Ik kwam er pas weer eens één tegen tegen wie ik per se niet ‘zzp’er’ mocht zeggen. Hij was een ‘ozp’er’, dat voelde voor hem toch heel anders. Ondernemer zonder personeel, ja. Het houdt een tegenstelling in tot mensen die óók voor zichzelf werken maar dat min of meer gedwongen doen, of die vooral hun arbeidskracht verhuren aan anderen en niet zelf opdrachten verwerven en klantcontacten onderhouden.
Nieuwe schildersbedrijven
Zo’n ozp’er, die gaan ze niet meer terug zien als werknemer bij het schildersbedrijf waar hij (of zij) ooit vandaan kwam. Sterker: ik zie de laatste twee jaar of zo een trend van ozp’ers die schilders in dienst nemen en dus, soms best snel, uitgroeien tot nieuwe schildersbedrijven.
Blijft de vraag wat de zzp’ers doen. Schildersbedrijven hebben het personeel hard nodig, dus wie er maar iets kàn en aan minimale eisen van werkdiscipline en sociale omgang beschikt kan zijn open sollicitatie naar zijn favoriete werkgever sturen. Grote kans dat hij (of zij natuurlijk) wordt aangenomen.
Komen ze terug in dienst?
Ik zie dat nog niet massaal gebeuren. Volgens mij merken de uitzendbureau’s het meer. Schilders die liever voor zekerheid, een volwaardig salaris en niet steeds maar wisselen van werkgever kiezen. Hoe zit het dan met die zzp’ers? Ze houden niet per se van het ondernemerschap, ze vragen vaak prijzen waarvan je weet dat ze er geen goed pensioen van kunnen opbouwen en waarschijnlijk geen aov kunnen betalen… waarom komen ze dan niet terug in dienst?
Allereerst: is er misschien schroom? Ik zou zeggen: werp die van je af. Als je als werkgever een aanbod wil doen aan die collega die je al zo lang als zelfstandige inhuurt: gewoon dóen, vragen staat vrij. En als je als stoere zelfstandige je altijd hebt laten inhuren, maar best ook gewoon in dienst zou willen komen: gewoon vrágen, daar ben je niets minder om als je dat doet.
Poppetjes en handjes
Iets anders is: is het schildersbedrijf wel ingericht op die zelfstandige, kan die ex-zelfstandige zijn (of haar natuurlijk) draai wel vinden als-ie weer in dienst komt? Er zijn nog altijd veel schildersbedrijven waar een top-down verhouding heerst: de directie beslist waar de poppetjes of handjes heengaan en wat ze daar moeten doen. Dat past niet lekker bij iemand die zijn (of haar) eigen boontjes heeft gedopt.
En er is het blijvende probleem van het ontbreken van doorgroei. Hoeveel teamleiders/calculators/werkvoorbereiders kun je hebben op hoeveel schilders? Dus waar moet de allround schilder dan heen die ambitie heeft om meer verantwoordelijkheid te dragen en navenant meer te verdienen?
Wie iets extra’s doet krijgt iets extra’s
Eén mogelijkheid: het schildersbedrijf veel sneller laten groeien. Hoe groter het bedrijf, des te meer talent en kwaliteit in het management nodig is. Ik ken daar voorbeelden van. Een probleem is: de kwaliteit op peil houden en de aanvoer van nieuwe werknemers op het uitvoerend niveau. Een andere mogelijkheid, en daar ken ik ook de voorbeelden van: een bedrijf als een soort samenwerking van zelfstandige mensen. Iedereen samen verantwoordelijk voor de resultaten. Wie iets extra’s doet kan rekenen op iets extra’s. Wisselende rollen waardoor iedereen de verantwoordelijkheid neemt waar hij (of zij) op dat moment het meest voor geschikt is. Een bedrijf, eigenlijk, zoals je je een ideaal bedrijf voorstelt. Misschien wordt het tijd om daar eens aan te gaan werken…