Ik ben net terug uit Zeeuws Vlaanderen waar ik met mijn oudste broer de caravan met voortent voor onze moeder heb geïnstalleerd. Ze kampeert al zestien jaar onder de kastanjeboom van de boerderijcamping van Jo Cappon en dit jaar misschien wel voor het laatst.
Het was me het weekje wel. Een enigszins rommelige maandag luidde de klok. Eerst twee ruiten zetten in het studentenhuis van mijn kennis. Hetzelfde studentenhuis van de hittegolf van 2006. Annabel is gelukkig in geen velden of wegen te bekennen en dat is wel zo rustig.
Bij een klus van vorige week moet ik nog een espagnolet raamsluiting plaatsen en dat kost meer reistijd dan werk. Had ik maar de goede schroeven mee moeten nemen.
Dan is het buitenschilderwerk van het huis waar Iggy heeft stage gelopen aan de beurt. Moeder en kleine Emma zijn in opperbest humeur. De zon schijnt. Aangename temperatuur. Geen wolkje aan de lucht. De koffie is als vanouds en ik begin met de dakkapel.
Australië
Bovenop het dak gaat mijn mobieltje. “Hi, it’s me, Gerald. Your Cousin from Australia. How are you doing?”
Gerald is met zijn gezin zojuist op Schiphol geland en komt naar Brabant. Hij wil een fabriek bezoeken en heeft mijn hulp nodig. Ik heb voor hen een kamer in een hotel in Veldhoven geboekt en of ik ze donderdag naar Bakel kan brengen. Right mate! No problem.
Gerald en Helen en hun zoon Aron komen eerst een avond bij mij bijpraten en eten. Hollandse pot. Aardappelen, boontjes en biefstuk met vette jus. De wijn komt uit Chili en zo blijft het nog lang gezellig.
Kroketten
De volgende ochtend haal ik ze bij hun hotel weer op en rijden we naar Bakel. Gerald en Helen gaan zaken doen. Ze zijn op zoek naar een krokettenmachine. Aron en ik gaan ondertussen mijn weekendboodschappen doen.
Twee uur later zijn we weer terug in Bakel. Gerald en Helen hebben waarschijnlijkgevonden wat ze zoeken en terwijl we voor een verkwikkende lunch naar het enige restaurant van het dorp rijden wordt ik enthousiast bijgepraat over de ins en outs van krokettenmachines.
Daarna staat een bezoek bij mijn moeder op het programma. Drie kwartier rijden maar dat is geen bezwaar. Een half uurtje bij Auntie Riet is ook voor mijn 83 jarige moeder precies genoeg. Helen wil persé molens zien. In Heeze weet ik er een en in ons dorp hebben we er ook een. Helen wil ook nog een kaasschaaf kopen want Australië is alleen maar op papier een ontwikkeld land.
Neven
Ik wil de club bij hun hotel achterlaten maar dat gaat zomaar niet. Het tafeltje in de op z’n Italiaans ingerichte patio is snel gevonden en Helen, Gerald en Aron varrassen mij met een geweldig diner. De witte en vooral de rode wijn is klasse. Het lamsvlees smelt op mijn tong. De jonge ober doet aandoenlijk zijn best en na de koffie met Armagnac en sigaar zetten we ons op waterrantsoen.
Gerald en ik nemen de overzeese familieperikelen van de afgelopen 40 jaar nog eens door. Helen en Aron hebben dan allang hun kamer opgezocht.
’s Middags in de auto vraagt Aron wat zijn vader en ik van elkaar zijn. Gerald antwoord: “We are cousins.”
Hij draait zich naar mij en lacht: “Wij zijn kozijnen”.