanzen bol in de blanke jachtlak. De loopvlakken zijn van onbehandeld vergrijst, teakhout en voorkomen dat je uitglijd.
Schipper Peter vertelde tijdens het zeilen op het Markermeer dat de houten masten en de gieken met hun lange rechte nerven van Oregon Pine maar ook hol zijn. Samengesteld zijn ze sterker dan massief. Als je goed kijkt zie je de naden.
Er was afgelopen donderdag nauwelijks wind op het Markermeer maar gelukkig kwam er plotseling een onweersbui opdoemen. Vrolijk fotograferen we de dreiging tot het het echt begint te spetteren en te waaien en de schilders – hun natuur volgend – naar binnen vluchten.
De schipper strijkt de zeilen en op de dieselmotor varen we de haven van Volendam binnen. En daar begint de echte lol.
De Volendamse verkleedpartij kan natuurlijk niet achterwege blijven en die ene wereldberoemde boulevard is in passend traag tempo toch nog vlug op-en-neer gekuierd. Een terrasje met plek voor tien man is ook snel gevonden en dan kan onze club gaan doen waar schilders ook heel erg goed in zijn: pimpelen en ouwehoeren.
Na een uurtje of drie zeilen we met een kalm gangetje terug naar de vaste ligplaats in Katwoude en sluiten we de dag af met een diner op het terras van restaurant De Waegh in Monnickendam. Het neveneffect van dit avondmaal was net zo prettig want filevrij sjezen we terug naar Eindhoven.
Met dank aan Driessen Verf hebben we deze Sigmacoatings relatiedag mogen beleven.
Interessante link:
Mooi Bas, fijn dat je er van genoten hebt.
Een mooi artikel van een geweldige dag.
leuk dat je erbij was.